Mark & Marijke Reisverslagen

Breinwave - Rorvik

Eerst nog maar even wat nabranders van de zonsondergang van vanmorgen….want je moet er wel even voor opblijven.

En dan ook nog extreem vroeg op omdat we vandaag toch een gunstiger wind hebben dan we eerst hadden gedacht. Het waait hier meestal parallel aan de kust maar vandaag besluit de wind het toch maar eens vanuit het zuidoosten te proberen. Dat komt goed uit, want dan kunnen we mooi meters maken. Eerst nog even een paar uur tussen de eilanden- en rotsengordel een mijl of 20 uit de kust en daarna in 1 streep naar Rorvik 90 mijl verderop.

Ook nog opletten af en toe, nu begrijp je waarom onze arme Nederlandse navigator in de Volvo Ocean Race de boot op het rif parkeerde. In het stuk van 100 kilometer open water staat dan doodleuk 1 eilandje van enkele tientallen vierkante meters.

Sowieso opletten omdat de wind wel steeds wat anders wil. Soms valt hij opeens helemaal weg, om dan dubbel zo hard weer terug te komen. Vaak wisselen tussen code-0 en de normale fok, dat houdt ons in ieder geval bezig. De baas denkt dat de harde wind (ruim 30 knopen) telkens uit de monding van een fjord aan de kust komt. We varen wel een mijl of 12 uit de kust, maar het lijkt er inderdaad op dat hier iets van waar zou kunnen zijn.

In Rorvik zijn we eerder geweest, toen we met de Hurtigruten op en neer gevaren zijn vanuit Bronnoysund, waar we hierna naar toe varen. We herkennen de grote brug al van ver. Wel leuk dat er een ontvangstcommittee van kleine walvissen/orca’s/grote dolfijnen op ons af komt. Ze duiken gelukkig nog net onder de boot door, maar Marijke stopt van schrik toch maar met filmen

Drukke haven hier, waar we met moeite nog een plaatsje kunnen bemachtigen aan de Elan 35 van Erik de Noorman. We gaan morgen denk ik even een beetje bijkomen voordat we weer verder varen.

Morgen is een grote dag voor Sander en Amy want die krijgen morgen de sleutel van hun nieuwe huis. Jammer dat Marijke en ik er niet zijn om ze te helpen want wij zijn echt heel handig.

Breinwave - Veiholmen & Bogoyvaer

In Kristiansund hebben we afscheid genomen van de Infinity, die we wellicht later nog terug zien in de Lofoten. Zij vliegen eerst vanaf Trondheim terug voordat ze weer verder gaan. Wij gaan alvast vooruit, waarbij de eerste 2 stops gepland zijn aan de buitenkant van de eilanden / rotsen voor de kust. Afwisselend zeilen en motoren, het laatste stuk helemaal tussen de rotsen door. Regen afgewisseld met lekker weer, en op weg naar Veiholmen niet al teveel wind. De drone kan onderweg ook weer even buitenspelen.

Veiholmen is een oud vissersdorpje helemaal aan het eind van een weg over tientallen eilandjes die allemaal met bruggen met elkaar verbonden zijn. Wanneer je voor de kust van Kristiansund de brede sund oversteekt met de ferry kun je vervolgens met de auto naar het 45 kilometer verderop gelegen Veilholmen rijden.

Ook met de boot een hele belevenis, wanneer je door smalle straatjes en scherpe bochten naar het binnenste kommetje van de haven vaart. Het is hier maar een paar meter diep en overal komen ook lange algachtige slierten vanaf de bodem omhoog naar het oppervlak. Wanneer we het haventje invaren blijkt er nog een Lagoon te liggen. Stein springt meteen op van zijn 380 die daar zijn thuishaven heeft en komt ons meteen helpen met zijn dinghy. De gjestebrygge is meteen vol, maar we liggen daar prima. 75 kronen inclusief stroom, al moet je die vervolgens wel via een raampje uit een stopcontact in de doucheruimte halen. Werkt prima, misschien zelfs wel beter dan op de meeste steigers.

Stein en later ook zijn vrouw Marianne komen de boot uitgebreid bekijken en omgekeerd worden we ook bij hun aan boord en bij hun thuis uitgenodigd om te komen spieken. Prachtig huis met uitzicht naar alle kanten over de rotsen en de zee.

Stein heeft allerlei tips, die we gretig aantekenen op de kaart. Ook zij zijn van plan om over een paar weken met hun boot op vakantie naar het Noorden te varen dus misschien komen we ze nog tegen.

Ideale plek om wat plaatjes uit de lucht te schieten, zeker wanneer de zon later toch maar eens richting de horizon vertrekt.

We vertrekken toch maar weer uit Veiholmen via dezelfde route aan de westkant waarlangs we ook binnengekomen zijn. De route naar het noordoosten moet ook kunnen volgens Stein, maar hij raadt het ons toch maar liever af. Sowieso een beetje zoeken vandaag, omdat de oorspronkelijk geplande route buitenom nogal tegen de wind in is, en het ook nog steeds harder begint te waaien.

Recht tegen 20 knopen wind in is niet echt lekker, er staan van die IJsselmeergolven hier recht tegen de oceaandeining in. Dan maar iets verder afvallen en de zeilen er op. Met de normale fok kunnen we zo’n 40 graden apparent aan de wind varen (55 a 60 true). De bootsnelheid is hetzelfde als op de motor, maar we leggen zo uiteraard wel meer meters af. De wind blijft aantrekken, net als we van plan zijn toch maar een rif in het grootzeil te leggen breken de provisorische breektouwtjes die we als achterlijkspanner gebruiken weer. Ook een manier om te bevestigen dat we bij zo’n 20 knopen aan de wind inderdaad moeten reven.

We schieten niet echt op zo en blijven twijfelen om alsnog de route binnendoor maar op te zoeken. Tijdens de tweede call van de dag heeft Marijke er uiteindelijk toch voor gekozen om buitenom te varen, al is het maar omdat ze denkt dat ik dat liever doe. Als de golven en de wind in eerste instantie alleen maar erger worden lijkt dat geen goed plan te zijn geweest maar gelukkig kunnen we een klein uurtje later iets meer beschutting zoeken tussen de rotsen en wordt het allemaal een stuk comfortabeler.

Bij aankomst in Bogoyvaer is de hoogspanningskabel aan het einde van de steiger nog wel even spannend. Het blijft lastig om goed in te schatten hoe ver zo’n kabel nog bij je vandaan is. We weten dat we zeker niet onder deze door zullen kunnen, maar passen we er nog tussen? De combinatie van wind en de kabel maakt het lastig om voldoende aandacht te besteden aan het netjes inparkeren, maar gelukkig was Marijke er op tijd bij met een butsbal om het bootje wat er al lag heel te houden.

Er is nog niet heel veel te doen hier, al heeft de SuperPubb wel echt zijn best gedaan om een mooi terras met buitenbar en al aan te leggen. Er is echter ook eind juni nog geen hond, het zal de komende maanden denk ik wel drukker worden. Rondje over het eiland voor de dagelijkse beweging, portje erbij en duimen dat de wind morgen inderdaad naar minimaal het zuidoosten draait zodat we weer relaxter verder kunnen. 

Breinwave - Bud & Kristiansund

Na het kampvuur in Alesund zijn we ‘s nachts dus maar even in het haventje van Haramsoya gaan liggen. De landvasten bleken bij laag water toen we wakker werden NET lang genoeg. De kade staat er dus gewoon nog. Touwtjes los, laat hem maar van de kant af waaien, en daar gaan we weer. We blijven een beetje aan de binnenkant om de tegenwind en de golven een beetje te ontlopen en slaan de eerder uitgezochte plekjes op zee maar even over. Rechtstreeks naar Bud, waar het weer de naam eer aan doet. In Nederland is het zoals ik het begrijp nog veel erger budweer, volgens Michiel zijn de meeste terrasstoelen na de downdraft weer netjes op het terras geland en hangen de butsballen ook weer op hun plek. We zagen nog wel beelden van vliegveld Hilversum wat een dependance van de Loosdrechtse Plassen leek te zijn geworden.

Het regent hier zo ongeveer de hele dag en we gaan er eigenlijk alleen maar even uit om een kijkje te nemen bij het uitzichtpunt boven op het heuveltje. Daar is een soort oorlogsmuseum in de bunker ingericht van waaruit de Duitsers met hun kanonnetje op voorbijgaande bootjes schoten. Voor de zekerheid lopen we ook nog even het restaurant in aan de voet van de heuvel maar zowel het met bussen aangevoerde publiek als het buffet kunnen niet op tegen het Unox pak erwtensoep met extra knakworstjes uit blik.

De Infinity uit Hamburg ligt weer achter ons, die hadden we ook al gezien in Alesund. Enorm aluminium zeiljacht, bij K&M in Makkum gebouwd. Die zien we de dag erna, na de 5 laatste afleveringen van Homeland seizoen 5, ons makkelijk voorbij varen van Bud naar Kristiansund. Onderweg vooral weer grijs en grauw, maar wanneer we in Kristiansund aankomen begint het langzaam wat op te klaren.

Kristiansund is echt een leuk plaatsje met kleurrijke huisjes aan alle kanten van de kruisvormige haven. Veel zeilboten ook hier, waar je op veel andere plaatsen in Noorwegen met name motorboten ziet. Lekker wandelingetje naar de wachttoren boven op het eiland waar je je net buiten de stad helemaal in de natuur waant. Manneke pis is er ook, je begint hier sowieso steeds meer buitenlanders van verschillende nationaliteiten te zien. Ook nog wat Engelsen, die waarschijnlijk hun vakantie al voor de volksraadpleging hadden geboekt, in de tijden dat hun pond nog iets waard was.

Mooi wat calorieën op voorhand kwijt voor we aanschuiven in het gezellige restaurant Smia net naast de haven. De baas vindt mijn burgersymphonie geen echt voorgerecht, maar in praktijk valt dat reuze mee.

 

De Lofoten komen langzamerhand al aardig dichtbij…..

Breinwave - Alesund WK fikkie stoken

Inderdaad nog een dagje Alesund dus. De wereldrecordpoging, of als we er van uitgaan dat ze de toren van 46 meter hoog wel op in de fik krijgen, de vestiging van het wereldrecord staat voor 9 uur ‘s avonds gepland. Tijd genoeg dus om nog een keer door de straatjes van Alesund te slenteren, nog een vissoepje bij Bocca, nog een trui kopen (Marijke heeft die van mij van gisteren al ingepikt) en nog een keer de berg op (Marijke dan toch).

De haven begint langzamerhand helemaal vol te lopen, kennelijk toch allemaal vanwege het kampvuur. We liggen opeens ook met 2 andere Nederlandse boten met zijn drieen tegen elkaar. De bemanning van de Flow en de Favonius heeft ook tijd genoeg (of kan ook vanuit het buitenland werken misschien). Met wat hulp van onze Noorse buurman die nog op zijn vrouw zit te wachten voordat hij ook richting het vuur kan gaan varen, kunnen we nog net tussen alle nieuwe boten door piepen. We moeten even omvaren omdat we te hoog zijn voor de brug, maar we hebben nog tijd.

Het duurt even voordat we door hebben hoe ze de toren in de hens gaan steken. Zo zie je maar dat je niet zomaar wereldrecordhouder wordt. Wij dachten dat je er gewoon aan de onderkant even een lucifertje bij houdt, misschien met hulp van wat aanmaakblokjes of zo. Hier doen ze dat anders. Even denken we nog dat de Syriers die de toren hebben gebouwd zich op de brandstapel storten.

Dan blijkt echter dat de toren juist aan de bovenkant wordt aangestoken, zoals een kaars. Net als bij een kaars duurt het dus ook wel even voordat er echt een flinke fik is, zodat iedereen op zijn gemak weer naar beneden kan klimmen. Meteen vanaf het begin wordt er ook al flink geblust met 2 grote blusboten (was ik ook niet op gekomen), maar ze halen het gelukkig niet helemaal tot boven zodat de kaars wel aanblijft….

Onze plannen om na het kampvuur nog verder naar het noorden te varen schuiven intussen een beetje op. Geen punt want langzaam wordt het hier een hele happening. Meer bootjes op het water dan bij een mooie gondelvaart in Loosdrecht en een prachtige combinatie van zonsondergangsachtige dingen met inmiddels echt wel een serieus vuurtje. Ergens schuilt er ook een pyromaantje in Marijke, want die gaat met de dinghy helemaal op de voorste rij liggen tot ze door de politie zelfs een stukje terug naar achteren gedirigeerd wordt. Levert wel prachtige plaatjes op denk ik, zeker in combinatie met de beelden van de drone. Goed dat we ons niet hebben verleiden door degenen die dachten dat je het vanaf het hoofdeiland ook wel ok kon zien.

Na middernacht stort de toren onder luid gejuich dan compleet in en vaart de hele massa het sund weer uit. Marijke is zo hyper dat wij gewoon nog maar even verder varen, tot het rond een uur of 3 wel even genoeg is. We weten nu ook zeker dat het hier boven de 62 graden inderdaad in deze tijd ‘s nachts niet donker wordt. Het begint nu zelfs al weer lichter te worden wanneer we de boot in een verlaten haven met zo lang mogelijke lijnen aan de kade binden. We gaan de komende uren nog 1,5 meter naar beneden en het lijkt handig de boot niet aan de kade te hangen.

Breinwave - Alesund

We zijn gisteren inderdaad maar gewoon doorgevaren naar Alesund. De wind werd heel veranderlijk en we deden wedstrijdje met de boot naast ons wie het vaakst zijn zeil weer in kon rollen en dan toch maar weer terug kon zetten.

Uiteindelijk viel de wind helemaal weg toen we eenmaal bij het eiland Runde aankwamen. We hadden ergens gelezen dat hier elk jaar een vrij grote kolonie puffins neerstrijkt. Grappige beestjes, ergens tussen een eend en een pinguïn in voor leken zoals ons. Het lijkt altijd net of ze niet kunnen vliegen zoals ze vanaf het water proberen te starten. Wanneer we aan komen varen kiezen ze er dan ook maar vaak voor om gewoon voorover te kieperen en onder te duiken. Na een tijdje geprobeerd te hebben zonder wind maar nog steeds wel met de golven de puffins op de camera te krijgen geven we het maar op. Kansloos.

Niet kansloos echter voor de drone, dus halen we die ook nog maar even van stal. Lastig inschatten hoe dicht je bij een rotswand bent, ook vanwege de vertraging in het terugsturen van de beelden van de camera. Om een beetje beeld te krijgen met de wide angle lens wil je er aan de andere kant wel dichtbij komen. Dan vliegen er ook nog honderden vogels rond de drone. Spannend dus.

Het haventje op Runde bleek een heel stuk minder spannend te zijn, dan varen we die laatste 15 mijl naar Alesund ook nog wel even door. Moet lukken, zeker wanneer we toch maar het zekere voor het onzekere nemen en de Prinsendam maar even op de kont sturen in plaats van af te wachten of het AIS systeem gelijk heeft. Het loopt inmiddels dan al tegen 11 uur en de Noren vieren midzomernacht met allerlei grote vuren aan het water. De zon was de tweede helft van de dag ook nog regelmatig present zodat het alsnog een hele mooie avond werd. Prachtig stadje Alesund met allemaal gekleurde huisjes aan het water rondom de haven. Ook hier zijn we in 2010 ook geweest zodat we al een beetje weten waar we moeten zijn.

Toen we vanmorgen wakker werden bleken de Britten toch niet meer met ons te willen spelen. Ik heb toch gewoon een lijntje aangepakt van een stel uitgeputte Britten die net via de Shetlands uit Schotland rechtstreeks hier naar Alesund gevaren waren. Zij hadden het nieuws nog niet gezien, maar werden vervolgens wel het nieuws toen er meteen een Noorse journalist op hen afkwam om te vragen wat zij er nu van vonden. Ik geloof dat ze morgen met foto en al in de lokale krant staan met vermelding dat ze politiek asiel gaan aanvragen in Nederland. Wel een beetje jammer Flip dat we net weer op ons instapniveau terug waren en dat de Engelse populisten dat feestje de volgende dag al weer verpest hebben. Blijft ook een raar systeem zo’n democratie ….

Uiteraard zijn we vandaag opnieuw sportief geweest en hebben we de 418 treden naar boven weer volbracht om van het uitzicht over Alesund en omgeving te kunnen genieten. Het is naar verhouding een beetje druk op de trappen door het tweetal cruiseschepen dat hier op het eiland gelost heeft.

Daarna naar ons favoriete terrasje bij het bruggetje aan het eind van de haven. Volgens de serveerster is de vissoep nog beter dan voorheen, en dat blijkt niet overdreven. Vissoep is hier het te bestellen gerecht, maar sinds ik last heb van mijn allergie voor mosselen levert het ook wat ongewenste extra spanning op.

Lekker nog even door de straatjes slenteren waarbij we en passant ook nog even een trui voor mij scoren (die Marijke de hele dag aan heeft gehad). Dan eerst maar even uitrusten voor het avondeten bij XL Diner, nummer 1 van 64 in Alesund volgens Tripadvisor, en in ieder geval ook met uitzicht op de zee en de haven. Het is druk in de haven, wellicht vanwege het weekend maar mogelijk ook vanwege het wereldkampioenschap vuurtje stoken wat hier morgen gehouden wordt. Ze hebben een paar vluchtelingen een houtstapel laten bouwen van 46 meter hoog en die gaat morgenavond in de hens. Marijke wil uiteraard niets missen en dus twijfelen we nu of we morgenochtend al verder naar het noorden varen of dat we dat toch nog even uitstellen. We kunnen in ieder geval weer even zonder eten. Marijke had walvis als hoofdgerecht en ik had een visschotel die ook een heel dorp in Syrië had kunnen voeden.

Breinwave - Floro

De koning zwaait ons nog even uit wanneer we vanuit Skjerjehamn vroeg in de ochtend weer verder naar het Noorden varen. Woensdag gaan we grotendeels binnendoor door de sunds en tussen de holmen richting Floro. In Floro zijn we al eerder geweest, in 2010 toen we hier met de Pancake onderweg waren.

Het weer is alles bij elkaar nog heerlijk. Lekker bakstagwindje en regelmatig een heerlijk zonnetje erbij. Top! De omgeving wordt al steeds een beetje ruiger, met minder bomen en meer rotsen. Het laatste stuk naar Floro is min of meer in open zee. Vanaf zee lijkt het gebied rond Floro veel industriëler dan dat we het ons herinnerden.

Dichterbij zag het weer net als een paar jaar terug uit, alleen met net iets minder zon. De wind gaat helemaal liggen zodat we op ons gemakkie de nauwe haven precies voor het hotel waar we destijds geslapen hebben in kunnen varen.

Stadje voor echte mannen, zeker wanneer we weer in “ons restaurant” (zeg maar pub) gaan eten. Kleurrijk gezelschap, maar lekkere hap. IJsland – Oostenrijk op het grote scherm, wat wil je nog meer.

Terug op de boot skypen we nog even met de p-bakkers die gezellig met elkaar aan de pizza en wijn zitten. Zijn we er toch een beetje bij. Grappig om te zien hoeveel vroeger het zelfs rond de langste dag donker wordt in Nederland. Volgens het horloge van Marijke gaat de zon hier feitelijk rond middernacht onder en komt hij voor 4 uur in de ochtend weer op. Het blijft ook na 12 uur echter gewoon licht.

Ook vandaag (donderdag) weer vroeg op pad. We willen eigenlijk vandaag nog een kaap ronden voordat de wind morgen naar het noorden draait. Dan hoeven we dat in het weekend niet op de motor pal tegen de wind in te doen op open zee. Daarna zijn er weer allemaal straatjes binnendoor waar we uit kunnen kiezen.

In de haven staat nog helemaal geen wind zodat ik ons eiland makkelijk in mijn eentje op pad kan sturen.

Er is een brede straat richting zee waarvoor we niet de hele tijd op hoeven te letten. Het kan allemaal ook iets korter maar dan barst het van de rotsen en rotsjes die net wel of net niet boven water uit komen. De cruiseboten zijn ook al onderweg, kan een Hurtigruten boot zijn die we hier tegemoet varen. Met dat enorme schip varen ze rechtstreeks op het kleine vuurtorentje midden op het water af waar wij gisteren ook al langs kwamen. Allemaal even een fotootje en dan kunnen ze weer verder. Gek gezicht.

Het is sowieso een geschikte dag om een stukje door te halen. Het is behoorlijk grijs met goed getimede buien die me telkens weten te vinden wanneer we voor op het dek of op het dak de zeilen aan moeten passen. We zitten nu lekker binnen bij het kacheltje en kunnen op deze koers misschien wel helemaal door tot Alesund. We zien wel hoever we komen. Nadat het over de andere boeg te bezeilen was richting het noordoosten hebben we het grootzeil maar weer naar beneden gehaald en varen we nu weer alleen op de code 0 makkelijk 7 knopen. Zonder het grootzeil staat dat zeil voor de wind ook een stuk rustiger zodat je eigenlijk niet eens merkt dat het hier op zee toch 20 knopen waait.

Breinwave - Skjerjehamn

Het was nog even feest in Nederland dit weekend voordat we maandag weer terug naar Bergen zijn gevolgen. Eerst werden we verwend in Maastricht, toen tussen de rijkelijk met lintjes van de avondvierdaagse versierde uniformen en last but not least met de enige echte Flip in Baarn.

Noorwegen was blij dat we al weer terug kwamen, en de regen waarmee we uit Nederland waren vertrokken stopte dan ook meteen. De boot lag ook nog heerlijk op ons te wachten, alles nog helemaal top. Het enige drama kwam bij het uitpakken van de tas naar boven toen de Buisman door de luchtdrukverschillen in het vliegtuig zo ongeveer ontploft leek te zijn. Alles onder het cappuccino-poeder, helemaal fijn met de regen op de tas. Het lijkt er op dat we alles nog hebben weten te redden.

Vandaag scheen de zon regelmatig en zijn we maar meteen lekker een eind naar het noorden gaan varen. Het is tenslotte de langste dag, dus moeten we een eindje kunnen komen. Blijkt achteraf dat de Noren midzomernacht pas op de 23e vieren, vraag me ook niet waarom, dus gaan we dat donderdag meemaken ergens in Floro of Alesund of zo. We slaan de fjorden nu op de heenweg naar de Lofoten even over, kan altijd op de terugweg nog.

We hebben er voor gekozen de smalle binnenlandse route te nemen, minder wind, minder zeilen, maar wel prachtige plaatjes. Verder naar het noorden werd het langzaam al kaler en kaler. Veel mensen hebben we onderweg, nadat we Bergen opnieuw zijn gepasseerd, ook niet meer gezien.

Eerste stop deze keer is Skjerjehamn geworden. Kennelijk heeft een locale viskweker hier de drijvende steigers aangelegd, en er is zelfs een restaurant. Ook staat er een groot beeld van de vorige Noorse koning, die stoer staat te zwaaien naar voorbijkomende schepen. Het verhaal gaat dat het beeld in opdracht van de stad Oslo was gemaakt maar dat het vervolgens werd afgekeurd. Hier wisten ze er, net als de vogels die die arme man helemaal onder schijten, wel raad mee.

Het is nu bijna middernacht maar echt nog helemaal licht, ook al zitten we hier pas op 61 graden. Er kwam alleen vanavond wat bewolking aanzetten zodat we de zon even uit het oog verloren. Morgen is het weer waarschijnlijk ook niet super, maar het zou toch mooi zijn wanneer we de zon midden in de nacht nog een keer langs de horizon zien scheren