Zondag zijn Hains en Arthur nog de hele dag druk geweest met alle laatste aanpassingen voordat ze via Les Sables weer richting Nederland zijn vertrokken. Heerlijk om zo op weg geholpen te worden. Nog even de nieuwe dinghy uitproberen, het lijkt er op dat we de waterski niet voor niets hebben meegenomen.
Met Rene en Ellen zijn we ‘s avonds gewoon nog een keer bij hetzelfde restaurant gaan eten. Prima wandeling vanuit de haven (km of 3) zodat de boot straks ons gewicht ook nog aan kan. Ook al hebben anderen het harde werk gedaan de afgelopen dagen, je merkt toch dat het alles bij elkaar inspannend is.
Maandag is dan ook een rustdag, Rene neemt ons mee op sleeptouw naar Ile de Ré. Het eiland is met een grote brug aan het vasteland geknoopt. Met de auto ben je zo het hele eiland rond. Eerst even naar Saint Martin (ja ook hier), kaarsjes op steken, rondje haven en dan een welverdiende café gourmand. Je kunt zien dat het in de zomer hier stervensdruk moet zijn met toeristen, nu is het overal heel rustig. Verder naar het noordwesten staat de Phare de Baleine richting zee te staren.
Kort wandelingetje rond de vuurtoren en dan weer door naar de Leclerc (E. deze keer). Enorme hypermarche waar we massaal inslaan nu alles nog in de auto kan. Wat een contrast met bijvoorbeeld het speciale hoedenwinkeltje in Saint Martin.
We hebben inmiddels dan contact gehad met Stéphane. We hadden hem in verband met de weersverwachting aangegeven graag al op dinsdag te willen vertrekken, en het is hem gelukt om Ludo-ov-ic om te ruilen voor Florian. Florian is net terug met de 42 vanuit Boot Dusseldorf en is beschikbaar om het eerste stuk met ons mee te varen richting La Grande Motte.
Prima gast die Florian blijkt al snel op dinsdagochtend. Heerlijk om in het begin op hem te kunnen leunen, kunnen wij er weer langzaam inkomen. Blijft apart hoe dat, in ieder geval bij mij, werkt. De meest voor de hand liggende dingen, die ik op de 39 inmiddels kon dromen en op de autopiloot deed, lijken nu initieel totaal onbegrijpelijk. Gelukkig weet ik inmiddels dat je dat snel weer oppakt wanneer je alle dingen weer een paar keer hebt gedaan.
De Epirb is inmiddels aan boord, en we zijn ook nog even visspullen wezen kopen omdat Florian al heeft aangeboden om ons te leren hoe we moeten vissen (en alles wat daarna komt wanneer zo’n vis ook nog eens aan één van onze kleurige lures gaat hangen). Water- en dieseltanks nog even gevuld (1000 liter van elk past er in), nog even zwaaien naar Ellen en Rene, en we zijn onderweg.
We hoeven alleen maar even om de punt van Ile de Oleron, en dan kunnen we in principe in een rechte lijn naar de noordwest-punt van Spanje koersen. Het grootzeil staat al wel, maar met de fok wachten we nog even tot de wind wat verder naar het noorden draait. Volgens Florian wil je niet te dicht in de buurt van de Spaanse kust komen vanwege de valwinden vanaf de Pyreneeën en de westenwind die daar vaak staat. Onze koers is in eerste instantie dan ook gewoon 250 immergeradeaus.
We zullen zo, ook met de Webboat 4G, onze internetverbinding wel kwijt raken voor een paar dagen, dus ik publiceer alvast de tekst en zoek er later de plaatjes nog wel even bij. Later op woensdag, of misschien pas op vrijdag zullen wel weer met deze levensader kunnen connecten.
Het lijkt er op dat er nog minder wind gaat staan dan we al eerder dachten. Het is nogal grijs vandaag onder het wolkendek. Het lijkt er op dat dit de rustigste oversteek van de Golf van Biscaye allertijden gaat worden.
Inmiddels varen we inderdaad langs de Spaanse noordwestkust niet al te ver van A Coruna. De laatste paar uur is er pas wat wind gekomen, maar die staat ook nog precies tegen zodat we nog steeds aan het motoren zijn. Beetje saai en grijs nog steeds, al komt er nu net een flauw zonnetje door, Onderweg was er niet veel te zien behalve zowel voor de Franse als de Spaanse kust een berg vissers. Voor de zekerheid de radar aan omdat de heren niet altijd hun AIS aan schijnen te laten staan. We hebben wel wat dolfijnen gezien, maar alleen een stuk achter de boot in de verte. Florian is nog de mast in geweest om een touw te spannen boven de tweede spreader. Nu kan de val van het grootzeil nergens meer achterhaken aan de voorkant van de mast. De boot doet het verder prima en begint al een beetje als thuis te voelen. We varen gewoon nog een nachtje door en komen daar ergens morgenmiddag in Baiona aan.
We zijn weer aan het vissen maar voorlopig ligt ook de kip uit de vriezer (jammer he dat gebrek aan vertrouwen).
Reacties