Mark & Marijke Reisverslagen

Greatcircle - Menorca naar Barcelona

Zaterdagochtend hebben we de fietsjes nog een keer tevoorschijn gehaald, nu gaan we richting de zuidkant van het eiland. Enorm verschil met onze eerdere ervaringen op Menorca, want hier rijd je dan direct weer de verlaten villawijken binnen. Ongelooflijk troosteloos, veel van de mooiste plekken op het eiland zijn bezet door mensen die er ook maar heel beperkt gebruik van maken. Ik geloof niet dat wij in de positie zijn er iets van te zeggen (al is het maar omdat ik net een mailtje uit Portugal krijgt of het schilderen van het huis haast heeft), maar hele wijken zijn helemaal dood zonder enig teken van leven.

Ik weet niet of dit representatief is voor de hele zuidkust of alleen de stukken dichtbij Ciutadella en misschien ook Mahon. Wij fietsen in ieder geval maar gewoon terug naar het authentieke stadje zelf. Komen we nog wel een heuse hypermercado tegen, zodat we zo goed en kwaad als dat op de fietsjes kan de boot weer aanvullen.

We hebben even getwijfeld of we zaterdag of zondag zouden vertrekken naar Barcelona. In eerste instantie dachten we op basis van de windvoorspelling aan zaterdag, zodat we dan zondag zouden aankomen. Zondag zal er immers minder wind staan en het is wel lekker om de 110 mijl naar Barcelona niet te hoeven motoren. De wind staat echter recht op de lange ingang van de haven van Ciutadella en het ziet er best spannend uit. We hebben inmiddels best veel vertrouwen in de boot, maar op zo’n momenten kom je er achter dat we zelf steeds de zwakste schakel zijn. Kunnen we tegen de korte steile golven in de haven uit, of gebeuren er dan toch dingen die we niet kunnen overzien? We zijn  uiteindelijk 3 keer wezen kijken, hebben proberen te bedenken wat er mis zou kunnen gaan, en hebben ons voorbereid om snel terug te keren als het in praktijk toch onverhoopt tegen valt.

Wachten tot de wind, zoals voorspeld, zou afnemen was op zich een goed idee. De wind nam echter niet af, eerder toe. En hoe lang duurt het vervolgens voor de golven ook gaan afnemen? In het donker wil je het zeker niet doen, dus besluiten we het om een uur of 5 er toch maar op te wagen. Goede beslissing blijkt. Het waait bij Menorca nog steeds 20 knopen maar de boot gaat prima tegen de golven in. De snelheid loopt op de steilste rotzakken terug naar een knoop of 2 maar we hebben nog wel wat over. Eenmaal buiten wachten we nog maar even met de zeilen tot het water wat dieper en daarmee de golven wat langer worden.

Wij hebben net op tijd plaats gemaakt voor de binnenkomende zeilboten die aan een race rond Menorca hebben meegedaan. Ziet er spectaculair uit als je ziet hoe schuin ze door het water snijden, maar zo hoeft het niet perse elke dag de hele dag…

Het handelen van de boot gaat eigenlijk wel steeds beter. Nog steeds voorzichtig in plaats van overmoedig, maar dat kan geen kwaad. De zeilen staan er eigenlijk ondanks de wind behoorlijk snel en safe op, dus kunnen we richting Barcelona. Aan bakboord zien we de bergen van Mallorca op zo’n 20 mijl voorbij schuiven terwijl we richting de ondergaande zon varen. Gaat prima zo, al is het jammer dat de wind toch nog eerder gaat liggen dan voorspeld. De combinatie met de golven die er nog steeds staan van de storm die er vanuit verschillende richtingen de dagen er voor is geweest in het gebied tussen Mallorca en Barcelona zijn in combinatie met weinig wind nog steeds niet optimaal. Van slapen komt voor mij dan ook weinig tot niets terecht, terwijl mijn marmotje daar uiteraard een stuk beter in is.

 

Wanneer het weer licht wordt zien we Barcelona al aan de horizon liggen, al is het nog wel een paar uurtjes varen. Door de tegenvallende wind hebben we er toch nog een uur of 19 over gedaan (altijd nog een uur of 6 minder dan de Oostenrijkers die een dag later nakomen). We varen naar Port Olimpic, wat op zich een goede keus bleek te zijn. Niet alleen betalen we hier minder dan de helft van wat we in de oude haven Port Vell 2 kilometer verderop zouden hebben betaald. Het is er ook alles bij elkaar een stuk normaler dan in Port Vell, waar volgens de havenmeester op Menorca veel fout Engels en Russisch geld in het omgedoopte OneOcean Port Vell is gekomen.

Wanneer we een dag later inderdaad langs Port Vell komen en daar ook een 52 zien liggen tussen de enorme superyachts weten we zeker dat we dat niet op willen zoeken. Dat je de bar van de haven niet eens in mag zonder lig te zijn, en zelfs de compleet verlaten terrassen van de restaurants naast de haven niet op mag voor een drankje zonder dat je (opnieuw) komt eten maakt het nog een keer expliciet. Andere wereld. Niet voor ons.

Barcelona als stad is uiteraard wel altijd leuk. De eerste dag hebben we een beetje uitgerust in en rond de haven. De volgende dag gaan we er vroeg op uit. Best nog een stukje tippelen naar de La Sagrada Familia, waar het ook in deze tijd nog drukker is dan je denkt. Even tickets online kopen, maar al snel blijkt dat je niet zomaar naar binnen kunt. No worries, gaan we eerst even lekker lunchen bij één van de aanraders van Wim (Santa Gula), en kunnen we later die middag tegen zessen wel de kerk in. Bij Santa Gula kun je echt lekker eten, en ook het appje van Adriaan dat hij er vorige keer tijdens Convergence een kakkerlak heeft gezien kan de smaak niet drukken. Echt heerlijk, lekker wijntje  (Belondrade y Lurton) erbij, helemaal goed.

Dan de hele Ramblas af richting de oude haven en dan vanaf Barceloneta toch maar direct met de metro terug naar de Familia in plaats van eerst de nieuwe aanwinst terugbrengen naar de boot. Blijft een topsysteem zo’n metro om je door zo’n stad te verplaatsen. Om eerlijk te zijn is de Sagrada Familia van binnen een stuk minder indrukwekkend dan van de buitenkant. Zowel binnen als buiten wordt er fors gewerkt aan de kerk, de totale restauratie moet in 2026 klaar zijn, maar loopt in mijn ogen al zo lang als ik me kan herinneren.

Gisteren vroeg naar bed, vanochtend vroeg weer op. We varen nu in een paar dagen langs de Costa Brava naar Canet-au-Roussillon. Van een afstandje ziet de kust er hier niet heel aantrekkelijk uit, hopelijk wordt dat straks vanaf Tossa beter. Op internet zijn ons allerlei prachtige baaitjes beloofd, dus die gaan we maar eens ontdekken. Hier bij Callella, Malgrat, Blanes en Lloret ziet het er vanaf het water niet meteen uit om enthousiast te worden. Vanuit de flatgebouwen zelf zie je wellicht de flats wat minder.

Een stukje verder, nota bene ongeveer vanaf het infame Lloret, wordt het dan opeens een stuk groener. Hier hopen we onze baaitjes dan ook te vinden. Eerste stop is de baai van Tossa de Mar. We liggen hier nogal open op de deining, als enige boot voor het strand. Anker alarm en dieptealarm staan aan voor de zekerheid, maar er staat vannacht ook erg weinig wind. Bij de ingang van de baai zie je de oude vestingmuren met allerlei stoere torens, bovenop de heuvel schijnt nu bij de vuurtoren ook een restaurant te zijn. Blijft, zeker na de vorige ervaring op Mallorca, vervolgens toch lastig om met de dinghy naar de kant te gaan als er nergens een steigertje is. Zeker in deze open baai kunnen we niet zomaar ergens aan de rotsen vastknopen in de branding, en op het strand slepen doen we met zijn tweeen ook maar niet meer. Hartige taart met een drankje aan boord dus. Kunnen we het inmiddels verlichte “kasteel” ook beter zien.

Greatcircle - Ciutadella

Later blijkt dat we nog een ideale dag getroffen hebben in Fornells. De Oostenrijkers waren dezelfde dag al iets eerder gestopt en hadden een leuk baaitje gevonden. Daardoor kwamen ze pas op maandag in Fornells aan, maar dan moeten ze daar kennelijk uitrusten van de enerverende zondag en is echt alles dicht. Ghost town met ruim 20 graden, turquoise water en een strak blauwe lucht, kan me daar in Nederland weinig bij voorstellen.

Zelf zijn we langs de stoere kale rotsen richting de westkust van Menorca gevaren, waar dan opeens weer allerlei bebouwing opdoemt rond prachtige baaitjes. Bij de ingang van de langgerekte aanloop naar Ciutadella vinden we een prachtige baai. Niet veel kleiner dan andere baaien waar we eerder in hebben durven ankeren, maar wel net iets dieper waardoor we meer anker moeten steken. Voelt toch net niet comfortabel aan, ook omdat de wind de komende dagen niet stabiel gaat zijn. Toch maar weer het anker op en eens kijken of we ook een plaatsje in de haven vinden.

Dat blijkt geen enkel probleem al blijven we uit voorzorg toch maar aan de kade voor het clubhuis van de lokale Club Nautico. In de zomer schijn je hier een plekje te kunnen vergeten, maar nu is het geen enkel probleem. Wel lekker om een keer rustig aan de wal te liggen, zeker midden in zo’n prachtig stadje. Stroom en water helpen nu ook nog, omdat we de zonnepanelen nog niet hebben en de watermaker nog niet happy is. Nu is het ook nog enigszins betaalbaar, in de zomer zouden we meer dan 200 euro per nacht kwijt zijn geweest.

Ik heb dit geloof ik al eerder geroepen, maar er wonen nog geen 100.000 mensen vast op Menorca, waarvan ook nog ruim 10% buitenlandse pensionado’s. Al iets minder Duitsers dan op Mallorca. Er wordt hier vooral een Catalaans dialect gesproken. Als je denkt dat je de Spanjaarden langzaam al een beetje kunt verstaan kun je hier in ieder geval weer helemaal op 0 beginnen. Geen touw aan vast te knopen. Allemaal even aardig, en een stuk aardiger dan mooi zoals je van een gemiddelde eilandbewoner mag verwachten (no offense intended).

Ciutadella is echt leuk, met kleine straatjes die een beetje aan Sevilla doen denken. Telkens is er na het ene pleintje met terrasje wel weer een ander pleintje met nog meer terrasjes. De lange smalle haven loopt een heel stuk het stadje in en je kunt zien dat er in de zomer nog tientallen restaurantjes extra open zijn langs de waterkant.

Goeie plek ook om migraine te krijgen, dus blijven we een paar dagen liggen voordat we verder varen naar Barcelona. Geeft me ruim de tijd om ook weer even bij te praten met Nederland, waar in de combinatie van de 3 bedrijven waar ik nog mag meehelpen altijd wel iets te beleven valt. Wanneer Marijke weer beter is moeten we uiteraard eerst nog even wat inhalen en verkennen we nog een keer het complete stadje.

Initieel is de planning op donderdag naar Barcelona te varen, waar we dan op vrijdagochtend aan zouden komen. Dan gaat het daar echter regenen en komt er in de nacht van vrijdag op zaterdag behoorlijk slecht weer over. De Oostenrijkers liggen inmiddels weer naast ons en die gaan na het weekend pas die kant op. We hebben eigenlijk ook nog tijd zat, we willen eind maart richting Costa Brava en vervolgens op 2 april in Cannet-au-Roussillon aankomen. Dan halen we de fietsjes voor de eerste keer maar eens tevoorschijn.

Grappig met de fietsjes dwars door de smalle straatjes voor we bij de rechte weg naar de vuurtoren die we eerder gepasseerd zijn komen. De weg daarnaartoe heeft aan beide kanten stenen muurtjes zoals je die bv van Cornwall gewend bent. Los van een paar geiten en verdwaalde paarden zie je er alleen maar uitgebreide vlakten vol met puntige rotsen met wat groen ertussen. De vuurtoren staat bovenop steile cliffs waar ik maar eens op veilige afstand van de rand van blijf. Rondom de vuurtoren staan een aantal grappige stenen bouwwerken waar we nog niet echt een verhaal bij hebben.

Op de terugweg proberen we verse vis te gaan eten, maar bij de vismarkt aangekomen blijkt die inmiddels al te zijn opgeruimd en schoongemaakt. Hadden we toch ‘s ochtends al toe moeten slaan. Als er op de terrasjes er net omheen alleen maar gefrituurde muk te krijgen is rijden we alsnog maar een stukje verder. Aan de overkant langs de haven vinden we een Italiaans restaurantje waar een heerlijk 3 gangen dagmenu voor 15 euro de man naar binnen geschoven wordt. Kun je niks van zeggen toch? Eten is in Spanje sowieso vaak goed en niet duur dus dat komt goed uit.

Tijdens de tiramisu komen de tietenwolken (yep, mammatocumulus thanks to de ATPL theorie) al binnendrijven als voorteken dat het weer nu toch echt een keer gaat omslaan. We hebben tot nu toe, behalve af en toe bij een oversteek, alleen nog maar prachtig weer gehad. Het kan dus wel een keer lijden.

Vannacht heeft het de hele nacht geregend, nu druppelt het nog af en toe en is het bewolkt. Internet is prima, zeker nadat ik de code van hun eigen wifi bemachtigd heb. Het lijkt er op dat het me lukt om zaterdag en zondagochtend Max in actie te zien, ook al begrijp ik zelf absoluut de omwegen die ik daar gisteren voor gevonden heb niet.

Als het een beetje meezit blijft het verder droog en gaan we straks nog met de fietsjes richting de zuidkust van het eiland, anders kan dat altijd morgen nog. Als het goed is vertrekken we dan zondag samen met de Amalia alsnog naar Barcelona waar we dan maandag aankomen. We zijn nog even de haven uit aan het zoeken want dat is ook in deze periode in Barcelona al relevant. We zouden eigenlijk graag in de oude haven direct tegenover de Ramblas liggen maar dat gaat nu al over de 200 euro per dag kosten. Straks nog even bellen naar de olympische haven, de buren kunnen daar voor 36 euro terecht met hun 40-voeter Beneteau. Marijke is die eergisteren uiteraard ook uitgebreid van binnen gaan bekijken. Echt niet verkeerd maar ik geloof niet dat ze nog ooit terug wil van catamaran naar monohull.

Greatcircle - Mahon & Fornells

In het kader van zelfredzaamheid is het ook het plan, of toch het plan van Marijke, dat ze zelf mijn haar gaat knippen of eigenlijk scheren. We hebben in La Rochelle al een apparaat gekocht met allerlei hulpstukken waarmee het in theorie mogelijk zou moeten zijn. Gisterochtend was ik dan aan de beurt. Stilzitten als je geschoren wordt is het credo toch? De bovenkant durft ze nog niet aan, maar dat is geen beletsel om gewoon aan de onderkant alvast te beginnen. Opgelucht dat er nog geen grote ongelukken zijn gebeurd maken we voor de zekerheid alvast maar even een afspraak met W voor wanneer we weer in NL zijn.

We hebben Oostenrijkers Dominic en Marta voor het eerst samen met hun enorme hond Adolf (jawel) ontmoet op het terras van tapas bar Asorbos aan de haven van Mahón. Zij waren ook dezelfde dag aangekomen vanuit Cala Forte op Sardinie met hun Beneteau 40 Amalia. Geen einddatum gepland, varen tot het geld op is. Inmiddels met tapijt op de bodem zodat de hond niet uitglijdt als de boot te scheef gaat.

In deze tijd van het jaar ontmoeten we op de ankerplaatsen nog niet al teveel andere mensen. Dit stel volgt echter onze tip dat je in de baai van Mahón ook gewoon kunt ankeren, dus daarmee sparen ze weer 37 euro per nacht uit (officieel 55, de boot na hen wist tot het tot 31 terug te brengen…). Nu ze naast ons aan het anker lagen konden we ze gezellig uitnodigen voor een wijntje. Marijke ging ze even ophalen met het bootje, Adolf bleef maar gewoon even thuis. Altijd gezellig met een wijntje en een kaasje erbij om verhalen uit te wisselen.

Vanochtend geen pannenkoek met banaan meer bij Way, we zijn daar wel gisteravond nog aan de sushi en sashimi gegaan. In de ochtend zou het nog een beetje waaien uit het zuidwesten voordat de wind weer zou gaan liggen. Dat is de reden dat we er voor gekozen hadden om langs de ruige noordkant van Menorca richting Ciutadella te varen. Handig wanneer de werkelijke wind vervolgens zo ongeveer precies het omgekeerde doet en we de laatste uurtjes alsnog recht tegen de wind in moeten motoren. Ik heb wel het gevoel dat het handelen van de boot steeds wat makkelijker en automatischer gaat. We groeien er langzaam in. Zeiltje er op zeiltje eraf, gijpje hier en gijpje daar, gaat eigenlijk al best ok.

Sowieso opvallend hoe goed de boot vaart op de zeilen. Als we vroeg in de ochtend met een heel peleton kleine bootjes van de lokale zeilvereniging de langgerekte baai van Mahón uitvaren varen we puur op het zeil makkelijk met de zelfde snelheid als de kleine bootjes, ook terwijl er maar een knoop of 6 7 wind staat. Dat beloofd veel goeds wanneer we over 2 weken ook eindelijk de Greatcircle code 0 in ontvangst mogen nemen in Canet-au-Roussillon. Op de motoren performed de boot in verhouding minder indrukwekkend, ook al hebben we twee keer de pk’s die we op de 39 hadden.

Onderweg naar onze volgende stop Fornells hadden we al een aantal prachtige foto’s van dat vissersdorpje gevonden. Zo zie je maar wat er met moderne technieken allemaal mogelijk is. Niet om te zeiken hoor, want het is best een leuk plaatsje, maar ik had het bijna niet herkend van de foto’s. Wel een mooie grote beschermde baai waar je prima in ondiep water kunt ankeren. In het haventje zelf liggen alleen kleine bootjes en is het aan de kant ook maar een paar decimeter diep.

 

Op zondagmiddag zitten de Spanjaarden volgens mij lekker de hele middag in hun favoriete restaurantje te eten. Net als vorige week op Ibiza komen we net te laat aan en is de sfeer al meer in een afrondende fase. No worries, portje, wijntje, watertje, kaasje en een overgebleven stuk foie gras op de boot brengt ons ook een heel eind.

Tijd over om nog even een afleveringetje te schrijven terwijl mijn keukenprinsesje een curry in elkaar aan het draaien is. Ben heel benieuwd, want het spinazietaart tijdperk is inmiddels al decennia uit beeld verdwenen.

Morgenochtend gaan we vroeg op en door naar Ciutadella aan de westkust van Menorca. Hopelijk klopt de windverwachting nu beter in lijn met de werkelijkheid, zodat de wind inderdaad pas later op de dag uit het westen gaan waaien.

We hebben nog een paar afleveringen van Outlander op Netflix gedownload dus we redden het wel tot we weer omvallen van een dagje zeilen.

Greatcircle - Menorca

We zijn achteraf nog een extra dagje in Port Colom op Mallorca gebleven voorafgaand aan de oversteek naar Menorca. Rustig dagje, alles even bijtanken (diesel, water en onszelf), dan weten we zeker dat de wind ons gaat helpen bij de oversteek. Kunnen de golven ook nog wat verder inzakken, zodat het een smooth ride naar de overkant gaat worden op de motor.

Het enige waar we toe nu toe nog niet echt uitzicht hebben op een oplossing op korte termijn is de verbinding met internet. We hebben al allerlei varianten geprobeerd met wifi (van apps die “helpen om de beveiliging van je wifi te checken”, via apps waarin wachtwoorden van openbare wifi spots gegeven (lijken te) worden tot kopjes koffie bij tergend trage uploadverbindingen. Helemaal frustrerend als je ziet hoe ongelooflijk snel het 4G netwerk nagenoeg overal werkt. Achteraf gezien had ik gewoon zo’n simkaartje voor 30 dagen moeten kopen bij Spainsur. 200 GB voor 150 euro en wordt ook nog overal in Spanje afgeleverd. Is met 75 cent per GB een heel stuk goedkoper dan via ons standaard NL abonnement (20 euro per GB), maar is nu wellicht niet meer zinvol voor de laatste 10 dagen in Spanje. Is in ieder geval een stuk goedkoper dan in een Spaanse haven gaan liggen om daar met z’n allen tegelijk op een kloteverbinding te mogen werken. Voor stroom of (straks als de watermaker het weer fatsoenlijk doet) water hoeven we immers al niet meer de haven in. Met de zonnepanelen erbij, die straks na de beurs erop komen, moeten we het behoorlijk lang autonoom af kunnen.

Ook voor de wat grotere oversteken, zoals gisteren vanuit Mallorca naar Menorca hebben we ook als het niet waait niet al teveel diesel nodig. Alles bij elkaar voor ruim 100 km een liter of 35 a 40 denk ik. We hebben nog meer dan genoeg over voor de hele periode tot en met La Grande Motte.

Rustig tochtje zoals gezegd, (goed) boekje lezen op de voorpunt, dolfijnen kijken en het laatste filmpje afmaken en dan zijn we er al weer. We beginnen ons bezoek aan Menorca aan de zuidoostkant bij de “hoofdstad” van het eiland Mahón (Mao). Het plan is om via de noordkant (Fornells) vervolgens naar het andere behoorlijke stadje van het eiland te gaan aan de noordwestkant. Al met al wonen er net zoveel mensen op heel Menorca als in Hilversum, en in deze periode zijn er nog weinig toeristen. Je kunt in de langgerekte baai van Mahón wel zien dat het er vast in de zomer wel stervensdruk is.

We zijn een krappe kilometer van het stadje achter het “eiland van de koning” voor anker gegaan en kunnen van daaruit makkelijk met de bijboot naar de haven aan de overkant. Gisteren aan het eind van de middag wat tapas aan het water (al loopt er wel een doorgaande weg tussendoor), en vanochtend zijn we door het oude stadje gaan lopen. Kopje koffie met eindelijk heel snel internet bij Way naast het Casino en tegenover “Sunseeker Marina”. Vanavond blijven we hier liggen en dan morgen weer door.

Greatcircle - Cala Ferrara/Serena & Porto Colom

Tot de wind naar het zuidoosten gaat kunnen we nog een paar hopjes maken langs de kust van Mallorca. Kleine stukjes tegen een knoop of 20 wind in, kunnen we mooi wat ervaring opbouwen met het uitzoeken van geschikte plekken, met ankeren, en allerlei andere dingen waar je zo automatisch tegen aanloopt.

Dat we nog lang niet te oud zijn om te leren blijkt al snel. Eerst verzinnen we een uur of zonsondergang dat we toch nog wel een baaitje op kunnen schuiven. We hadden eerst een officiële rustdag ingelast in Porto Petro (je gelooft niet hoe moe je wordt van de dagelijkse trips vanuit Bordeaux tot waar we nu gekomen zijn). De wind is net gaan liggen, dus waarom ook niet. Nou dat blijkt al snel. Eerst komt de wind vrolijk weer terug en is het in combinatie met de golven toch niet zo relaxed als verwacht. Dan is het volgende baaitje toch net wat smaller dan gehoopt. Beetje passen en meten, 4 keer opnieuw het anker omhoog en weer omlaag is op zich geen punt. Dan begint het anker ook nog eens te krabben en blijft er nog maar een meter of 10 over voordat we met de roeren de rotsen raken. Geen goed idee, dus motoren weer aan en anker weer omhoog. Dan maar in de volgende baai gaan proberen. Ondertussen wordt het dan uiteraard al wel donker en is het even goed opletten met een aantal rotsen voor de ingang van de volgende baai.

In het donker is het ook lastiger de stukken zandbodem te vinden maar uiteindelijk liggen we toch mooi in het midden in de baai waar Karin en Rens hun huwelijksreis hadden. Het anker blijkt het uiteindelijk goed te houden maar omdat je dat in het donker toch niet echt goed hebt kunnen checken komt er van slapen zo’n nacht niet echt veel. Ankeralarm aan, en de navigatie via de GoFree op de ipad naast het bed zodat we snel kunnen controleren of we nog op dezelfde plek liggen. Gaat allemaal gelukkig goed.

Tijd voor de volgende les wanneer we met de dinghy naar het stadje willen gaan. Zowel Cala Ferrera als Cala Serena heeft een mooi strandje aan het eind van hun arm in de baai. Golven en wind zijn daar een stuk minder. De enige plekken om de dinghy vast te maken lijken echter de achteringang van een hotel of resort te zijn. Dan maar op het strand. Was met de vorige dinghy geen groot probleem, ook al was die al aan de zware kant. Deze is echter zeker 2 keer zo zwaar. Wanneer we dan terugkomen van de wandeling en supermarkt is ie inmiddels 3 keer zo zwaar door al het water en zand wat over het achterschot naar binnen is gerold. Zie hem dan nog maar eens van het strand af te krijgen. Gelukkig komt er al snel een Nederlander op ons af om een handje te helpen (er zijn er hier niet veel tussen het Duitse legioen). Met zijn 3-en lukt het net de voorpunt van het strand af te draaien en vervolgens op de aanrollende golfjes weer vlot te trekken. Wat een mazzel dat we het platform hebben, anders waren we alleen al uren zoet geweest om de boot weer leeg te krijgen. Nu valt dat nogal mee, zelflozer open, deckwash pomp aan met zout water en net zo lang afspuiten tot het grootste deel van het zand er met het water weer is uitgelopen.

We blijven lekker liggen, morgen is er weer een dag en we vertrouwen er inmiddels wel op dat de boot blijft liggen. Zeker nu de wind al duidelijk aan het afnemen is. Mooie avond voor licht aangebraden tonijn op de boot (elke avond is een mooie avond voor licht aangebraden tonijn op de boot immers).

Op de verjaardag van Car varen we in de ochtend dan weer verder naar wat op internet de enige veilige ankerplaats in alle weersomstandigheden op Mallorca wordt genoemd, Porto Colom. Grote baai, waar voor het eerst sinds Palma echt een hele berg boten liggen. Er is een behoorlijke haven, een groot stuk van de baai ligt daarnaast ook bezaaid met moorings. Dat proberen we dan eerst maar eens. In 2 meter diep water proberen we meteen de hook & moor maar eens uit om vanaf de boot een lijn door het oog van de mooring te brengen. Dat lukt op zich heel erg goed, vervolgens vergt het echter nog wat denkwerk hoe je de lijnen op de boot belegd. Veel andere boten, ook catamarans, hebben lijnen vanaf de voorste bolders aan beide kanten gelegd. Hierdoor krijg je eenzelfde idee wat wij ook met de lijnen aan de binnenkant van de drijvers hebben, de lijnen die we aan de ankerketting bevestigen. Nadeel is echter dat deze lijnen dan aan de buitenkant over het polyester lopen, wat ook niet optimaal lijkt. Over de voorbeam heen rukken ze echter de boom eraf.

We kunnen het touw van de boei aan onze “ankerlijnen” vastmaken, maar dat is weer onhandig wanneer we het straks los willen maken. Voorlopig kwamen we niet verder dan een lijn om de boei en dan vanaf de onderkant door het gat van het anker te laten komen. We zijn er nog niet helemaal uit. Eerst nog maar even nadenken dan, dan gooien we hier gewoon nog een keer het anker uit, die procedure zit er immers inmiddels wel in.

Iets grotere plaats betekent iets meer boten en andere toeristen en dus ook een lekker lunch restaurant met uitzicht over de haven (Sa Llotja). Zeker voor Spaanse begrippen aan de prijs maar wel een heerlijke zeetong met appeltaart en aardbeien na. Nog even een rondje met de dinghy door de haven, kunnen we meteen de volgende les weer in de boeken bijschrijven. Groen Rechts Aan Stuurboord is er niet alleen voor de grote boten. Naast de vaargeul is het hier opeens extreem ondiep en Marijke kan me niet meer op tijd waarschuwen. Dat vond de schroef van de bijboot niet leuk, al zitten er nu wel blinkende kanten aan….Hij doet het nog prima en de splitpen heeft het wel gehouden, maar daar moeten we misschien in Canet of zo ook nog even naar laten kijken.

Morgenochtend gaan we (in ieder geval voor een paar dagen) afscheid nemen van Mallorca en steken we als de wind tenminste meewerkt ruim 40 mijl over naar de noordwest punt van Menorca.

Greatcircle – Mallorca

Op vrijdagochtend moeten we om 10.00 uur uit de haven zijn. ‘s Morgens wordt de huik nog afgeleverd en Mark maakt hem er samen met de zeilmaker weer op. Ook komt Paddy nog even langs om te kijken of de lekkage al gestopt is. We hadden op meerdere plekken lekkage bij de sport top en het plafond blijft behoorlijk doorlekken. We besluiten het plafond in dat kamertje eruit te houden zodat alles goed kan drogen en in Canet zullen deze werkzaamheden afgerond worden. De zeilmaker geeft ons op de valreep nog een aantal adviezen voor onze tour om Mallorca.

Als eerste gaan we naar een prachtig lang strand met helder turquoise water. Het is heel rustig weer, dus ondanks het feit dat we niet echt beschut liggen richting het zuid westen, kunnen we hier toch blijven overnachten. We drinken nog even een cocktailtje bij het restaurant op het strand en eten daarna gezellig tonijn op de boot.

De volgende ochtend gaat gelijk het anker op en bij het uitvaren is de drone ook alweer in de lucht. We koersen zuid richt Illa de Cabrera. Een kleine eilanden groep iets ten zuiden van Mallorca. Hier schijnt Napoleon zich met zijn mannen te hebben teruggetrokken en grote verliezen te hebben geleden.

Er staat een klein restaurantje waar de dagjes mensen met bootjes naartoe gebracht worden en verder is er een groot fort op de berg, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de baai en onze boot. ‘s Middags nog even met de bijboot naar een prachtige grot in de volgende baai en daarna besluiten we weer los te gooien van de mooring en richting het vaste land van Mallorca te zeilen.

 

Mark gooit de hengel weer buiten, voor de zekerheid maar met de kleine lure, zodat we ook alleen kleine vissen kunnen vangen. Net voor donker komen we aan in Cala Figuera, wat een piepklein vissershaventje blijkt te zijn. Onze boot lijkt een beetje te groot voor de baai en de moorings die er liggen, maar na een tijdje hebben we toch een goed plekje gevonden, zodat de vissersboten ook nog langs ons heen kunnen varen richting zee. Het ken allemaal net!!

We moeten alleen nog wel even wennen aan het fenomeen hengel achter de boot, want bij het invaren van de baai staat ineens de lijn strak. We hebben niet beet, maar de lure hangt ergens achter een steen. Voorzichtig achteruit varen en tegelijkertijd binnenhalen en  gelukkig komt hij niet in de schroef.

In het donker maken we nog even vanaf de kant leuke foto’s van onze iets te grote boot in een iets te kleine baai.

We doen inmiddels lekker rustig aan, wel even een verschil met de afgelopen weken. We zijn eigenlijk ook best behoorlijk moe geworden, dat komt er nu een beetje uit.  Het volgende doel ligt ook maar een paar mijl verder, maar eerst varen we nog een klein stukje terug waar we even ankeren bij Cala des Moro. Ongelooflijk hoe mooi het hier is. De drone doet hier goeie zaken, met dit continue prachtige weer. Hoewel de voorspelling voor de komende dagen wat minder is.

We zoeken daarom een plekje bij een plaatsje met wat restaurantjes zodat we op onze trouwdag ook gezellig uit eten kunnen. Het volgende baaitje lijkt iets groter, maar helaas worden we op het plekje dat we hebben uitgezocht weggestuurd. Om de hoek even buiten het stadje mogen we wel liggen, maar volgens de havenmeester is het daar veel te klein voor ons. Op zich klopt dat ook wel, want we kunnen niet echt ruim ketting steken en dan ook nog bij draaiende winden om het anker heen draaien. Mark gaat even met zijn pak aan en snorkelspullen te water en vindt onder water oude moorings waar nog lijnen aan hangen vlakbij de achterkant van de boot. We leggen hier wat achterlijnen aan vast en nu liggen we als een huis keurig in het midden van het kleine baaitje. 

‘s Avonds met de bijboot naar het dorp, waar Mark een heerlijk restaurant heeft gevonden. En wat kiest hij uit om te eten, Jawel, tonijn. Dat dat onderhand zijn neus nog niet uitkomt is een wonder.

De volgende morgen is het inderdaad bewolkt en is de wind behoorlijk aangetrokken. We besluiten lekker een dagje in dit plaatsje te blijven. Mark checkt ‘s morgens even hoe de boot ligt en ziet dat we de oude mooring een behoorlijk stuk over de grond gesleurd hebben. Die waren dus ook niet helemaal geschikt voor onze 26 ton! Met een paar kleine aanpassingen liggen we nog prima en dat houden we lekker zo. Op deze rustdag werken we wat en we maken plannen voor het komende onderhoud in Canet en voor de beurs. We besluiten om te zorgen dat we op 4 april in Canet zijn, zodat daar een aantal zaken in orde gemaakt kunnen worden voordat we half april op de boatshow liggen. Mark en ik vliegen dan in die week naar huis in plaats van in de week van de boatshow. Arthur wil graag wat mensen met ons in contact brengen tijdens de beurs.

Het is ongelooflijk hoe snel het aantal mensen groeit die ernaar kijken. Per dag komen er abonnees bij en de filmpjes van Noorwegen die er nu een paar maanden opstaan zijn al duizenden keren bekeken. We zijn dus thuis in de week van zijn verjaardag, dat is ook wel gezellig om te vieren en iedereen thuis weer even te zien. Vanavond gaan we nog even gezellig een filmpje kijken en dan op tijd naar bed.

GreatCircle – Palma de Mallorca

In de ochtend worden we wakker in een prachtige baai, het is strak blauw, maar het waait behoorlijk. Het anker heeft hier geen problemen mee en houdt ons huis netjes op zijn plek.

Mark en Florian gaan aan de slag om de beschadigde huik van de giek te halen, wat nog best een klus blijkt te zijn.  We hebben inmiddels contact met Borja, die gaat zorgen dat in Palma een aantal klussen in de garantie worden opgelost. De  watermeter geeft aan stuurboord kant niet de juiste inhoud van de tank aan, de watermaker heeft kuren en we hebben wat lekkage in de linker drijver. Ook zakt het hydraulische platform langzaam weg aan één kant, maar dat kan beter in Canet worden aangepakt want daar zit het bedrijf die die tenderlifts levert.

Er is vandaag nog geen plaats in de haven, dus zoeken we een nieuwe ankerplek  zo dicht mogelijk bij Palma. We gaan ‘s avonds nog gezellig met Florian uit eten want dit is de laatste avond dat hij bij ons is. Na een kort tochtje met onze fantastische bijboot en een klein stukje lopen vinden we niet alleen een gezellig restaurantje, maar zelfs ook een supermarkt waar we onze voorraden aan kunnen vullen. Na het eten weer terug naar de boot, die met zijn toplichtje aan al van veraf is te zien in de rustige ankerbaai. Als afscheid drinken we nog een portje in de kuip en blikken we terug op de twee weken waarin we een enorme afstand hebben afgelegd samen met Florian. Hij is een fantastische schipper, hij heeft ons veel geleerd en was ook prima gezelschap. Kortom, kon niet beter.

Vanmorgen gaat om 5 uur de wekker. Mark brengt Florian met de bijboot naar de haven, waar hij een taxi neemt naar het vliegveld, en ik draai me na afscheid genomen te hebben nog even lekker om. Als Mark terugkomt is hij inmiddels echt wakker en gaat weer druk aan de slag met zijn grote hobby; filmpjes maken. Hij wil heel graag het stuk van de storm afhebben, maar de hoeveelheid materiaal daarvan is enorm omdat hij hele periodes de Gopro aan heeft laten staan. Mij zit dat niet in de weg en ik ronk rustig door. Rond 9 uur gaat het anker op en varen we richting de haven van Palma.

Als wij al dachten dat wij een grote boot hadden, komen we hier behoorlijk bedrogen uit. Ongelooflijk wat hier allemaal ligt, wij zijn gewoon een klein stipje tussen al die gigantische schepen. We meren aan bij de werf, waar een enorme bedrijvigheid heerst. De huik wordt gelijk voor reparatie meegenomen en de andere werkzaamheden worden ‘s middags pas opgepakt.

We hebben nog even tijd om door het stadje te lopen, wat onverwachts prachtig blijkt te zijn. Ik heb net een lekker vers groentesoepje gemaakt en we hadden nog een restje pasta. Kaarsjes aan, ondergaande zon, wijntje erbij, wat willen we nog meer….

GreatCircle – Ibiza to Mallorca

Na ongeveer twee etmalen varen komen we aan bij Formentera, het eiland ten zuiden van Ibiza. Ongelooflijk hoe snel we bijna 400 mijl hebben afgelegd. Wat een ervaring hebben we opgedaan. Ik (Marijke) heb mijn hele leven nog niet met zoveel wind gezeild en dat ga ik bij voorkeur ook nooit meer doen. Het is wel handig dat we nu weten wat de boot aankan als we onverwacht toch in dit soort omstandigheden terecht komen. Fantastisch dat we ondanks deze omstandigheden toch redelijk normaal aan boord konden leven. Ik heb het eerste stuk van de nacht geslapen (of een poging daartoe gedaan). Dat komt vooral door de enorme herrie die er dan in de boot heerst, daar kan ik zelfs als beroepshamster niet goed mee omgaan. De bewegingen zijn op zich overzichtelijk, zodat ook niemand zeeziek is geworden. Waarschijnlijk waren we al behoorlijk ingeslingerd.

Met een vriezer vol met tonijn varen we in de ochtend langs het grote fort bij Ibiza stad, waar Mark de drone weer even oplaat. Nadat we de boot hebben schoongemaakt in een baai, varen we de haven bij Eulalia in om weer even water te tanken. De winkels zijn dicht, dus helaas geen wasabi en sojasaus. We worden alweer snel weggestuurd van de steiger en gaan op zoek naar een ankerbaai voor de nacht. We moeten wel enorm wennen aan het verschil in cultuur tussen Noorwegen en de Mediterranee. De havengelden zijn hier van een andere orde en even aanleggen voor water wordt ook niet echt op prijs gesteld. Hoewel de havenmeester uiterst vriendelijk was, maar het was duidelijk dat hij dit niet mocht toestaan.

Als we onderweg zijn naar ons ankerbaaitje in het oosten van het eiland, zien we een kitesurfer in het water drijven en een poging doen om naar de kant te zwemmen. We halen hem aan boord en zetten hem weer af in de buurt van het strand. Hij dacht zelf dat hij nog wel drie uur had moeten zwemmen naar de kant, maar hij was verder van de kant dan hij zich op dat moment realiseerde. Hij nodigt ons uit voor een maaltijd als dank voor de hulp, volgens mij realiseert hij zich nu dat het heel anders af had kunnen lopen als wij niet langs waren gekomen, er is verder niet zoveel op het water in deze tijd van het jaar. Hij komt ons ophalen met een AMG Mercedes (Mark zegt dat het iets bijzonders is) en neemt ons mee naar een restaurant waar we met zijn 5en een heerlijke hamburger eten. Martin heeft inmiddels ook zijn vriend Robert opgetrommeld. Martin woont 8 maanden per jaar op Ibiza en de andere maanden reist hij. Na een gezellige avond worden we doodmoe weer op het strand afgezet, waar we de dinghy pakken naar de boot. Met gemak slapen we het klokje rond.

We waren van plan om een extra dagje op Ibiza te blijven en nog een mooie ankerbaai op te zoeken, maar de weersvoorspelling laat ons onze plannen weer wijzigen. Vandaag is de wind fantastisch om naar Mallorca te zeilen, windkracht 5 tot 6 schuin op de kont, kan niet beter. De voorspelling voor morgen is hardere wind en uit een ongunstigere richting. Om 12 uur gaat het anker op en binnen 7 uur varen we de 50 mijl naar Mallorca. Florian heeft zich voorgenomen om vanaf nu alles aan ons over te laten, zodat we maximaal leren. Hij heeft de afgelopen weken zoveel aan boord gedaan, zodat wij nog steeds niet alles geoefend hebben. Vandaag krijgen we ook het vertrouwen dat het wel gaat lukken met deze boot. In de basis is alles zo gemaakt dat je hem met zijn tweeën moet kunnen bedienen. Je moet alleen geen fouten maken, alles is zo groot en zwaar dat ieder klein foutje hard afgestraft wordt. Florian hamert er dus op dat we alles heel langzaam en weloverwogen doen. Rond een uur of zeven ankeren we in een prachtige baai op 7 mijl van de hoofdstad Palma. Wat een heerlijke tocht was dit, prachtig weer en een heerlijke wind.  Na weer een heerlijke variant op tonijn ligt de boot inmiddels behoorlijk aan de ankerketting te rukken en gaan we weer onder zeil.

Greatcircle - 10 Beaufort going to Ibiza

Op zich wel lekker een extra nachtje slapen in Gibraltar. We liggen daar prima aan het brandstof ponton met uitzicht op de runway, een enorm motorjacht (Settlement) en een nog groter cruisesschip dat daar vast lijkt te liggen gezien alle planten en palmbomen op de terrassen aan de voorkant. Naast de Galapagos komt er ‘s nachts nog een Lagoon naast ons liggen, deze keer ook een 52 maar dan met Flybridge. Hier vaart ook gewoon een stelletje op, de boot is geregistreerd in Jamaica, en is 1 jaar oud. Zij hebben in het begin veel problemen met de boot gehad maar inmiddels is alles gerepareerd en ok.

Sorry, maar dit was het punt dat ik heel even moest stoppen met schrijven. Marijke roept iets in de geest van “wat hangt die hengel raar achter de boot”. Blijkt de hele 300 meter lijn al uitgerold te zijn en is de tuna die er aan hangt al te moe om nog te protesteren. Boot in de wind en Florian haalt hem binnen. De eerste vis die we vangen achter de boot, en meteen een behoorlijke van een paar kilo! Fijn dat het mijn favoriet tonijn is, kunnen we meteen van Florian leren hoe we daar mee om moeten gaan. Haak er in, aan boord halen, mes aan de bovenkant in zijn hoofd zodat hij uit zijn lijden verlost is. Ook daarna blijft hij bewegen, maar Florian bezweert dat hij echt dood is. Alles eruit aan de onderkant blijkt ook niet heel ingewikkeld. Marijke wil er pas mee aan de slag wanneer hij niet herkenbaar meer is, dus verdelen Florian en ik de vis binnen in porties waar we nog weken mee vooruit kunnen. Wel meteen morgenochtend op Ibiza naar de supermarkt om soja saus en wasabi enzo te halen maar Florian is hiernaast me al aan het expirementeren met de beperkte spullen die we aan boord hebben.

Ok, terug naar Gibraltar. 700 liter diesel en wat eten voor onderweg voor 344 pond is ook niet slecht toch? Kunnen we weer vooruit, al zullen we de diesel alleen even in het begin nodig hebben. Daarna komt er (meer dan) genoeg wind. Voor de basis is zo’n 35 knopen voorspelt, maar er zullen vlagen zijn tot boven 50 knopen (windkracht 10 begint bij 48….).

Florian zegt dat het hier voor de wind geen probleem is voor de boot, dus wie zijn wij om daaraan te twijfelen. Ik geloof niet, of beter nog ik weet zeker dat wij dit zelf niet opgezocht zouden hebben. Nu is het eigenlijk wel lekker om te weten waar de grenzen van de boot liggen. We weten dan immers zeker dat onze grenzen lager liggen!

Een stukje uit de haven kan de drone omhoog en kunnen we nog een paar leuke plaatjes schieten rondom de beroemde rots. We hijsen het zeil, alvast maar met 2 rifs erin en zetten koers naar Cabo da Gata. Vandaar uit zullen we afbuigen naar het noordoosten en direct op Eivissa afkoersen. Wanneer we Malaga voorbij zijn begint het zoals voorspeld steeds harder te waaien. Omdat het al een tijdje praktisch windstil was is het water nog lekker vlak zodat we er heerlijk overheen spuiten. De wind komt ongeveer recht van achteren, dus halen we de fok weg en zetten we de giek van het grootzeil vast om een ongewenste gijp te voorkomen.

Dat laatste is niet voor niks, want als de golven hoger worden begint de boot er behoorlijk af te surfen, altijd met een soort twist. De autopilot kan dat op zich prima aan, we hebben nooit handmatig hoeven te gaan sturen, zelfs niet in vlagen tot 56 knopen (bijna 100 km/h). Omdat de wind geleidelijk steeds meer toeneemt raak je er ook een beetje aan gewend. We breken record na record, zowel qua wind als qua surfsnelheid. Zonder al te dapper te doen voelt het in eerste instantie geen moment alsof de boot het niet aan kan, ook doordat we op tijd 2 rifs hebben aangelegd. Wat wel a bit of a worry is dat Flo heeft aangegeven dat we rond 35 knopen apparent (schijnbare wind) een derde rif moeten overwegen. De schijnbare wind is de wind nadat je de snelheid van de boot hebt verrekend met de werkelijke (true) wind. Omdat de wind van achteren komt en we nu gemiddeld dik over de 10 knopen gaan bereiken we die 35 knopen meestal niet. Je realiseert je dan pas dat wanneer er wel een derde rif nodig zou zijn dat je dat tenzij het echt niet anders kan met de boeg in de wind doet. Motoren aan dus en omdraaien tegen 100 km/h wind in dus. Voelt niet meteen heel erg lekker, dus eigenlijk wel heel erg happy dat dat er (net) niet van komt.

Over de VHF worden “all ships” door Cartagena nog gewaarschuwd voor een “navigational issue”. We zijn even in de war wanneer daarbij ook het woord catamaran valt, maar uiteindelijk wordt duidelijk dat wij dit issue zelf zijn. We zitten niet al te ver van een drukke scheepvaartroute af, en inderdaad kunnen wij zelf maar beperkt manouvreren met deze wind. Als je te hoog opstuurt wordt de schijnbare wind immers duidelijk hoger, en afvallen en gijpen willen we ook liever niet. Dan is het fijn wanneer die joekels van vrachtschepen om je heen een beetje rekening met je houden. Al met al maken we het toch nog een paar keer mee dat het echt volstrekt onduidelijk is of zo jongen voor of achter ons doorgaat. Flo heeft nog even contact met de verkeersleiding en vraagt ze meteen naar een weather update. Zij blijven 7 tot 8 aangeven, dat kan zelfs ik er nog uit opmaken, maar toch wel handig dat Flo ook Spaans spreekt. We zijn telkens gewoon net te ver uit de kust om zelf ook ontvangst te hebben en ook de Glomex Webboat blijkt (net als de Yachtrouter op de 39) niet tot nauwelijks meer ontvangst te hebben dan onze telefoons en ipads zelf.

Als Marijke beneden lig te slapen gaan we dichtbij de kaap voor de tweede keer dik over de 50 knopen true wind heen. De boot begint dan over meerdere golven achter elkaar te surfen waardoor de snelheid hoog blijft en zelfs nog hoger wordt dan je voor mogelijk had gehouden. Flo heeft met een vergelijkbare boot nooit harder gevaren dan 23 knopen, maar dat verhaal kan na vannacht worden bijgesteld naar 27,2…..Het lawaai waarmee dat lange surfen gepaard gaat is, zeker in het begin, wel degelijk angstaanjagend. Ook daar wen je echter vrij snel aan.  Aan de achterkant komen er dijken van golven op ons afrollen, inmiddels komen ze tot aan de bovenkant van het raam van de tent. Wow. Alles bij elkaar wel vermoeiend, want als het mij lukt om met dit weer beneden in bed in slaap te vallen moet het er toch ingehakt hebben.

Ik wordt pas weer wakker wanneer het al licht is. De wind nam voordat ik ging slapen al langzaam af, en nu is er nog maar een bescheiden kracht 4 over. Flo ligt nu te slapen, dus Marijke en ik gaan aan de slag om er minstens 1 rif uit te halen. Zul je zien dat de boot alles aankon en dat wij nog steeds zo onhandig zijn dat we met een reeflijn een stuk van de lazy bag inscheuren. Nogmaals een heel goed idee om iemand als Flo mee te nemen op onze eerste trip.

Net als gisteren overdag komt er vanochtend weer een hele kudde dolfijnen op ons af. Eigenlijk zijn ze bijna de hele dag bij ons gebleven, ik denk dat ze gewoon trots waren op ons. We kruisen wat af om een beetje snelheid te houden maar als de wind weer aanwakkert halen we gewoon de fok weer weg. Gelukkig draait de wind in eerste instantie ook weer wat meer naar het zuidwesten zodat we momenteel met een knoop of 8 recht op Ibiza afvaren. Als het goed is komen we daar zaterdagochtend vroeg aan.

Greatcircle - Alvor & Gibraltar

Forward to the past zou je denken als je 4 uur op een terras met gratis wifi hebt gezeten om je baas wat dataroaming-kosten te besparen en je nog pas 700mb verder bent. Met een waanzinnige snelheid van tot wel 100k(bit) per seconde suist mijn bestand richting Nederland.

Verder valt er niet veel te zeiken want het is strakblauw, ik mag weer aan mijn favoriete robalo voor de lunch en we zitten daar gezellig met elkaar in het zonnetje.

Qua timing pas het allemaal precies bij het geplande vertrek rondom hoog water. Nu is het opeens een eitje om weer terug naar zee te varen en de autopilot op Tarifa in te stellen. Gaat wel ruim een dag duren, maar vanuit het surfparadijs is het nog maar een uurtje naar Gibraltar. Leuk om daar weer een keer te zijn, vorige keer was met Sander en Boudewijn in de Pancake. De bedoeling is om daar alleen maar even te stoppen om te tanken (0,50 per liter ipv 1,38) en daarna weer door te varen naar Ibiza 375 NM verderop.

Het begin gaat vlot, met zelfs iets meer wind mee dan we gedacht hadden, maar daarna draait de wind zoals voorspelt naar de kop. Gaat uiteraard ten koste van de snelheid (op de motoren gaat de 52 nauwelijks harder dan de 39), maar qua comfort en stabiliteit steekt de 52 er met kop en schouders bovenuit. Met 20 knopen op de kop gaan we eigenlijk heel relaxed richting het oosten.

Onderweg is er niet veel te beleven, na Faro zie je de kust nauwelijks tot je bij Tarifa aankomt. Dat is op zich wel een grappige plek, en ook de steile rotsen van Marokko aan de overkant geven goed aan hoe smal de doorgang is naar de Middellandse zee.

Op de 39 hadden we ook al geen fantastische ervaringen met de watermaker. We hoopten daarvan geleerd te hebben door een watermaker rechtstreeks vanaf Lagoon af te nemen, maar op onverklaarbare wijze zijn we al in staat geweest een keramische pomp in dat apparaat te slopen waardoor we ook deze watermaker al niet meer kunnen gebruiken. Kan iets simpels zijn geweest, zoals verstopping van de inlet door installatiematerialen, zoals vorige keer met de diesel, maar wel echt heel irritant. Vooral ook omdat de hele filosofie van de boot er op gericht is dat we, zeker wanneer straks ook de zonnepanelen er op komen, behoorlijk autonoom op de boot kunnen leven zonder voor van alles en nog wat van derden afhankelijk te zijn. Water is daarbij wel heel essentieel. Misschien achteraf toch niet slim geweest om de kleinere watermaker te kiezen. 90 liter per uur is uiteraard meer dan voldoende voor ons, maar het blijkt een 12V apparaat te zijn waardoor het apparaat en met name de pompen toch weer kwetsbaar worden. Daarnaast is het waterverbruik op deze boot ook hoger doordat ook de toiletten met zoetwater ipv zoutwater worden gespoeld.

Onze hoop is gevestigd op de combinatie van Nautisch Kwartier en Lagoon om met een oplossing te komen waarmee we er op kunnen vertrouwen dat er water is wanneer we water nodig hebben. Het enige waarvoor we dan nog een haven nodig hebben is om af en toe diesel te tanken.

Over tanken gesproken: ok, de pilot van Florian is uit 2006, maar als er staat dat je 24h per dag kunt tanken verwacht je niet dat dit 11 jaar later niet meer mogelijk is. Forward to the past alweer. Het voordeel van hier aan het tankponton liggen is het uitzicht op alle lampjes om ons heen, waaronder vooral ook de lampjes van de runway van het lokale vliegveld. Monarch en Easyjet landen zo ongeveer op ons achterdek, mooie plaatjes.

Morgenochtend om 8:00 gaat de pomp als het goed is open. We hebben nog maar een kwart over, dus 750 liter maal 88 cent per liter is voldoende verschil om hier toch maar rustig een nachtje te blijven liggen. Betekent wel dat we morgen nog een langer stuk hebben af te leggen met een “flinke bries” van achteren. Er is een dikke windkracht 7 voorspeld met stoten die daar ruim boven uit gaan komen. Florian is er heel relaxed over, wij iets minder. Wel een goede gelegenheid om dit met iemand die het ook in zijn eentje af kan eens mee te maken op de nieuwe boot. Kunnen we daarna altijd zelf nog beslissen of wij dit later ook een goed idee vinden. De wind gaat volgens de voorspelling ergens rond het middaguur morgen fors toenemen en zal op dat niveau blijven tot we bij Cabo da Gata zo’n 170 mijl verderop de hoek omgaan richting Ibiza.

Er kwam net nog een Nederlandse Lagoon de hoek omzeilen, het is al donker maar het lijkt op het eerste gezicht een 39, de Galapagos. Opvallend, want in deze periode van het jaar komen we eigenlijk vooral vrachtschepen en vissers- en ander lokale boten tegen.