Salerno heeft een enorme ankerbaai tussen de twee havens in, waarin het ook een heel eind ondiep blijft. Zeker in het weekend is het ook nog eens een drukte van belang, dus ik lag hier in het algemeen helemaal prima.
‘s Nachts valt elke keer de wind weg, maar overdag is er meestal een lekker briesje. Op een of andere manier komt (of in ieder geval kwam) er geen swell de open baai inzetten en waren de meeste golven afkomstig van de enthousiaste motorboot-Italianen. Het heeft immers geen zin om te wakeboarden als niemand je kan zien, dus maar rondjes rond de catamaran die daar voor het strand ligt varen.
Op zaterdag komt iemand vriendelijk vragen of ik een stukje op wil schuiven, omdat er een regatta wordt georganiseerd in de baai. Mooi toch, valt er in ieder geval wat te kijken denk ik. Ik kan het schoonmaken van de boot die goed smerig is geworden in de haven (nog een reden om maximaal voor anker te liggen) nog wel even afmaken, want die man geeft aan dat het over een half uur is en ik heb inmiddels geleerd dat dat betekent dat het nog wel een paar uur kan duren.
Inderdaad zie ik een paar uur later als ik de boot een stuk heb opgeschoven opeens een paar rib’s met grote gele boeien varen, en ik lig zo ongeveer op de bovenwindse boei. Laat maar komen dus…
Blijkt dat de “regatta” bestaat uit 2 bootjes uit de haven die met elkaar in de slag gaan. Dat houden ze vervolgens wel 2 dagen vol, waarvan het grootste deel bij extreem weinig wind omdat ze het parcours zo nodig zo dicht bij de kant moesten leggen. Pas op zondagnamiddag begint het behoorlijk te waaien en dan ziet het er met de zakkende zon nog mooi uit ook. Lekker op het voordek onder de schaduwdoeken met de grand prix op het ipadje.
Ik ben niet eens meer aan de kant geweest, alles bij elkaar was het weekend zo om. Het lukt hier niet op tijd meer om de airco ook te repareren, daar is een specialist voor nodig en die kan pas over 3 dagen. Dat wordt dus doorgeschoven naar een volgende stop. Het is wel gelukt om alle filmpjes af te krijgen zodat ik in ieder geval daarmee weer helemaal bij ben. Hoop dat het geen overkill was voor alle volgers.
Op maandag komt de kapitein weer terug, deze keer samen met Martin en Rudy. Kan de gezelligheid weer beginnen en komt het er toch nog van om een keertje in Salerno te gaan eten. Aparte straatjes hier achter de grote boulevard met heel veel kunstwerken en spreuken op de muren.
Tussen Salerno en de eilanden boven Sicilië schijnen niet al teveel interessante stops te zijn. Mario en Antonella hebben me laten zien wat in hun ogen de moeite waard is. Het zijn meteen wel een paar behoorlijke stukken, dus kunnen we meteen testen of het Rudy met de catamaran op zee beter bevalt dan met een scherp jacht op het IJsselmeer.
De eerste leg gaat van Salerno naar Palinuro en dat gaat super. Eerst met de gewone fok omdat de windhoek te klein is en het meteen al op de grens van wat we met de code 0 willen doen waait, maar later ruimt de wind en neem hij net iets af zodat we de grote lap ook nog uit kunnen rollen.
Als we toch vaart hebben kunnen we de hengel nog wel even uitgooien. Ondanks de nieuwe lures vangen we helemaal niets, en dat zal ook zo blijven tot ik later in de week Martin een keer goed aan de haak heb als hij me helpt de SUP weer aan boord te halen. Geen punt dat we niets vangen, want we hebben nog wel wat voorraden van het een en ander aan boord zodat de kans niet heel groot is dat we omkomen van de honger of de dorst.
Mooie omgeving bij Palinuro. De eerste nacht gaan we voor anker net naast de “haven” west van het dorpje zodat we rustig uit de swell liggen die nu vanuit het zuidwesten komt. Het dorpje zelf lijkt niet al teveel aan, dus brengen we de avond lekker aan boord door bij een best wel ok zonsondergang.
De volgende dag varen we net het hoekje om naar een ruime baai Scoglio della Marina waar een hoop boten voor anker liggen. Prachtige steile rotsen daar met allerlei grotten erin waarvan er een aantal zo’n beetje als huisje zijn ingericht. Met de dinghy maken we een toertje langs de rotsen en later gaat de drone ook nog een keertje kijken.
We krijgen bericht dat de vader van Marijke opeens wel heel hard achteruit gaat. Even kijken hoe we van hier uit weer snel terug naar Nederland kunnen komen. Blijft moeilijk om goed in te schatten hoeveel haast er is, maar liever iets te vroeg dan dat we te laat bij Har zijn. We slaan Cala Bianca en Punta degli Infreschi die net een paar mijl naar het westen liggen alvast maar even over voor een volgende keer en koersen vroeg in de ochtend direct op Stromboli af.
Een beetje onverwacht staan er toch behoorlijk wat golven, terwijl er niet of nauwelijks wind is. Later blijkt dat het rond Stromboli toch behoorlijk gewaaid heeft de dag ervoor, en daar hebben wij nu last van. En behoorlijk last van, want de combinatie van golven van alle kanten met weinig wind is de slechtste combinatie als je ook maar een beetje gevoelig bent voor zeeziekte. En dan kan bijna 80 mijl naar Stromboli echt een heel eind lijken…
Gelukkig gaat het na een paar uurtjes waaien en dan is iedereen er weer snel bovenop. Ook de kapitein die de vorige dag nog wat last van verwaarloosbaar alcoholgebruik had is er weer helemaal bij. Komt goed uit, want bij het uitrollen van de fok draaien ze de schoot van de code 0 er in. Dat levert een behoorlijk tijdje samen op het voordek op waar de golven ook nog eens gezellig over heen komen. De lijn om de fok weer in te rollen is er ook bij in de knoop geraakt, en kennelijk lukt het ons ook nog om op de neverending lijn van de code 0 te gaan zitten zodat die ook uit zijn klik schiet en uitrolt. Wordt het toch nog interessant. Gelukkig staat er niet heel veel wind en lukt het ons zeiknat en wel om alles weer op orde te brengen.
Stromboli is een vulkaan zoals je hem wil hebben, net als Mount Fuji. Precies het modelletje wat je van een vulkaan verwacht. Dan geeft hij voor de show ook nog dagelijks meerdere keren een pufje en schijn je ‘s nachts aan de noordwest kant ook de gloed van de lavastroom te kunnen zien (Scaria del Fuoco).
Wij ankeren aan de noordoost kant uit de behoorlijk swell. We varen net voorbij de typische verticale rots een stuk uit de kust (Stromboliccio) en parkeren de boot daar midden tussen de superjachten. We hebben even zitten discussiëren of de helikopter op het bovendek echt was of alleen maar een inflatable versie om de andere jachten de ogen uit te steken. Lijkt vrijwel onmogelijk om op zo’n klein stukje te landen, zeker wanneer het water niet dead calm is.
Blijft op dit soort plekken lastig om je eigen dinghy ergens de kunnen achterlaten dus bellen we de boat service die ons van boord komt pikken en op het eiland dropt. Hij raadt ons hetzelfde restaurant aan als ik op internet gevonden had (Della Lena). Komt goed uit, want anders hadden we ons waarschijnlijk door het uitzicht laten verleiden om boven in San Vincenzo een pizzaatje naar binnen te schuiven. Nu zitten we heerlijk boven het water in een prima restaurant en nog steeds met mooi uitzicht richting Strombolicchio. Als bonus treedt de lokale theater groep nog beneden op het zwarte strand op.
Ik was van plan om aan de wind kant van de vulkaan omhoog te vliegen om te proberen om foto’s te maken van de krater zelf. De maximaal toegestane hoogte met de drone is 120 meter, maar wel above ground zodat je met de helling mee kunt vliegen. Was in de basis een goed idee, ware het niet dat de maximale hoogte die je in de DJI Go app kunt instellen 500 meter is en de app gewoon begint te tellen vanaf het niveau dat je de drone laat opstijgen. Dat gaat hier niet lukken dus, dan had ik eerst met drone en al een stuk de berg op moeten lopen tot maximaal 500 meter onder de top.
Nou ja, jammer dan. Hij puft nog wel een keertje als afscheid wanneer we verder naar het westen varen naar de volgende eilandjes. We gaan er nog steeds wat sneller doorheen dan we anders gedaan zouden hebben. Wel geeft het rust dat er veel draagvleugel boten op en neer varen tussen het vasteland van Sicilië en de eilanden zodat Marijke als daar aanleiding toe is elke dag naar huis kan.
Het plan is inmiddels dan dat zij vanaf Catania naar huis vliegt en dat de rest een plekje voor de boot zoekt, zo mogelijk in combinatie met reparatie van de airco bij Spartivento in de haven van Portorosa. Ik zeg zo mogelijk omdat het nog onduidelijk is of er nog plek is, ondanks de bezopen prijzen hier op Sicilie voor een plekkie. Ik heb nog even geprobeerd een plaats dichter bij het vliegveld te vinden, maar 270 euro per nacht (wel 5% korting bij een langer verblijf) steekt toch een beetje schril af bij de 0 euro die we normaal betalen maar ook de schappelijke prijzen bij BMS in Cannet en Marina Charter in Salerno.
We zeilen met een lekker windje tussen de rotsen bij Panarea door en mikken vervolgens op het stadje Lipari op het gelijknamige eiland. Even passen en meten omdat het hier vlak uit de kust nog heel diep is, maar uiteindelijk vinden we een mooi plekje ten zuiden van Lipari waar later ook nog een 620 aanschuift. Van hieruit kunnen we makkelijk met de dinghy de kleine haven in varen. Lipari is een levendig stadje met een hoop winkeltjes en restaurantjes. Ook hier weten we, een behoorlijk aantal straten achter de haven, denk ik een goed restaurant te vinden. Groot restaurant, veel tafeltjes, afgeladen vol. Goed dat we een beetje op tijd waren, en dat iemand in ons gezelschap desgevraagd aangaf dat we inderdaad gereserveerd hadden. Op welke naam? Bond, James Bond….Op een of andere manier konden ze de reservering niet op de lijst vinden, maar kregen we toch nog een tafeltje.
Tweede argument dat het goed was dat we er op tijd waren is dat het anders midden in de nacht geworden was. Moeten denk ik toch nog eens naar Italiaanse les, want in het Engels gaat het hier toch niet altijd vanzelf goed.
Marijke vaart nog 1 eilandje mee, het is maar een halfuurtje varen naar het stadje op Vulcano. Ook heel leuk, heel anders weer dan Lipari. Wel hier ook even zoeken naar een geschikte ankerplek, maar omdat we ruim op tijd zijn lukt dat uiteindelijk prima. De wind staat nu nog de baai in en dus ligt het anker een stuk dieper dan de boot zelf. Om te voorkomen dat we te dicht bij ons Belgische achterburen komen te liggen steken we deze keer dan ook maar iets minder anker, maar daar gaan we later nog (bijna) heel veel spijt van krijgen.
Een drukte van belang rondom de ankerplaats. In Vulcano zelf is het wel te overzien, heel gemoedelijk daar. Grappig ook om mensen zich in de modderpoel net naast de ankerplaats helemaal in te zien smeren met de vulcanische modder. Ik heb alle tickets voor Marijke gisteren al op Vulcano geboekt. Het enige wat even lastig was is dat er rond de vertrektijd van de draagvleugelboot opeens meerdere bleken te komen. Goed op je ticket kijken wat de naam van de boot is, voordat je opeens op een heel andere plek uitkomt en het plannetje boot, taxi, vliegtuig, superlieve-topvriendin-op-Schiphol in duigen valt.
Samen met Rudy en Martin hebben we ons na het vertrek van Marijke nog prima vermaakt op het achterdek met uitzicht op alle boten die nog een ankerplek proberen te vinden. Dat valt inmiddels helemaal niet meer mee, zeer de vraag of het allemaal ook nog past als de wind gaat draaien. Mooie zonsondergang ook, enig minpuntje is dat de wind nu langzaam wel naar de noordwest-hoek aan het draaien is en we dus richting dieper water aan het anker komen te liggen.
Wat zullen we doen? Het waait nauwelijks, de boot ligt al de hele dag als een huis, maar deze kant op voelt toch niet helemaal lekker. Als we het touw binnenhalen en meer ketting steken en dan het touw weer uit liggen we beter als het zo blijft, maar kan er weer een probleem ontstaan wanneer de wind toch weer terugdraait. Nu nog in het donker een ander plekje zoeken lijkt gezien de problemen van anderen al helemaal geen optie, dan hadden we daar toch eerder op de avond minder lol bij moeten hebben.
Daar slaap je dus onrustig van. Ipadje naast je bed om telkens te controleren, maar geeft de GPS het hier beneden wel exact genoeg aan? Toch maar even buiten kijken maar voorlopig ligt ie nog prima. Dan gaat het ook nog iets harder waaien. Toch maar weer er uit, navigatie aan, diepte en shallow alarm er op. Kan ik via de gofree vanuit mijn bed in ieder geval op betrouwbaardere data van de BandG kijken en zie ik meteen hoe de wind zich ontwikkeld. Ik ben nog aan het kijken of ik niet ook in de slaapkamer een remote alarm kan inbouwen omdat het centrale alarmpiepje nauwelijks hoorbaar is. De boot blijft nog steeds gewoon liggen, dus als het langzaam licht wordt val ik toch maar in slaap.
Ik wordt weer wakker als iemand “Mark weet jij wat dat piepje is?” roept…….Martin en Rudy hoorden wel een piepje net toen ze wilden opstaan, maar konden niet zo snel zien waar dat vandaag kwam. Als ik mijn hoofd in de salon steek zie ik dat we al op drift zijn en richting een laat aangekomen 620 dreven. Die zouden we zeker “ontmoet” hebben als dit een kwartiertje eerder gebeurd was. Narrow escape, maar weer een les geleerd over wat wel en niet werkt met het anker.
We proberen nog een paar keer een ander plekje te vinden maar er liggen inmiddels zoveel boten dat het behoorlijk lastig (b)lijkt. Change of plans, dan gaan we maar meteen in de ochtend naar de baai aan de zuidoostkant van Vulcano die we uitgezocht hebben voor de laatste nacht op de eilanden. Enige nadeel is dat het me niet meer lukt de drone dan maar op deze krater af te sturen (is net onder de 500m) en wanneer we vertrekken waait het zo’n 20 knopen en dat is ook net een beetje much voor mijn vliegende vriendje.
Wel een prima baai, net voorbij Punta Bandieri. Net oostelijk ervan ligt bij de vuurtoren nog een prima baaitje bij deze windrichting. Daar ligt als we aankomen ook weer een enorm superjacht in de zon te glimmen.
Ook al geeft de kaart anders aan is de bodem hier volledig van dat zwarte vulkaan”zand”. Het is een behoorlijk stuk vlak en ondiep zodat we als we in nog geen 5 meter ankeren echt als een huis liggen. Gedurende de zondag wordt het ook hier weer heel druk zodat er voor Martin meer dan genoeg te bekijken valt, ook al is er hier op de kant niets te beleven. Van hieruit kunnen we de ochtend erna in een uurtje of drie in de haven van Portorosa liggen.
Er staat al iemand klaar om ons op te vangen wanneer we de haven in varen, en onze plek aan een kade waar we langszij aan kunnen parkeren ligt al voor ons klaar. Ook komt er meteen iemand van Spartivento aan boord om te inventariseren welke probleempjes er nog over zijn.
Portorosa is een uitgegraven haven die iets weg heeft van Port Grimaud. Het hele complex met (vakantie)woningen is zo groot dat er continu een shuttlebus op en neer rijdt over het complex. Het is alleen al 3 kilometer naar de uitgang van het complex. Maakt voor ons niet uit, wij besteden de laatste anderhalve dag aan het klaarmaken van de boot die ook even 2 weken vakantie krijgt.
Zo schoon is de boot in geen tijden geweest! Als het goed is is de airco ook gemaakt wanneer we weer terugkomen, al blijft de Italiaanse inslag wennen voor de gemiddelde Noord Europeaan. Wanneer de man van Spartivento zegt dat zijn technician er over 20 minuten zal zijn verwachten wij gewoon niet dat je dan de komende 2 dagen niemand meer ziet of hoort. Maakt niet uit, als het maar opgelost is voordat we hier terugkomen.
We kiezen voor de relaxte transfer naar de airport met het Spartiventi busje. Onderweg zien we vanaf de snelweg al stukken die we straks met de boot van de andere kant zullen zien zoals de Straat van Messina waar we door het 3 kilometer brede stuk tussen Scylla en Charybdis door zullen varen (tussen de laars en de bal), en de Etna pal naast het vliegveld van Catania.
Kort na 2 uur ‘s nachts zijn we dan in Loenen waar we aansluiten bij het clubje wakers wat al begonnen is alle verhalen van vroeger terug te halen, waarbij Har vooralsnog enigszins afwezig aansluit bij alle gezelligheid rond zijn bed. Het is goed zo.
Reacties