We hebben Lavazzi overgeslagen en zijn lekker even op de zeilen naar de noordelijke groep van de Maddalena Archipel gejakkerd. We zijn weer in Italië dus, en liggen hier in een andere azuurblauwe baai geankerd aan de zuidkant van Santa Maria.
In het pinksterweekend ligt er best nog een aantal andere boten maar megadruk is het zeker niet. Ook geen collectanten gezien hier in het natuurgebied, dus als zuinige Zeeuw gaat het eigenlijk ook best goed. Sinds dat we terug aan boord zijn gegaan bij Genua zijn we alles bij elkaar 82 euro kwijt aan liggeld en hebben we een paar tientjes diesel verstookt.
Goed dat we de gele boei net achter ons niet ook nog hadden vastgemaakt, want daar blijkt later op de middag een toeristenboot aan aan te leggen. Paar mensen springen in het water en halfuurtje later zijn ze weer vertrokken. Het water begint gemiddeld al wel wat op te warmen al zijn de verschillen afhankelijk van de stroming en de diepte nog wel groot. Maar zelfs Marijke is al in het water geweest, weliswaar met een neopreen truitje aan maar toch.
Aan het eind van de middag vertrekt iedereen weer en blijven we met 2 andere boten alleen over in deze prachtige baai.
Weer een lekker windje de volgende ochtend, en qua richting precies goed om pal zuid tussen de eilanden door te varen richting het stadje Maddalena en een stukje verder Palau. Hier wordt het al duidelijk drukker met boten en lijkt het er ook op dat Lagoon hier in de regio goede zaken doet. Ik denk dat we wel 20 Lagoons hebben gezien, en in verhouding extreem weinig andere catamarans.
Net voor Palau halen we de zeilen weer binnen zodat we het hoekje om kunnen varen naar Cala di Villamarina aan de zuidkant van het eiland San Stefano. Hier schijnt een inmiddels verlaten NAVO basis te zijn, in ieder geval is er nu een prima beschermde anchorage. De enige boot die al in deze baai ligt blijkt een Belgische vlag te hebben en Igor, Julie en hun labrador Tamam komen later die middag gezellig borrelen aan boord. Igor zeilt al zijn hele leven en heeft ook veel geskipperd, tussen het mountainbiken en klimmen door. Julie had op al die vlakken nog veel minder ervaring maar is dit snel aan het inhalen sinds ze Igor kent. Zij hebben de vaart er beter in dan wij, want zij willen medio juni al in Griekenland zijn nadat ze kort geleden pas uit Marseille zijn vertrokken. Zij zetten direct koers naar de eilanden bij Sicilië, waar wij dicht bij de oostkust van Sardinie blijven op weg naar Cala dei Sardi.
Daar zouden we initieel de resterende warranty dingetjes wegwerken, bij een van de vestigingen van Lagoon service partner Dream Yachting. Maar toen de verantwoordelijk meneer voor die vestiging uiteindelijk een keer reageerde was het om aan te geven dat ze pas vanaf 20 juni weer konden. Schiet lekker op, maar hij geeft zelf aan aan dat er een andere mogelijkheid is in Salerno. Hier zitten ze kennelijk niet op werk te wachten.
We varen toch naar Cala dei Sardi, al is het maar omdat er behoorlijk wat wind op komst is. Grappig om op Windy te zien hoe de Tramontana bij de Pyreneeën ontstaat en de stevige bries vervolgens van daaruit dan geleidelijk dat hele deel van de Middellandse zee opvult. In de smalle doorgang tussen Corsica en Sardinië, waar wij die ochtend zijn vertrokken versnelt de wind dan opnieuw een keer.
Wanneer we ‘s ochtends vertrekken is er nog nauwelijks wind. Geen haast, dus lekker het zeil uit en voor het lapje richting de punt sukkelen. Het gaat allemaal langzaam vanzelf en dat maakt het zoals gebruikelijk pas echt link. De eerste waarschuwing krijgen we al wanneer we rakelings langs een grote ijzeren groene boei varen. Tuurlijk, ik had er eerder al iets van geleerd en stuur de autopilot dus nooit meer recht op een boei af, maar dit was wel echt close….
Om de kaap heen kunnen we dan weer naar het zuiden afdraaien en trekt de wind ook lekker aan. Eerst heb ik de koers buiten Isola di li Nibani uitgezet, maar ja het is ook wel leuk om iets dichter bij de kant te blijven. Kunnen we nog even naar de jet set haven Porto Cervo gluren onder het voorbij zeilen. Passen we dan ook aan de binnenkant van Isola delle Rocche (ik weet het, de naam had ook al een signaal moeten zijn)? Ja hoor, de kaart kleurt daar gewoon wit (ja ook als je inzoomt Robbert), dus zou het qua diepte geen probleem mogen zijn. Er staat wel een of ander boeitje (rood/zwart met 2 ballen er op), maar weet eigenlijk niet meer precies waar dat voor staat (vaarbewijs II was ergens in 1999).
Niet goed. Als we dan dichterbij komen zien we op de ipad al extra community marks met 1.7 erbij. Handig die extra toevoegingen van andere gebruikers, maar helaas niet op de standaard plotters zichtbaar. Minder handig is dat we met bijna 8 knopen op alleen de code 0 aan het varen zijn en dat we er te laat achter komen dat het toch spannender gaat worden dat we in eerste instantie dachten. Dan maar aan de buitenkant van het eilandje om? Op zich een goed idee, ware het niet dat het zeil over de andere boeg moet om die hoek nog te kunnen halen, en dat betekent met de code 0 weer eerst inrollen en dan weer uitrollen. Als dat dan snel moet, moeten we er wel op berekend zijn en ook allebei onze eigen taak gaan uitvoeren, want snel inrollen van de code 0 bij vrij veel wind is geen klus voor de kapitein.
Dan de code 0 maar een beetje laten vieren, klappert wel wat maar haalt de snelheid er in ieder geval nog een beetje uit. Nu zit er niets anders meer op dan goed sturen, snel de motoren aan zodat de boot beter stuurt en er maar op gokken dat de genoemde 1.7 dichtbij de boei ook accuraat is. De rotsen die boven water komen aan weerskanten zijn in ieder geval zeker geen goed idee.
Dat ging dus net goed, de dieptemeter heeft minimaal 1.90 aangegeven dus we hadden uiteindelijk nog een paar decimeter over. Weer een lesje geleerd en gelukkig weer zonder consequenties. Nog beter anticiperen dus, zeker wanneer de actuele configuratie van de zeilen niet zonder meer heel snel te wijzigen is.
Er is een grote beschutte baai bij Cala dei Sardi waar je in heel ondiep water prima kunt ankeren. Wel even opletten voor de hoogspanningskabel op de bodem, maar kennelijk zijn wij te braaf of kijkt niet iedereen goed op de kaart. Je mag binnen 200 meter van die kabel niet ankeren, maar daarna zien we andere boten er zo ongeveer hun anker opgooien. Volgens Robbert is dat het nieuwe Lagoon walstroomsysteem, maar moet er toch niet aan denken wat er gebeurd als de kabel beschadigd zou worden. Slaat er dan ergens meteen een grote stop of aardlekschakelaar door of wordt de zee eerst nog wat meer verlicht dan hij al lijkt te zijn?
Hier zouden we volgens de voorspellingen buiten het gebied van de harde wind moeten liggen, maar dat blijkt al snel niet helemaal te kloppen. De wind komt hier net zo hard van de heuvels voor ons rollen als dat hij in het gat maximaal zou blazen. We hebben voor de zekerheid al wat extra ketting gestoken en het is hier nog geen 3 meter diep. De boot blijft prima op zijn plek, zelfs als het later 9 beaufort gaat waaien met stoten tot 47 knopen. Zelfs de superzeiljachten die net iets ten noorden van ons in iets dieper water voor anker liggen gaan helemaal schuin wanneer je daar een soort mistlaag boven het water ziet ontstaan van water wat van het oppervlak afwaait.
Wij lopen ondertussen nog steeds lekker in onze zwembroek in het zonnetje, dus het is nog net even anders dan de storm die op hetzelfde moment over Nederland trekt. Omdat we aan hoger wal liggen ontstaan er ook nauwelijks golven in de baai, dat zal buiten op zee wel anders zijn. Aan het eind van de tweede dag neemt de wind geleidelijk weer wat af. Dat is mooi want dan kunnen die golven buiten ook weer een beetje kalmeren voordat wij na nog een relaxed nachtje aan het anker ook weer onderweg gaan.
We hebben immers best een stukje te gaan, we steken vrijwel pal oost over van Sardinië richting Napels. Het eerste stuk naar een paar eilandjes 50 mijl uit de kust van het vasteland is ongeveer 150 mijl, dus anderhalf keer van IJmuiden naar Engeland. Hopelijk timen we nu beter dan destijds van Menorca naar Barcelona zodat we wel nog een beetje wind en niet teveel last van de golven krijgen onderweg want dan wordt het echt een lang stuk.
Bij vertrek uit de baai stond er weer nauwelijks wind. Het grootzeil kan al aan het anker omhoog en dan zetten we dadelijk de code 0 bij wanneer we de baai uitkomen en onze koers op kunnen pikken. Motoren maar meteen uit, we hebben geen haast. Kunnen we wel in eerste instantie de Lagoon iBoat 500 niet bijhouden die gelijk met ons vertrekt. Die hebben kennelijk geen zin om het eerste stuk alleen op de zeilen te sukkelen en varen nu de wind wel heeft opgepikt nu al een hele tijd 5 mijl voor ons op dezelfde koers.
Inmiddels varen we met een knoop of 8 naar de overkant. De wind gaat later vandaag nog liggen zodat we het laatste deel vannacht minder hard zullen varen, en waarschijnlijk weer ergens een motor bij gaan zetten. Komt op zich goed uit, want het is handiger om morgenochtend pas als het weer licht wordt aan te komen bij de anchorage van Isola di Palmarola.
De wind gaat inderdaad ‘s middags al liggen. Als er te weinig wind staat wordt zeilen oncomfortabel. Gelukkig kun je op een catamaran dan gewoon de motoren aanzetten en valt het hobbelen op de golven schuin voor de wind erg mee.
Het is best een eindje naar de overkant maar er gebeurt altijd wel weer wat waar je toch druk mee bent. Eén van de dingen waar ik moeite mee blijf hebben is om zonder iets op de achtergrond in te kunnen schatten of zo’n groot vrachtschip nou voor of achter je door gaat. Niet onbelangrijk als zo’n driehonderdplus meter gevaarte recht op je af lijkt te komen. Op het vervolgscherm van de plotter kun je dan zien hoe dichtbij het apparaat gaat komen (CPA) en wanneer dat gaat zijn (TCPA). Ik heb bij de CPA echter nog nooit een min-teken kunnen ontdekken, dus volgens mij geeft hij precies hetzelfde aan of dat schip nu 100 meter voor of 100 meter achter je door gaat. Wij blijven altijd maar gewoon koers houden tot het duidelijk wordt, tot nu toe gaan ze eigenlijk altijd vóór je door, ook al ziet dat er op de plotter met AIS symbooltjes in eerste instantie niet zo uit.
Volgende dingetje had te maken met onze ambitie om ons eigen eten te vangen. Net terwijl ik in de giek zit om een extra achterstag te maken voor de code 0 hebben we uiteraard beet. Het is hier nogal diep, dus dat is eigenlijk wat onverwacht. Zal wel een te grote variant zijn geweest, want in no time staat de hengel overdwars en breekt de lijn. Weg is onze kleurrijke plastic squid, die ons eerder ook al een behoorlijke tonijn heeft opgeleverd. Als bonus, of wij nu iets verkeerds gedaan hebben of dat het door het losschieten komt, zit de hele vislijn in een onmogelijke warboel op het spoeltje van de hengel. Kost een uurtje maar dan heb je ook twee iets kortere lijnen waar je er daarvoor maar één had.
De zee is inmiddels behoorlijk rustig geworden en de wind is vrijwel verdwenen. Er zijn nauwelijks schepen om ons heen, dus het is een rustig nachtje. We hebben een wachtsysteem waarbij er eentje echt gaat (proberen te) slapen en de ander om de zoveel tijd een alarmpje af laat gaat om zeker te weten dat we af en toe opletten. Er is hier niets om tegenaan te varen, met uitzondering van een verdwaalde boot.
We voeren vanmiddag wel nog over de steile hellingen van een enorme berg, onder water dan toch. Ook al zou die qua hoogte vanaf de voet niet misstaan in de Alpen haalt hij het toch net niet (op 40 meter na) tot de oppervlakte. Voor de zekerheid hebben we dan ook nog het AIS alarm aangezet en heeft de kapitein ook nog eens zelf een radaralarm ingesteld. Mocht er dan toch een schip zonder AIS binnen 2 mijl afstand komen dan krijg je in ieder geval ook nog een waarschuwing. Moet goed komen dus, nog een uurtje of 2 voordat het langzaam begint te schemeren en dan komen we als het goed is ergens tussen 9 en 10 in de ochtend op onze bestemming aan.
Dat klopte inderdaad, als bonus nog even een plaatje van Isola de Palmarola, wij varen nu nog even een paar mijl door naar Ponza.
Reacties