Alhoewel Vernazza inderdaad het mooiste dorpje van Cinque Terre is mogen de laatste drie er ook echt zijn. Corniglia zien we alleen vanuit de lucht, je kunt er niet met de dinghy naar toe, de trein schijnt overvol te zijn en het wandelpad vanuit Manarola omhoog is kennelijk afgesloten. Scheelt weer, want het begint langzamerhand al lekker warm te worden.
Genoeg over om te bekijken. Eerst ankeren we een stukje voor Manarola om daar met de dinghy naar toe te gaan. We blijken meer ketting te hebben dan we dachten (lijkt tegen de 100 meter te zijn), zodat we ook gerust in wat dieper water kunnen ankeren. Met zoveel ketting kun je zelfs op de meeste plaatsen midden in de Noordzee ankeren. We houden 3 keer de diepte aan, en hebben dan nog een meter of 10 extra nodig om hem aan de touwen te laten hangen in plaats van rechtstreeks aan het anker.
Ook hier in Manarola weer prachtige steegjes waarin alles in allerlei vrolijke kleuren aan elkaar is vastgebouwd. Aan de overkant op het eerste deel van het pad naar Corniglia heb je prachtig uitzicht alle kanten op.
‘s Middags meteen door naar het meest zuidelijke dorpje Riomaggiore. We hebben via internet (parconazionale5terre.it) weer een permit gekocht om in het natuurgebied te mogen varen en ankeren, dus gaan we ook maar pontificaal voor de deur liggen. Later op de middag wordt het dan weer relatief rustig in zo’n dorpje en gaan we weer naar de kant om lekker te eten bij de ondergaande zon.
De volgende ochtend ligt er een parkwachter-rib compleet met blauwe zwaailichten naast ons, maar weer blijft het bij aandachtig kijken hoe we het anker ophalen en verder varen richting het zuiden.
Portovenere ligt aan de toegang van de baai van La Spezia waar veel havens en ook industrie is. Portovenere zelf is wellicht iets minder schattig dan de dorpjes van CT maar nog steeds erg mooi. Aan de overkant van het stadje ligt een bende moorings waaraan het kennelijk in het hoogseizoen erg druk kan zijn, maar van drukte hebben we vooralsnog geen last. We ankeren net tussen de moorings en de mosselvelden en hebben vandaar top uitzicht over het stadje.
We zijn er weer zo met de bijboot en vinden een superleuk lounge restaurant vlakbij de watch tower bij de ingang van de baai. Eigenlijk wilden we nog even boodschappen doen, maar supermarkten en veel andere winkels houden er hier behoorlijk wat relaxtere tijden op na dan wat wij in Nederland gewend zijn.
Bij CT hebben we nauwelijks andere boten gezien, hier is het dan opeens weer wat drukker. Leuk dat er af en toe wat te zien is toch, er komt altijd wel een enorm en soms ook prachtig schip in de buurt liggen, en het kan ook geen kwaad om in het avondzonnetje te kijken naar 9 pogingen van een zeilbootje met een man of 6 aan boord om een mooring te pakken te krijgen. Is eigenlijk ook helemaal niet handig zo’n mooring, we hebben het op Mallorca ook wel eens geprobeerd maar het is een eind naar beneden vanaf de voorpunt. Zelfs met onze hook & moor viel dat nogal tegen. Niks makkelijker dan ankeren, en we zijn er inmiddels ook wel van overtuigd dat het anker een goed anker is voor de boot. Blijft even goed opletten waar je het anker dropt zodat het blijft steken en ook weer omhoog komt, maar so far so good.
We laten de boot lekker liggen en gaan met de dinghy de baai in. De eerste baai die ons was aangeraden, La Grazie naast de militaire baai waar telkens enorme knallen uit komen, ziet er niet bijzonder uit. Richting La Spezia zie je vooral vrachtschepen en kranen. Dan maar naar de overkant waar we leuke plaatjes hebben gezien van Lerici. Kunnen we daar meteen even boodschappen doen. Grote marina daar in Lerici en inderdaad best een leuk dorpje al is het lastig het geweld van CT en Portovenere te evenaren. Daardoor is het er wel meteen ook weer een stukje minder toeristisch dus dat heeft ook weer wat.
Dan laten we het Italiaanse vasteland voorlopig even voor wat het is en steken we direct over naar de Toscaanse eilanden. We slaan daarbij Pisa en Livorno over, varen langs het meest noordelijke eiland (kale rots) en door naar Isola de Capraia. Die is al een stuk minder kaal en rondom de enige baai waar je überhaupt iets mag is vanalles gebouwd. Na overleg met de haven mogen we voor het stadje ankeren, net voor een rij gele dingen waar niet echt duidelijk van is of het nu moorings zijn of heel iets anders. Het wordt hier vrij snel diep, maar in eerste instantie liggen we richting het ondiepe lekker safe.
Aparte gewaarwording als ‘s nachts de wind 180 graden draait en ik dan toch maar even het ankeralarm aan ga zetten (voor zover we dat al kunnen horen). De Bali die gisteravond naast ons is komen liggen, zie ik in eerste instantie gewoon nog liggen met het rode licht in de salon. Als ik een kwartiertje later nog eens kijk is hij opeens weg en ligt er een boot aan de andere kant van ons. Zou hun boot toch van het anker geslagen zijn? De ramen zien er wel iets anders uit en het rode licht is uit, maar toch?
Nou ja morgen is weer een dag. Als we ‘s ochtends wakker worden blijkt de Catana catamaran die er nog wel ligt midden in de nacht aangekomen te zijn, rechtstreeks vanuit Nice. Kennelijk is de Bali juist midden in de nacht weer vertrokken, mocht hij toch van het anker geslagen zijn dan heeft het nog een hele poos geduurd voordat hij de kust bij Pisa raakte.
We wandelen nog even een rondje, prima dorpje maar we hebben toch nog niet genoeg rust in onze kont om er ook maar aan te moeten denken om hier een hele week door te brengen. Anker op en op naar het volgende plaatsje wat we nog niet gezien hebben. Dat wordt dan op Corsica, we gaan linksom om Capraia heen en varen dan pal oost richting de Indianenveer van Corsica. De westkant van het eiland schijnt het mooiste te zijn, dus we slaan Bastia over en stoppen om het hoekje in Sant’ Florent. Daar liggen we net west van de haven wel een beetje exposed voor de swell maar er staat weinig wind, ook de komende dagen.
Sant’ Florent heeft een behoorlijke marina en een enorm aantal restaurants, waarvan de meeste ook nog eens behoorlijk vol zitten. Veel Nederlanders ook hier, die hadden we al een tijdje nauwelijks nog gezien. Hier kunnen we ook weer eens diesel tanken, de eerste keer sinds we in maart in Barcelona nog een beetje bijgetankt hebben. 500 liter in 2 maanden gebruikt, dat valt helemaal niet tegen. Diesel is het enige wat we naast boodschappen echt af en toe nodig hebben. De generator is maar af en toe nodig, en de watervoorraad weten we met de krakkemikkige watermaker zo goed en kwaad als het gaat op peil te houden. De diesel is op Corsica toch weer 20 cent per liter goedkoper dan in Italie, en aan de pomp ernaast zie je weer welk deel hier ook nog eens belasting van is.
Volgende halte is Calvi. Echt een heel mooi plaatsje met een rijke historie waar ook Napoleon en het Franse vreemdelingenlegioen in voor komen. Behoorlijk toeristisch dan ook en dat komt ook de sfeer niet altijd ten goede. Als we vol goede moed met zijn tweetjes op de sup naar een van de strandtenten gaan blijkt al snel dat de vermaarde Franse arrogantie hier zelfs vroeg in het seizoen helemaal los gaat. Wat een enorme eikels daar bij Octopussy.
Eerst worden we van het terras weer terug naar het strand verbannen, omdat we nog even niet weten of we ook willen blijven lunchen. Kan ik me nog iets bij voorstellen, ze willen meer geld uit de bezoekers trekken. Ze zouden toch dicht genoeg bij Italië moeten zitten om te weten hoe je cappuccino maakt, maak het toch zelden mee dat ik hem zelfs laat staan. Gelukkig heeft de stoere beach boy er dan al de helft van over het schoteltje gegooid. Hij zal ook wel weten hoe die smaakt. Zware job om alle topless dametjes op tijd te bedienen, en heel begrijpelijk dan ook dat hij aangeeft geen tijd te hebben om de wifi code door te geven. Als we dan boven maar de rekening gaan betalen om hem toch maar zoveel mogelijk te ontlasten maakt hij het echt interessant door achter ons aan naar de SUP te rennen met de mededeling dat we niet kunnen vertrekken zonder te betalen. Jammer dat er nog net iets te weinig volgers zijn om te voorkomen dat ze hier mee wegkomen, er zijn immers strandtenten genoeg. Wij proberen het voor de zekerheid maar niet uit bij de andere tenten.
Modieus slimmigheidje is tegenwoordig ok dat ze de betere ankerbaaien vol leggen met moorings. Dat gebeurt dan met name in het hoogseizoen, maar dat betekent meteen ook dat er in dat gebied niet meer geankerd mag worden, zelfs wanneer buiten het hoogseizoen die moorings er voor het grootste deel helemaal niet liggen. Omdat er ook al andere boten lagen zijn we toch maar in ondiep water voor het strand gaan ankeren, en het duurt dan tot maandagochtend voordat een aardige arme man er door zijn baas op uit gestuurd wordt om iedereen te vertellen dat ze nog een paar honderd meter verder naar achteren moeten gaan liggen. Goed dat Marijke schattiger met dit soort gasten kan omgaan dan ik, kunnen we nog even voorraden inslaan voordat we hier weer snel vertrekken.
Van Calvi gaat het langs prachtige woeste rotsen zuidwaarts naar Girolata. Prachtig turquoise baaitje achter een fort, met echt super schattige huisjes op de heuvel ernaast. Ook hier moet het zomers heel druk zijn, met een stuk of 7 a 8 restaurants op een totaal van nog geen 30 huizen. Ook hier ligt het baaitje vol met moorings en proberen ze je aan een mooring of aan de pier te lokken. Maar het gaat allemaal wel super gemoedelijk en relaxed. Beetje hippiesfeer, er lopen zelfs koeien over het strand. Zo’n enorm verschil wanneer mensen gewoon vriendelijk en gastvrij zijn, creëert veel meer begrip over het gegeven dat zij uiteraard ook ergens van moeten leven.
Marijke is vanmorgen tijdens haar SUP rondje al ergens op de koffie geweest, ik geloof dat we inmiddels besloten hebben hier nog rustig een dagje te blijven liggen voordat we weer verder trekken naar het zuiden. We moeten 14 juni ergens in de buurt van Olbia zijn, dus tenzij er in de tussentijd nog bezoekers komen hebben we nog wel wat dagen over om daar ook op tijd uit te komen.
Reacties