Ik heb van Gert geleerd dat de pizza is uitgevonden in Napoli. Doordat ook zij de vroege vlucht vanuit Nederland hadden, hebben ze nog even de tijd gehad om het centrum van Napels te verkennen en maar meteen zo’n pizza te scoren. Net als met wijn helpt de omgeving en het verhaal erbij vaak al een hoop. Was voor de Greatcircle crew misschien ook een goed idee geweest om dat eens te proberen maar we zaten aan boord al aan de hamburgers in afwachting van hun taxi naar het vliegveld.
Handig zo’n was/droger aan boord, de bedden waren al weer schoon voordat de heren van boord waren. Uiteraard was de crew niet te beroerd nog even door de eigen badkamer te gaan, zo is het allemaal goed te doen.
Met Gert en Lucienne varen we niet hetzelfde rondje, het is de bedoeling om in Salerno te eindigen omdat we daar maandag de 19e verwacht worden voor onderhoud van de motoren en nog wat laatste garantiedingetjes.
Het eerste stukje is wel bijna hetzelfde, ook nu kunnen we zeilen, en deze keer varen we direct op Capri af om daar weer in Marina Piccolo te ankeren. Daar (her)kennen we een aantal van de joekels van motorboten al, het lijkt nog wel drukker dan de vorige keer maar dat zal door het weekend komen.
We zijn er deze keer op tijd, tijd genoeg om lekker te eten en daarna aan de hand van de nieuwe website van de start-up van Gert en Lucienne van hun plannen en vorderingen te horen. De energie en het commitment spatten er van af, dat is al meer dan het halve werk. Leuk dat ze nu samen dingen aan het doen zijn, al weten we uit ervaring dat dit niet alleen maar voordelen heeft. Wel heel leuk om iets nieuws op te zetten, en zeker de eerste successen zijn in zo’n situatie onbetaalbaar.
De ochtendrituelen zijn net even anders, al zou elke ochtend yoga of meditatie voor een aantal collega’s ook niet slecht zijn. Wij houden het maar bij een stukje suppen langs de rotskust en een rondje zwemmen voordat het anker weer op gaat.
Deze keer gaan we dus verder naar het oosten. Het eerste stuk van de Amalfikust wanneer je vanaf Capri komt (bij Sorrento om het hoekje) is nog niet bijzonder. Dat verandert behoorlijk vanaf Positano. Voor Positano kom je nog wel de Galli eilandjes tegen waar, zeker in het weekend, veel boten liggen. Voorbij het laatste eiland is dat denk ik vooral dobberen omdat het daar meteen heel diep is.
Wij dobberen ook even om een stukje te kunnen zwemmen en af te koelen, gaat net goed met de vislijn waar ik even niet aan gedacht had. Grappig om te zien hoe de nieuwe nep-vis door het water beweegt wanneer je hem meetrekt. Deze heeft een staart die uit allemaal elementjes bestaat zodat het net lijkt of ie echt zwemt. Nou zou het toch langzaam moeten gaan lukken zou je zeggen. Ik begrijp dat ze hier die Franse nepvisjes niet lusten, maar zo’n lekker lokaal visje moet er toch ingaan zou je zeggen. Voorlopig nog even niet, ik denk dat ze wachten tot Martin & Rudy aan boord zijn.
Dan zoeken we bij Positano maar een mooi restaurantje op. Op het laatste moment zie ik aan de westkant van het boeien-gebied op de punt een restaurantje wat zo goed als boven het water ligt. We leggen de boot pontificaal een paar meter voor de deur voor anker en worden nog decadent opgehaald door het bootje van het restaurant. Ik geloof dat het bij een resort ergens hoger op de berg hoort, zal nog wel even nakijken hoe het ook al weer heette (het restaurant heet in ieder geval Remmese).
Superpasta, en inderdaad er zaten op speciaal verzoek geen mosselen in (wat zowel voor Gert als voor mij geen goed idee zou zijn). Dat de rest van de zeevruchten vervolgens uitsluitend bestaat uit beestjes die niet al te ver familie zijn van de mosselen (vongole en scheermesjes) mag de pret niet drukken (zeker achteraf niet omdat het goed afloopt). Lekker wijntje erbij (witte wijn uit de streek van Venetië waar Collio in de naam staat is me nog nooit tegengevallen), Top. Wat zouden rijke mensen op zo’n dag doen?
Het is even nadenken waar we het beste kunnen gaan liggen. Het zou immers zondag wel eens behoorlijk kunnen gaan waaien, al spreken de verschillende forecasts elkaar stevig tegen. Meestal gaat dat met die rook en dat vuur toch wel op, dus toch maar een baai met bescherming richting het noorden. Je weet als je hier niet kind aan huis bent echter nooit precies hoe, waar en hoe hard die wind dan van de berg af komt zetten. Uiteindelijk vinden we een prachtig plekje aan de oostkant van Amalfi net voor het zwemgedeelte van het strand. Dat valt tot nu toe eigenlijk sowieso niet tegen, we hebben tot nu toe altijd wel een mooi plekje kunnen vinden om te ankeren, ook als er havens of marina’s in de buurt zijn die veel liever hebben dat je bij hen je geld komt besteden. Kan me dan ook wel voorstellen dat ze niet heel enthousiast op de dinghy’s van de ankeraars zitten te wachten, dat is altijd even zoeken.
Zo ook nu, en dan precies wanneer er een hele zeldzame bui valt. Voelt met deze temperaturen echt anders, maar toch. Nadat in eerste instantie de meneertjes weer alleen maar weten te melden waar we allemaal niet mogen liggen vinden we uiteindelijk weer een aardige er tussen die ons een mooi plekje wijst tussen de vissersbootjes aan de zijkant van de haven. Prima, kunnen we Amalfi nog even gaan verkennen.
Nu we dat in onze zak gehouden hebben kunnen we mooi de volgende dag in Ravello gaan lunchen. Marijke en ik hebben daar in 2013 een terras met een fantastisch uitzicht gezien bij een hotel op de route naar die bijzondere villa een stukje verderop waar me de naam even van ontschoten is. Daar kunnen we dan nu mooi naar toe. Even zoeken, en vervolgens omdat het zondag is ook nog even wachten, maar dan lukt het alsnog om een toptafeltje aan de vallei te bemachtigen van waaruit je van de andere kant naar de middeleeuwse toren kijkt die je vanuit onze ankerplaats boven Amalfi op de berg ziet staan. Het eten is top en het wijnadvies is top, het gezelschap is top en het uitzicht is top. Niks te zeiken dus.
We blijven nog maar een nachtje bij Amalfi liggen, al liggen we denk ik net iets te dicht bij het puntje. In ieder geval vreemd dat alle boten die net iets verder weg liggen steeds rustig in dezelfde richting blijven liggen en dat wij continu heen en weer zwiepen. Het woei sowieso hard vandaag (dus toch) maar we hebben er inmiddels wel vertrouwen in dat het anker de boot netjes op zijn plek houdt.
De volgende dag waait het eigenlijk nog steeds behoorlijk, zodat het nog best een manoeuvre gaat worden om de boot bij Marine Charter van Pietro Silveri op zijn plek te krijgen. Uiteindelijk blijkt dat ze vanwege een andere servicecall verder naar het zuiden ons dinsdag pas op kunnen vangen. No worries, we waren even aan de kop van de pier gaan liggen en varen dan maar om het havenhoofd heen naar het ankergebied voor de Lungomare Trieste in Salerno. Marijke gaat met Gert en Lucienne mee naar Nederland, dan vaar ik de boot morgen, als de wind ook is gaan liggen, wel de haven in.
We hebben vooraf een taxi besproken naar het vliegveld, via dezelfde website die we ook in Portugal gebruikten (airporttaxitransfers) en dat is op zich een goed idee. Je bent dan zeker (veel) goedkoper uit en het is op zich allemaal prima verzorgd. We hadden wel nog even een stressmomentje omdat het adres wat we vooraf verzonnen hadden niet zomaar benaderbaar was voor de taxi, maar na een telefoontje of 10 is het toch nog op tijd gelukt.
De volgende dag spreek ik met Mario, de technische man van Marine Charter, af dat ik om 10 uur de haven binnen zal varen. Hij komt me dan al met zijn vriendin Antonella tegemoet in de dinghy. Antonella wordt bij mij aan boord gedropt en helpt me met de lijnen terwijl ik de boot achteruit inparkeer waar hij net tussen 2 andere boten inpast. Antonella is een klein grietje maar heeft veel meer verstand van boten dan ik ooit ga hebben. Ze heeft al 11 jaar als schipper op charterboten gewerkt voordat ze haar huidige Mira, een Jeanneau 439 van Pietro gekocht heeft en voor hem is komen werken.
Ik wordt echt top geholpen door zowel Pietro, Mario als Antonella en het lijstje van punten verdwijnt als sneeuw voor de (rijkelijk aanwezige) zon. Het is wel fucking heet hier in de haven, echt een stuk warmer dan een paar honderd meter verderop in de ankerbaai.
Als we het toch hebben over top geholpen worden moet ik ook het bedrijf Tenderlift noemen. Dat bedrijf heet niet toevallig Tenderlift, zij hebben onze tenderlift geleverd…. Onlangs zijn ze voor bepaalde hydraulische cilinders van toeleverancier gewisseld en dat is kennelijk niet meteen goed gegaan. Die cilinder was bij ons ook al in Cannet (waar hun kantoor is) vervangen, maar kennelijk is de hele batch niet goed want onze tenderlift bleef scheefzakken, zelfs zonder belasting.
Maxence van Tenderlift neemt echter geen halve maatregelen en vliegt voor de zekerheid zijn technische collega Jean Louis gewoon in naar Salerno om het probleem op te lossen. Helemaal goed toch? Wat niet helemaal goed gaat is de vlucht van die monteur met Vueling. Vueling raakt immers zijn bagage kwijt, en daar zit uiteraard de benodigde cilinder en al zijn gereedschap in. Heeft die arme man de hele dag op het vliegveld in Napels gezeten (waar zoals ik van hem begreep echt helemaal niets te doen is), is hij onverrichter zake maar weer teruggevlogen. Toen is zijn koffer in Barcelona weer opgedoken en is hij meteen de volgende ochtend weer omgedraaid om het nog eens te proberen. Deze keer ging het wel goed, zodat het woensdagochtend nog druk werd op de boot.
Parallel waren immers de mannen van de lokale Yanmar dealer (Centro Nautica) al op komen draven om de beide motoren hun 250-uurs beurt te geven. Normaal gesproken werkt Pietro met een Yanmar dealer uit Sorrento waar hij heel tevreden over is, maar het blijft een lastige verbinding tussen Sorrento en Salerno. Dus maar een keer met Centro Nautica proberen.
Het is niet zeker dat hij dat naar de toekomst toe ook blijft doen. Inhoudelijk zullen de heren het werk waarschijnlijk wel correct hebben uitgevoerd, het helpt echter niet wanneer je vervolgens er achteraf anderhalf keer zoveel voor vraagt dan gebruikelijk is. Ok, mijn fout, ik had wel twee keer vooraf gevraagd om een prijsindicatie, maar toen ik die niet kreeg heb ik ze toch gewoon laten beginnen. Het probleem hier in Italië is dat je, misschien wel net als overal op de wereld, op voorhand niet kunt voorspellen met wat voor type je te maken krijgt. Voor mijn gevoel zijn de verschillen hier wel wat extremer dan elders. Sommige mensen zoals Franco in Arenzano en de mensen van Marina Charter / Silveri Yachts zijn zo zorgzaam en betrouwbaar terwijl de andere categorie er echt op uit is om er maximaal uit te rukken wat er uit te rukken is. Ik kreeg er uiteindelijk nog 15% af, maar ook het resterende bedrag was nog steeds veel te hoog. Wel attent van die man dat hij me ook alvast een riem heeft geleverd (for emergency), die volgens Yanmar pas vanaf 1000 uur hoeft te worden vervangen….
Je kunt alleen maar hopen dat met de huidige transparantie, onder andere door de sociale media, beide categorieën krijgen wat ze verdienen. Zou toch simpel moeten zijn om andere booteigenaren wel naar Pietro en bijvoorbeeld de Yanmar dealer in Sorrento te verwijzen en juist niet naar bedrijven als Centro Nautica.
Het dock waaraan ik lag heeft uitzicht op de commerciële haven van Salerno waar om de haverklap enorme schepen, vaak met behulp van meerdere sleepboten, worden binnen gehaald.
Ook loopt er een hoop bijzonder volk rond. Ik lig aan een steiger waar ook zeilboten liggen voor charters. Ik ben alleen gisteren al 3 keer gevraagd of de boot ook gecharterd kan worden. Het lijken in eerste instantie allemaal mensen te zijn die met zeilen zijn grootgebracht, maar schijn kan bedriegen…
Mario en Antonella wonen veel op Antonella’s boot de Mira die naast me lag aan het dock. Ze kennen uiteraard de weg hier in Salerno en hadden echt een enorme berg verse vis bemachtigd. Goed dat ik ze voor een wijntje had uitgenodigd want nu konden we dat mooi combineren met de vis.
Vanochtend hebben ze me verteld waar ik naar de supermarkt kon, en dat die de spullen ook nog komen bezorgen ook. Dat is handig, want maandag komt de kapitein terug en komen ook de Katsjes aan boord. Dan kun je maar beter wat proviand hebben. Handig dat nog even mee te pikken nu ik hier nog aan de kade lig, want dat wordt straks voor anker uiteraard lastiger. Prima Carrefour Express, 2 karren en dus nu ook de boot vol en dan kan ik er weer vandoor.
Goeie keuze om voor anker te gaan liggen, want ook al vroeg Pietro me een schappelijk bedrag voor de ligplaats, lig je hier buiten in de wind gewoon extreem veel lekkerder. Voor mijn gevoel (is dat niet per definitie de gevoelstemperatuur?) scheelt het zo 5 tot 10 graden, wat het precies lekker maakt. Ik houd het hier nog wel 2 dagjes uit voordat het ook aan boord weer gezellig wordt.
Reacties