greatcircle – ponza Tot napoli

Het eerste eiland wat je tegenkomt vanuit Sardinië naar Napoli is meteen al prachtig. Ik geloof niet dat er heel veel te doen is, maar we konden wel met de drone weer een hoop mooie kleuren verzamelen boven het ruige en heuvelachtige Palmarola. Normaal gesproken zouden we meteen voor anker zijn gegaan, maar de lichtblauwe plekken bleken forse losse stenen te zijn in plaats van zand. Na een nachtje overgeslagen te hebben zaten we er niet op de wachten om het anker ergens klem tussen te droppen. We zijn dan ook nog maar een stukje doorgevaren naar het volgende eiland.

Je ziet Ponza al makkelijk liggen wanneer je bij Palmarola de bocht omkomt. Even twijfelen we nog als er aan de andere kant wel een paar zeilboten voor anker liggen, maar de bijzondere krijtrotsen van Ponza lokken ons toch naar de overkant.

Wanneer we er bijna zijn komt er met veel kabaal een Piaggio over scheren die wel heel laag rondjes om de eilanden aan het vliegen is. Zul je net zien dat je je met de drone aan de hoogte houdt en dat je alsnog uit de lucht geschept wordt door zo’n enthousiasteling.

Op Ponza gebeurt het tegenovergestelde, terwijl we onderweg zijn naar het stadje aan de andere kant zien we nog aan deze kant aan bakboord ook een prachtige baai opdoemen. Grote baai, lekker ondiep, overal zand, en dan ook nog bijzonder mooie klifs en rotsen aan alle kanten. Verder geen boot te zien, dus deze baai is de onze!

Lekker even bijkomen en daarna rustig eens op ontdekkingstocht. In eerste instantie lijkt het er op dat je misschien ook vanuit de westkant wel naar het stadje Ponza aan de oostkant kunt komen. Op de (2D) kaart ligt de weg heel dicht bij het water. In praktijk blijkt de derde dimensie echter een onoverkomelijk probleem. Wel vinden we nog een soort grot die veel op een tunnel lijkt, maar de mensen die op het strandje aan het werk zijn geven aan dat je er zo ook niet komt. Niet helemaal zeker of dat ook de volledige waarheid is, zeker wanneer ik er toch een stukje ingelopen ben, maar het is in ieder geval duidelijk dat dit niet de cq hun bedoeling is.

Maakt niet uit, er is hier ook nog genoeg te doen en zien. Tijd om de opblaasbare kano maar eens uit te proberen, dat was er immers nog niet van gekomen. Marijke zit in eerste instantie een beetje schamper te lachen over mijn aankoop, maar daar blijkt eigenlijk geen reden toe. Op een kano van 400 euro die je zo opgeblazen hebt, die dan behoorlijk degelijk aanvoelt, waar 2 stevige stoeltjes inzitten en waar we makkelijk met zijn tweeën inpassen is toch niet heel veel aan te merken?

We blijven zo’n anderhalve dag in de baai en vinden met de kano en de dinghy nog een hoop schitterende plekken, waaronder een paar honderd meter lange grot. Dan begint het op zaterdag langzaam wel heel druk te worden in de baai, neemt het macho en motorbootgehalte weer behoorlijk toe en wordt het tijd om maar eens aan de andere kant van het eiland te gaan kijken.

Je weet immers nooit of de kapitein als een blok voor zo’n mooie gespierde tattoo man valt.

Ook daar vinden we net voor het stadje nog een mooie en rustige baai waar we opnieuw het anker uitgooien. Van hier kunnen we makkelijk met de dinghy naar het stadje. Daar begint dan ook meteen weer de bewoonde wereld met ferries vol toeristen en drukke Italiaantjes.

Schattig gezicht, ik denk wel honderden gekleurde vissersbootjes zij aan zij aan de kade. In een straatje net achter de waterkant vinden we een leuk tentje (volgens mij de t-shirtcompany.it, maar ik kijk het na en pas het aan als ik me vergis) waar ze t-shirts en petjes bedrukken. Buitenkansje om een hebbedingetje te regelen voor de jongens die vanaf woensdag aan boord komen. Met handen en voeten en met wat hulp van andere winkelbezoekers lukt het om 6 echte vintage petjes met het Greatcircle logo te bestellen (in China raken ze volgens mij niet uitgelachten om die rare westerlingen die gaten in splinternieuwe spullen laten maken).

Thanks to het afschaffen van roaming in de EU lukt het voorlopig makkelijker om af en toe “onze” Max te bekijken. Ben bezig met bekabeld netwerk, maar voorlopig werkt de ontvangst het beste zo hoog mogelijk op de boot.

6 stuks lukte niet meer dezelfde namiddag, maar zondagochtend om 9 uur zullen ze klaar zijn. Wanneer Marijke ze gaat ophalen blijkt dat ze zelf niet helemaal happy waren met het uitgekozen lettertype en dat ze het via mail opgestuurde logo gewoon met de hand perfect hebben nagemaakt. Zo kan het dus ook.

Voor we vertrekken is het tijd voor nog een speciaal event. Omdat ik in Salerno bij de boot moet blijven tijdens het onderhoud kom ik er niet meer onderuit om Marijke met de tondeuse aan de slag te laten. Iedereen weer dat ze een aantal talenten heeft die in het kappersvak goed te pas komen maar om haar nu op je eigen haar los te laten? Dapper, zou Frank zeggen. Het normale “lekker kort he?” wordt tijdelijk even vervangen door “niet te kort he?”, maar eerlijk is eerlijk : het gaat helemaal niet slecht!

Next stop is Ventotene. Weer weinig vento op weg daar naar toe zodat we langzaam al weer in de richting van de volgende onderhoudsbeurt gaan van de motoren (bij 250 uur en daarna om de 250). Betekent bij onze 1 motor policy dat we in totaal al ruim 400 uur gemotord hebben. Wanneer ik dit (ruim een week later) schrijf staan er 3000 zeemijlen “op de teller” o.b.v. de GPS (bijna 6000 kilometer). Even grof 2 maal 250 uur maal 4 liter diesel is 2000 liter diesel. Laten we er nog 500 bijtellen voor de generator en de keren dat we de motor wat harder gezet hebben dan komen we op 2500 liter waarvan we er 700 in Gibraltar getankt hebben voor 60 cent en de rest op gemiddeld 1,50 of zo. Totaal zo’n 3000 euro aan diesel dus in 4 maanden tijd. Eens kijken of dit over een langere periode een betrouwbaar gemiddelde blijkt. Op de middellandse zee is er vaak weinig tot geen wind, of juist heel veel. En daarnaast hebben we natuurlijk het hele stuk van La Rochelle tot Cap FInisterre op de motor gevaren omdat we dat hele stuk geen wind hadden (niet erg in het begin en in de golf van Biscaye).

Wanneer we op zondagmiddag bij Ventotene aankomen ligt het echt helemaal vol met bootjes. Zeker in het weekend gaan veel mensen hier de boot op, ergens plat in de zon voor anker en dan tegen de avond weer terug in de haven. Eerst zijn we van plan daar bij te gaan liggen, maar we vinden alleen maar stukken met rotsen. Eigenlijk vreemd want er liggen ook andere boten van ons formaat gewoon voor anker, maar het is wel een gedoe wanneer het anker tussen de rotsen vast zou komen zitten. Misschien weten zij iets wat wij nog niet weten. Inmiddels heeft Antonella me geleerd dat er in deze omgeving bij alle eilanden vanaf 8 tot 10 meter diep vrijwel overal zand ligt.

We varen toch nog even een klein stukje verder tot we precies voor het plaatsje zelf wel een geschikt stukje zand vinden. Een paar jongens van de haven proberen ons nog even de haven in te lokken (ergens tussen 50 en 60 euro roepen ze), maar het bevalt ons goed aan het anker en we hebben er inmiddels ook rotsvast vertrouwen in dat het anker wanneer het zich eenmaal in het zand ingegraven heeft daar ook muurvast blijft liggen.

Eigenlijk een veel betere spot, zeker ‘s avonds wanneer alle lichtjes aan gaan en de vuurtoren gezellig over ons heen zwaait (ben gek op vuurtorens…). Het dorpje zelf sla ik deze keer over, maar Marijke moet uiteraard alles gezien hebben dus die is wel even aan land gegaan.

Dichter bij het stadje is sowieso goed want hier heb ik weer net genoeg 3G om ook de race te kunnen kijken. Het heeft ook nadelen dat Max er nu is, want kennelijk zijn we ook nog wel weer zo chauvinistisch dat er meteen minder aan is wanneer nota bene de accu er mee ophoudt vanaf 2e positie.

Vanaf Ventotene is Ischia het volgende eiland. We raken er inmiddels al aan gewend dat je hier niet al te braaf moet zijn, dus mikken we op de ankerplaats bij het kasteel op een klein eilandje dat met een brug aan de oostkant van Ischia is verbonden. Volgens de kaart is dit in deze maanden alleen voor residents, maar de definitie van resident is zich kennelijk nog wat aan het vormen. Weer een superplek om te liggen, al is er hier aan de kant niet heel veel te beleven.

Nog maar een eilandje verder dan belanden we aan de zuidoostkant van Procida op een nog leukere plek. De ankerplek in combinatie met (deze minder drukke kant van) het stadje is echt helemaal super. Hier kunnen we van de week nog wel een keer naar toe met de heren. Nadat we zo’n duizend steile treden omhoog zijn geklauterd om van het uitzicht te genieten vinden we weer verder naar beneden een supermarkt waar we weer eens wat in kunnen slaan.

We worden al een beetje bezorgd aangekeken als duidelijk wordt dat we nog een eindje te sjouwen hebben richting de bijboot. Voor een pakje sigaretten wordt een Jerommeke gecharterd die ons daarmee gaat helpen. Dan kunnen we ook nog wel 4 sixpacks water erbij nemen . Het hele bootje vol, eerst maar even alles opbergen voor we weer terugvaren voor een middagvisje op het terras direct aan het water.

Om onze vriendjes op te pikken varen we tenslotte naar Napels. Ook hier is een ankerplek direct naast de haven bij het kasteel van Santa Lucia. Alles bij elkaar schijnen er 4,4 miljoen mensen in Napels te wonen, dus dit is wel weer even wat anders dan wat we de afgelopen weken gezien hebben.