Greatcircle - Pimping Greatcircle

De show zit er weer op. Gek idee dat er nu geen concreet doel meer is maar dat duidelijk is dat de reis zelf het doel is. Leuk om alle belangstelling voor de Greatcircle te zien op de beurs en via Youtube waar het aantal volgers ook snel oploopt. In het weekend worden de filmpjes nu al zo 3000 keer per dag bekeken, dus het lijkt er op dat niet alleen het thuisfront met ons meekijkt.

Hains en Bas van Nautisch Kwartier zijn zondagavond met de NKS bus in La Grande Motte aangekomen en slapen bij ons aan boord. Zij gaan samen aan de slag met ons wensenlijstje. De grootste klus is het installeren van de zonnepanelen. In totaal komen er 10 op het dak van de boot, ieder met een maximale opbrengst van 100W. Lagoon heeft de optie ook standaard op de prijslijst staan, maar dan komen ze op een extreem lelijke manier op de voorrand van het dak. Niet dus.

Je kunt op zich ook over de panelen lopen, maar we kunnen ze eigenlijk wel allemaal kwijt op een plekje waar je er ook geen last van hebt. Alle kabels worden netjes weggewerkt in het dak en de pilaren. Op dinsdag doen beide groepen het al, al kunnen we nog niet definitief op ons nieuwe speeltje aflezen wat ze ook daadwerkelijk gaan produceren. Daarnaast is het vanaf het moment dat Hains en Bas zijn gearriveerd al beduidend minder weer, en dat blijft ook zo tot de dag waarop ze weer vertrekken. Goed weer om te werken zullen we maar zeggen, maar wel een beetje lullig voor ze. Doordat er af en toe ook druppels vallen is de hele boot omgeturnd tot werkplaats, maar gelukkig is er ruimte genoeg. Het Victron apparaatje wordt met een UTP kabel verbonden aan de Webboat in de mast, waarmee alle gegevens van het electrische systeem periodiek naar het VRM portal worden gestuurd en via dat portal of de VRM app kunnen worden afgelezen. Kunnen we overal zien hoe het met de accu’s staat en of ze voldoende worden bijgeladen wanneer we niet aan de stroom liggen. Leuk met kleuren, grafieken en andere toeters en bellen, voel me net een klant.

De kabel trekken was nog best wel een onderneming, maar dat lukte uiteindelijk ook eigenlijk beter dan verwacht. Bas mag altijd de mast in heb ik begrepen, dus ook deze keer.  Er is nog 1 reservekabel over in de mast, en door het netwerk stekkertje van de UTP kabel te knippen kunnen we hem daarmee door de mast trekken. Dan boven de plafond platen en de middenstijl door naar de technische ruimte en tenslotte van daaruit weer terug naar de kaartentafel waar de bling bling is geïnstalleerd. Ik kan er nu eventueel nog voor kiezen er nog een routertje of access point tussen te zetten zodat we ook de wifi verbeteren of zelfs bekabeld aan de antenne zitten.

Dan is er nog een hoop extra houtwerk: een vloertje in de voorste punt zodat je fatsoenlijk kunt staan in de berging, een vloertje in het badkamerkastje van Hains (had er uiteraard standaard in moeten zitten), en een afdekking voor de rare spleet tussen de keuken en de salondeur (idem). Hains heeft in NL al beugels laten maken, die hij in La Rochelle had opgemeten. Die worden in de bakboord motorruimte geïnstalleerd, houten vloertje er op, en dan kunnen we onze fietsjes weer prima kwijt. We hadden eigenlijk nog een constructie bedacht om de PC vast te zetten maar dat (b)lijkt in praktijk niet echt nodig te zijn, zo solide beweegt de boot zich ook bij ruiger weer door het water. Hains heeft ook nog een nieuwe propeller voor de dinghy bij, die we op Mallorca hadden beschadigd op het rif midden in de baai.

Bas mag nog een keer de mast in, deze keer om de elastieken tussen de stagen te bevestigen in een poging de resonantie van de beschermhoezen van de stagen te verminderen. Dat blijkt de nacht erna nog niet de definitieve oplossing, misschien moeten we nog hoger in de mast nog een tweede poging doen.

Gelukkig is het ook voor de mannen niet alleen werken. We weten inmiddels in welke restaurants we moeten zijn, en we rijden ‘s avonds ook nog een keer over de dijkjes van de route touristique van de Petit-Camarque naar Aigues-Mortes (niet zeker van de s-en) waar we al eerder bij Trulli gegeten hebben met Guus en Desiree. Robbert en Luuke komen nog een keer gezellig aan boord, en zij nemen Sander en Amy mee in de taxi naar het vliegveld. Volgens mij kunnen ze niet wachten om ook op hun boot te klimmen. Die komt de dag nadat ze zijn vertrokken toevallig precies naast ons liggen. Kunnen we de boten nu echt goed vergelijken, al is het dan vooral vanaf de buitenkant. Als ze zo naast elkaar liggen zie je duidelijk het enorme verschil in lengte, breedte en hoogte. Typisch hoe snel je referentiekader verandert, toen wij begonnen met catamaranzeilen vonden we onze 39 al enorm en nu zijn we super happy met onze keuze voor de 52. We hadden echter, los van het budget, nooit meteen op de 52 willen beginnen. Jeroen en Connie zijn na de beurs eerst op de Dragon wezen zeilen en daarna nog op de Saona. Daarna kwamen ze ook nog even bij ons aan boord. Jeroen was erg enthousiast over met name de Noorwegen filmpjes, maar ik geloof dat hij geen enorme Lagoon fan is. Op de beurs waren ze niet eens op de Lagoon stand geweest. Blijft persoonlijk (gelukkig) zoals ook blijkt uit de reacties op het filmpje over de beurs. Sommige kijkers vragen zich af waarom “hun” model niet in beeld werd gebracht, zoals bijvoorbeeld de “elektrische catamaran”. Kan alleen maar zeggen dat ik alleen dat in beeld heb gebracht wat we zelf interessant vinden of naar gekeken hebben. Ik geloof sowieso niet dat we het klimaatprobleem significant gaan verhelpen met elektrische catamarans, maar daarnaast zou groen toch niet perse gepaard met spuuglelijk moeten gaan. Levert me vast een paar “vind ik niet leuk’s” op maar WTF moeten ze hun eigen filmpjes maar maken .

Het enige wat echt een probleem blijft is de Sea Recovery Ultrawhisper 12V watermaker. Ik schrijf het maar even voluit, dan weet je dat je goed na moet denken voor je zo’n apparaat installeert. Iedereen lijkt echt van goede wil om het apparaat zo snel mogelijk weer aan de praat te krijgen, maar het blijft niet tot een oplossing komen die voldoet aan wat beloofd is. Daarnaast blijft hij het gevoel geven dat hij het ook niet automatisch überhaupt blijft doen. Na eerdere pogingen op Mallorca en bij BMS komt er ook nu weer een zeer welwillende man aan boord namens SeaRecovery. Hij voert weer een aantal aanpassingen door, zodat nu volgens mij zo ongeveer het hele apparaat is vernieuwd en/of aangepast. Als ik de conclusie goed begrepen heb maken ze zich nu met name nog zorgen over het voltage bij de pompen. Hij zou het beter doen met de motor of de generator aan, maar dat is nu precies de reden om voor een 12V installatie te kiezen.

Wanneer we zaterdag dan eindelijk uit La Grande Motte vertrekken zijn we langzaam aan de lelijkheid gewend en resteert vooral het gevoel dat er meer dan genoeg te doen was in het stadje en zijn directe omgeving.  We zetten maar meteen de watermaker aan zodat we hem een paar uur flink kunnen testen. Dan is het eindelijk tijd om ook de code 0 uit te proberen, prachtige dag, lekker windje, helemaal top. Topzeil ook, de boot loopt meteen als de brandweer, zelfs bij weinig wind. Bij een knoop of 7 a 8 wind halen we zelfs ongeveer dezelfde snelheid met de boot en als het ook maar iets harder waait gaan we direct richting 10 knopen. Nog even checken hoe strak we het zeil op mogen hijsen, want nu wordt het inrollen eerder moeizamer dan makkelijker wanneer de helft al ingerold is. Goeie keuze om de extra winch te installeren, bij 15 knopen lukt het mij net handmatig maar zou het voor Marijke waarschijnlijk al onhaalbaar worden zonder eerst voor de wind te gaan varen.

Met deze snelheid zouden we zo bij de eilandjes voor Marseille zijn, maar het laatste stuk staat de wind precies op de kop zodat de zeilen eraf gaan en de motor weer aan. Eerst lijkt dat een effect te hebben op de watermaker die van 0,39 gallon per minuut in La Grande Motte aan de walstroom, via initieel 0,33 al weer is afgezakt naar 0,23 terwijl het voltage van de accu’s nog steeds ruim 12,5 aangeeft. Langzaam klimt de productie weer wat op, maar de volgende dag produceert hij ook met beide motoren aan nog maar 0,21. Voelt niet goed, toch maar weer contact met Nautisch Kwartier opnemen zodat zij de ondankbare taak op zich kunnen nemen om in overleg met Lagoon en de toeleverancier te kijken welke structurele oplossing gevonden kan worden. Wordt vervolgd.

Beetje kale muk die eilandjes bij Marseille. In de eerste baai waar we gaan liggen houdt het anker niet, maar bij de nadering hadden we al gezien dat er andere boten liggen in de inham waar op de kaart staat dat het een seaplane landing area is. Dat wordt denk ik nu sowieso al lastig dus kunnen wij er ook nog wel bij. Met de ondergaande zon is het toch nog een prachtig plekje en de cat ligt als een huis in vergelijking met de op de deining rollende andere boten.

De volgende dag op tijd op, we varen tegen de wind in naar Cassis en volgens de voorspelling gaat het steeds harder waaien. Het eerste stuk zuid naar de punt kunnen we de fok nog even bijzetten en schiet het lekker op, daarna moeten we echt op de motor. Vroeg in de ochtend was het nog onduidelijk of we ook in de haven van Cassis terecht konden, maar gelukkig blijkt dat later alsnog te lukken. We komen wel wat te vroeg aan waardoor we eerst even aan lager wal voor anker moeten totdat ons plekje vrij is. Marijke gaat alvast even met de dinghy op verkenning uit terwijl ik aan boord blijf om zeker te weten dat we dadelijk niet op het strand liggen. Over dinghy gesproken: heerlijk die tenderlift, maar in dit soort omstandigheden is het nog verrekte lastig. Eraf gaat nog wel, naar beneden en snel afduwen. Maar als Marijke terugkomt blijkt het nagenoeg onmogelijk het bootje weer aan boord te krijgen. Dan maar even aan een lange lijn en het in de haven zelf nog een keer proberen. Dat gaat beter, al is het best spannend in deze vrij kleine haven. Ik concentreer me op het manoeuvreren en voorkomen dat we ergens tegenaan waaien terwijl Marijke de dinghy aan boord brengt. Hier krijgen we ook voor het eerst te maken met het mooringsysteem hier in de Med waarbij je met de achterkant naar de wal gaat liggen en dan vanaf de kant lijnen oppakt waaraan de boeg vast komt te liggen. Even wennen, maar dat werkt eigenlijk prima. Kunnen we meteen ook ons kadootje, de walkway uitproberen. Het is hier (ook) hier in Frankrijk een lang weekend in verband met de viering van 1 mei, dus het is behoorlijk druk. Goed dat we toch nog een plekje kregen. Ook in de restaurants is het overal behoorlijk druk zodat we van de lieve jongen van Le Bistro ook nog eens buiten moeten eten. Is wel te doen met een extra trui en de warmtelampen aan, maar goed dat we op tijd zijn gaan eten.

Vandaag blijven we lekker een dagje liggen. Het is strakblauw, de kussens liggen buiten en ik ga zo maar eens de SUP oppompen. De wind is gedraaid, dus we zouden op zich prima naar Porquerol kunnen zeilen. Daar gaat het echter juist vanavond stevig waaien zodat we er voor kiezen daar dan morgen maar te gaan ankeren. De dag daarna hopen we dan naar Karin en Rens te varen die met de camper dichtbij Port Grimaud aan zee staan geparkeerd. In mei gaan we weer een keer op en neer naar Nederland, waarschijnlijk proberen we dat vanuit Genua te doen. Daar ligt een haven zo ongeveer aan het vliegveld, die ook op het lijstje staat van Club Lagoon. Die hebben voor een aantal havens een deal waar club lagoon leden voor de prijs van een monohull kunnen liggen met nog eens 10% korting. Inmiddels blijkt dat dan nog steeds op ruim 100 euro per dag neer te komen. Goeie truc, dat betalen we hier in Zuid-Frankrijk tot nu toe ook zonder speciale deal.