Leuk dat we eerder naar NL gegaan zijn, zodat we allebei op de beurs kunnen zijn. Op zich is het een overzichtelijke beurs, met 45 deelnemende catamarans. Toch komt er nog steeds een hoop kijken bij de voorbereiding en opbouw van de beurs. Omdat we al op tijd zijn aangekomen in La Grande Motte krijgen we mooi een kijkje achter de schermen.
Wanneer wij op zondag onze plek voor de Capitainerie vervangen voor onze plek op de show kunnen is er nog ruimte genoeg om te manoeuvreren. Dat wordt snel minder wanneer er allemaal stukken ponton over het water worden aangevoerd. Die gasten van de haven kunnen echt wel met hun bootje omgaan! We hadden gisteren vanaf onze oude plek al een 42 zien binnenkomen. Zij blijken net als wij hun boot uit te lenen aan Lagoon voor de show. Beetje jammer wel dat ze daarbij een punt van een steiger in de zijkant van hun boot hebben geboord. Neem aan dat ze wel geholpen worden om dat weer op te lossen.
Wij hebben vervolgens echt mazzel dat de wind net een uurtje gaat liggen wanneer Pascal van Technique-Voile zijn 2e Paasdag met zijn familie onderbreekt om de code 0 te installeren. Wat een enorme lap zeil is dat zeg! Goed dat we vorige keer alles voorbereid hebben zodat het nu puur hijsen en rollen is. Eenmaal opgerold mag het weer gaan waaien (en dat doet het dan ook). Later in de avond ontstaan er weer forse vlagen en is het best een beetje spannend of het zeil netjes op zijn plaats blijft. In deze furler zit een klik-systeem waardoor hij als het goed is niet zomaar uit kan rollen. Ook zit er een stuk klittenband op het eind van het zeil wat dat tegen zou moeten gaan. We kunnen het toch niet laten om voor de zekerheid ook ons zelfbedachte extra veiligheidssysteem toe te voegen waar we een touwtje door de gaatjes van de furler halen en goed vastbinden aan de boot. Zou toch lekker zijn als we het zeil er toch zoveel mogelijk op kunnen laten zitten en alleen naar beneden halen wanneer we langere tijd niet op de boot zijn. Dit is immers het zeil wat we op de 39 met afstand het meeste hebben gebruikt.
We blijken toch nog niet helemaal goed te liggen, op dinsdagochtend moet de 560 op ons plekje liggen. Ook de Outremer 5X (59-voeter met veel carbon) wil nog inparkeren, en dat gaat ook pas lukken wanneer we opgeschoven zijn. Komt achteraf eigenlijk goed uit, want daardoor beginnen we extra vroeg met de verhuizing en hebben we dat mooi nog even met weinig wind kunnen doen. Dat bleek al lastig genoeg omdat we echt maar net tussen de scherpe punt van de steiger en de palen er omheen door kunnen. (Blijven) Oefenen met manoeuvreren in verschillende omstandigheden blijft essentieel om het echt goed te leren. Zeker omdat we vaak maar met zijn tweeën zijn is ook de coördinatie echt heel belangrijk om het allemaal heel te houden.
Flinke job het opbouwen van de show, er lopen tientallen mensen met materialen te sjouwen. Sommige onderdelen van de stands worden ter plekke in elkaar getimmerd en geschilderd. Zo links en rechts enige stress om alles op tijd klaar te hebben. De dame van Lagoon die daar de opbouw lijkt te coördineren vindt dat we een loopplank moeten hebben en staat al klaar om daar een gat voor in onze boot te maken! Wanneer we dat niet direct een heel goed idee vinden krijgen we via een omweg te horen dat “de eigenaren van de 52 niet mee willen werken”. Kwestie van perspectief kennelijk. Uiteindelijk lost Lagoon het allemaal netjes op door de carbon loopplank in kwestie aan ons kado te doen, zodat het gat en de plank in ieder geval nog bij elkaar passen. Wij bewaren de plank wel tot we later oud zijn.
Voor de beurs moeten AL onze spullen weggeruimd worden, en dat is nog best een klus gezien alles wat we inmiddels al weer op de boot hebben verzameld. Gelukkig hebben we meer dan voldoende bergruimte om alles uit het zicht te brengen. Alleen al in 1 voorpunt zouden we alles hebben kunnen opslaan, maar de bergruimte achter de badkamer heeft nu ook een slot. Ook kunnen we eea kwijt onder het VIP bed en laten we de wijnkelder gewoon voor wat hij is. De IKEA tassen komen weer goed van pas en alles is aan de kant voordat we ons op dinsdagavond gaan melden bij onze allereerste Airbnb. Een “joli studio pres du port” met een bedbank voor iets van 60 euro per nacht. Prima, al ga ik volgende keer toch even beter inzoomen op het bed. Uiteindelijk viel het mee wanneer je helemaal op de rand van het bed ging liggen, maar een stukje er vanaf rolde je al over de springveren helemaal de kuil in. Maak niet uit, prima oplossing. Fietsjes mee in de woonkamer, twee rugzakken en de “zeiltas” mee en dan gaat het prima lukken.
Slapen lukt overigens sowieso wel aardig, want zo’n beurs is nog best vermoeiend. Zeker de eerste dagen wanneer het regelmatig fors waait (tot 40 knopen is er voorspeld) ben je ‘s avonds alleen van alle herrie en onrust die dat met zich meebrengt (ja zeker ouwe lul) bekaf. Verder vliegen de dagen om doordat we steeds nieuwe mensen ontmoeten, waarvan er een hoop ons al een stuk beter blijken te kennen dan wij hen.
Het aantal views op youtube ligt inmiddels (zeker in de weekends) boven de 2000 per dag, en het aantal vaste volgers blijft steeds harder groeien. Al voor de beurs worden we herkend door een Duits stelletje dat gezellig bij ons aan boord komt. Ook wordt ik bij een camerarondje over de steigers in aanbouw al aangesproken door Belgen Jim en Maud die in Alvor wonen en speciaal voor de beurs vanuit Faro naar Marseille zijn gevlogen. Dapper stel, met respectievelijk 12 en 7 duizend parachutesprongen op hun naam. Nu sinds tweeëneenhalf jaar verbonden aan de paraclub van Portimao airport vlakbij Luz en via onze eerdere vliegfilmpjes op ons kanaal terecht gekomen. Heel gezellig om iedereen te leren kennen, en de beurs is nog niet eens begonnen.
Op de eerste dag van de beurs maken we van de gelegenheid gebruik om ideetjes op te doen op de andere boten die er liggen. Ook lekker om nog een keer bevestigd te krijgen dat we eind vorig jaar er goed aan hebben gedaan de 52 te kiezen. Voor zover we daar onderweg al niet van overtuigd waren geraakt lukt dat hier op de beurs dubbel en dwars. Op alle boten die we bekeken hebben zien we wel dingen die we ook heel mooi vinden, maar geen van die boten komt qua totaalplaatje ook maar in de buurt van die van ons. In alle eerlijkheid ben ik op de Catana en de Leopard niet eens wezen kijken omdat ik daar niet dood op gevonden zou willen worden, maar dat is uiteraard een kwestie van smaak.
De Outremer 5X vinden we echt een mooie boot. Wanneer ik een boot zou kopen om af en toe een dagje mee te gaan varen zou ik zeker voor die gaan (de prijs even daargelaten). In dat geval zou je ook een niet al te aangeklede versie nemen zodat de boot ook werkelijk in de buurt komt bij de (lage) gewichten waar ze bij Outremer graag aan refereren. De boot is dan echt wel sneller dan die van ons, maar biedt ondanks zijn grotere lengte beduidend minder ruimte en comfort.
De NEEL 51 trimaran die er naast ligt is ook behoorlijk snel (kruissnelheid van 10 tot 14 knopen geven ze aan, dat zou een knoop of 2 sneller zijn dan die van ons) en ziet er aan de buitenkant net als de 5X ook prima uit. Erg mooie salon, die doorloopt in de cockpit. Wij zouden er niet voor gekozen hebben om de master bedroom “in de salon” te parkeren, met een groot raam op ooghoogte voor mensen die op de steiger lopen. In Amsterdam zie ik daar wel toepassingen voor. De boot ziet er alles bij elkaar best leuk uit, met allerlei verrassende hoekjes zoals de cabin en badkamer in het midden voorin en de centrale technische ruimte waar alle apparatuur bij elkaar staat.
Bij Nautitech (Bavaria) kijken we rond op de 54, met de Open 46 hebben we in Cannes al gevaren. Daar waren we destijds niet van onder de indruk, ook al ging de voorkeur van Marijke uit naar dergelijke afmetingen. Mooie salon op de 54, en de afwerking ziet er beduidend beter en ruimer uit dan de erg Spartaanse 40 en 46. Wij kunnen echter niet wennen aan de stuurposities aan beide kanten van de boot. Ik zit daar allesbehalve lekker, en qua zicht rondom is het een heel stuk minder dan op onze boot waar je vanaf de stuurpositie alle vier de hoeken goed kunt overzien. De drijvers zijn daarnaast bij de meeste boten, en ook bij deze beduidend smaller wat een heel ander gevoel oplevert.
Van de FP Saba 50 vinden we vooral het zitje naast de sportop heel leuk, dat zitje hebben ze ook overgenomen op de nieuwe 47. Marijke is van dichtbij gaan kijken en heeft gezien dat een dergelijke constructie ook op onze boot eigenlijk vrij makkelijk te maken zou zijn op de plek waar Lagoon ligbedden heeft voorzien op het dak. De Pajots hebben dan het voordeel dat je daar ook echt kunt zitten met extra ruimte voor je voeten. De nieuwe 47 is sowieso qua vormgeving weer duidelijk verbeterd ten opzichte van de 50 en zal ongetwijfeld een succes worden. Blijft lastig voor een producent, want het zou mij niet verbazen als de verkoop van 47’s voor een belangrijk deel ten koste zal gaan van de verkoop van de Saba. De 45-voets 47 is volgens de polars net zo snel als de 50 en ook slimmer ingedeeld.
Robbert en Luuke hebben vorig jaar al FP47 bouwnummer 8 (of toch 7?) bemachtigd en gaan over 3 maanden al varen. Die komen we vast nog tegen op de Med, voordat ze aan de slag gaan met hun grotere plannen. Ze hadden de 52 nog niet eerder gezien, maar zijn inmiddels een paar keer gezellig aan boord geweest. Volgens Robbert gaat onze boot zo’n 5% sneller dan hun Fontaine Pajot, maar omdat hij een ervaren wedstrijdzeiler is moeten we toch samen op kunnen varen. Vandaag vliegen ze weer terug en nemen en passant Sander en Amy ook mee terug naar Montpellier.
Ik geloof niet dat er qua snelheid significant verschil is tussen de FP’s en de Lagoons. De salespraatjes tussen de voor- en nadelen van een “lichte” ten opzichte van een “zware” boot zijn dan ook best grappig om aan te horen. Uiteindelijk komt het volgens mij voor veel mensen die zich aan het oriënteren zijn neer op het gevoel wat ze bij een boot hebben. In een bepaalde categorie boot (qua budget en afmetingen) ligt dat misschien net anders omdat Lagoon toch wel een gat lijkt te hebben tussen de topseller 42 en de 52. De 450 is toch een beetje achterhaalt en kan niet op tegen de FP 47 ook al zijn de afmetingen nagenoeg gelijk.
Lagoon probeert hier te counteren met de Lagoon 50 die in het najaar gelanceerd gaat worden (alleen in een flybridge versie). Jammer dat Lagoon hier afwijkt van haar conservatieve strategie rondom de benaming van de boten (een 450 is 45 voet en 10 inch lang) en nu net als FP ook al in de trend meegaat om het voetage naar boven af te ronden. Daardoor lijkt de boot dichtbij de 52 te zitten, terwijl er eigenlijk behoefte lijkt te zijn aan een opvolger van de 450. Ze zullen er wel over nagedacht hebben….
Voor ons is de conclusie helder, wanneer we nu een nieuwe boot zouden kopen zou het gegarandeerd weer de 52S zijn. Achteraf is het wel maar goed dat de 47 van FP er niet vorig jaar al was. Marijke was immers vooraf nogal benauwd voor de afmetingen van de 52 en misschien zouden we vanuit die overweging toch (te) voorzichtig zijn geweest. Nu we inmiddels vertrouwen hebben opgebouwd dat we de boot ook prima met zijn 2-en kunnen handelen is dat niet meer aan de orde, kennelijk heeft het zo moeten zijn.
Woensdagmiddag komen ook Arthur en Harriët aan met de KLM vlucht op Montpellier. Ze blijken vlakbij ons in een andere BnB te zitten, kunnen we mooi samen gaan eten bij de Italiaan op de hoek van de haven. Er is veel belangstelling vanuit Nederland, de meesten zijn op zoek naar een boot om grotendeels op te wonen en/of om de wereld mee rond te gaan. Leuk om alle verhalen te horen en ideeën op te doen en omgekeerd zijn veel mensen ook geïnteresseerd in echte ervaringen met de boot in plaats van de standaard sales en marketing praatjes.
Op donderdag ontmoeten we Guus en Desiree die hier lekker op vakantie zijn en zich parallel ook oriënteren. Leuk stel waar we ‘s avonds mee zijn wezen eten in Aigue-Mortes. Prachtig vestingstadje hier vlakbij tegen de Petit-Camarque aan.
Wim DoubleUthings en Anja komen op vrijdag uitgebreid aan boord. Zij hebben al over de hele wereld gewoond, we hebben via Youtube al regelmatig contact gehad. Hij speelt ook gitaar en ik probeer hem te verleiden ook materiaal voor onze filmpjes te maken in ruil voor een aandeel in mijn inkomsten op Youtube (dit jaar geschat op ruim 2 dollar).
Net even anders dan onze “collega’s” van Sailing La Vagabonde. De nieuwe SLV, een Outremer 45, ligt hier wel in de haven. Zelf zijn ze de beurs ontvlucht zodat de steigers voor de beurs ook niet extra verstevigd hoefden te worden. Hun vlog op Patreon, Youtube, Facebook en Instagram levert volgens schattingen nu jaarlijks richting een half miljoen op. Komende jaren wordt een deel daarvan kennelijk ingezet om de boot die Outremer beschikbaar heeft gesteld af te betalen. Goeie zet van Outremer, de views op hun website zijn sinds de aankondiging op SLV geëxplodeerd.
De fabriek van Outremer is hier in LGM en ziet er net anders uit dan wat wij bij Lagoon bij Les Sables en in Bordeaux gezien hebben. Uiteraard zijn ook de aantallen net anders.
Je ziet aan Marijke dat ze gedurende deze dagen in haar element is, en ze wordt er door steeds meer dealers uit verschillende landen bij gesleurd. Praten gaat haar uiteraard sowieso niet zo moeilijk af, en als je zo enthousiast bent over je eigen boot is het helemaal niet lastig dat ook uit te stralen. 
Volgens mij helpt het proces dat ze zelf is doorgegaan waarbij ze de boot in eerste instantie te groot voor ons vond maar nu echt het gevoel heeft dat we het samen prima af kunnen ook heel goed voor anderen. Een Duits paar wat eigenlijk al besloten had voor een ander merk wordt door de Duitse dealer 2 uur op Marijke losgelaten en tekent direct daarna voor de 52. Dat levert Marijke toch mooi enkele roseetjes en een fles champagne op. Ook de Noorse dealer is happy met ons, er zijn al kopers rechtstreeks te herleiden naar onze trip door Noorwegen vorig jaar.
Niet iedereen heeft al ervaring met een catamaran, en dan is het uiteraard al helemaal de vraag wat de juiste boot is om mee te beginnen. Gelukkig zijn wij eerst met een kleinere cat begonnen om ervaring op te doen. Ook al was dat uiteindelijk maar een jaar, die ervaring heeft denk ik enorm geholpen om nu brokken eerder te voorkomen. Je ziet dat ook bij sommige anderen terug, maar er zijn ook kandidaten die meteen voor een joekelorus willen gaan. Sommige mensen gaan nog dit jaar varen, anderen zijn aan het kijken voor over 5 jaar.
Op zaterdag boffen we helemaal. Harm en Chantal zijn zich al een tijdje heel systematisch aan het oriënteren. Net als veel anderen kennen zij ook niet alleen onze filmpjes maar ook die van een hele stapel andere boten. We hebben al regelmatig contact met elkaar gehad en we waren al uitgenodigd voor een etentje om uitgebreid bij te kletsen over onze ervaringen. Zondag wordt echter lastig voor ons omdat dan niet alleen Hains en Bas van Nautisch Kwartier aankomen, maar inmiddels ook Sander en Amy. Geen punt, dan wordt het zaterdag en worden we meteen ook uitgenodigd om in het kasteeltje te slapen waar zij dan zitten (Domaine de Biar). Met de doorzakkende springveren in onze Airbnb in ons achterhoofd nemen we dit aanbod toch maar enthousiast aan. Ze komen ons ook nog op de beurs ophalen met de gehuurde Mercedes cabrio zodat we uitgewaaid aankomen bij het indrukwekkende kasteeltje. Het kasteel wordt gerund door Pascal, ook al een Nederlander, en is prachtig en sfeervol ingericht. Het schijnt van Louis XIII geweest te zijn en ligt op een perceel van 50 hectare. Eeuwenoude bomen rondom het pand met daarachter open plekken waar een trosje typische Camarque paardjes rondloopt.
Pascal is niet direct zelf geïnteresseerd in beelden van de drone maar vindt het prima dat ik er met de mijne rondvlieg. De paarden zijn er volgens hem niet van onder de indruk (maar galopperen vervolgens, waarschijnlijk voor de show, wel gezellig voor de drone uit). Normaal gesproken wordt er tegen ze gefluisterd, het kan ook zijn dat ze zich enigszins aan de herrie van de drone hebben geïrriteerd.
Heerlijk geslapen, uitgebreid ontbijt in de gezelligste kamer van het kasteel waar het zonnetje lekker naar binnen schijnt. Life is good!
Sander en Amy sluiten gezellig aan op zondag terwijl we op het strand zitten te lunchen bij La Grande Plage Boheme. Als je eenmaal aan de gebouwen van LGM gewend bent (of de andere kant opkijkt) is er eigenlijk qua faciliteiten weinig aan te merken hier.
De beurs zit er inmiddels op en Hains en Bas zijn al een heel eind gevorderd met de zonnepanelen. Arthur en Harriet zijn maandag weer teruggevlogen naar Nederland. Wij hebben ze even afgezet op het vliegveld, konden we meteen met de bus even doorrijden naar het centrum van Montpellier. Leuk centrum met een hoop oude gebouwen en veel terrassen op het centrale plein bij de Comédie. 
Even uitkijken met de bus, want daar hadden we ook bijna een cabrio van gemaakt bij het inrijden van de parkeergarage. 1.85 is te weinig…., gelukkig zagen we het op tijd en konden we nog een ander terreintje vlakbij vinden. Lekker in het zonnetje door de stad slenteren, waar zwaar bewapende militairen in camouflage uitrusting ons een veilig gevoel moeten geven. Pizzaatje scoren maar weer op het plein voordat we weer terugrijden naar de boot.
We kunnen hier nog een paar dagen liggen op basis van de afspraken die Lagoon met de haven heeft gemaakt en als het goed is is de boot dat voorlopig even helemaal klaar. Het enige wat we nu nog moeten regelen is een zonnetent over de voorkant zodat je tijdens het zeilen en op een ankerplaats goed in de wind maar uit de zon kunt zitten / liggen.
Canopée heeft daar tenten voor die al op verschillende boten tijdens de show geshowed werden. Valerie vraagt daar echter een dusdanig bedrag voor dat wij dat niet over ons Hollandse hart konden krijgen. We zijn nu aan het kijken of we niet voor een appel en een ei een andere oplossing kunnen regelen. Misschien zelf wel gewoon een heel goedkope oplossing door een paar driehoekige doeken te bestellen bij Tarp. Past op zich goed bij de woefwoef kussens van Intratuin en de Extreme Lounge zitzakken waarmee we ook al een paar duizend euro hebben uitgespaard zonder op comfort in te leveren.