Tussen het vertrek van Adriaan en de aankomst van Flip, Marijke en Roos zijn we gewoon in de grote baai aan de zuidkant van Zakynthos blijven liggen. Eigenlijk ook wel lekker zo. Prima baai, niet al te druk dorpje met genoeg restaurantjes en een supermarktje. Beetje lezen, boot poetsen, beetje snorkelen, suppen en kano-en op zoek naar turtles en wat filmpjes monteren. Je denkt dat je ze bij Turtle island zou moeten kunnen vinden maar daar vinden we alleen maar veel andere mensen, een paar megajachten en een verdwaalde Rainbow Warrior. Bij het volgende eilandje waar we naar verwezen worden ligt het zo vol met mensen dat er niet eens plek meer zou zijn voor een beetje turtle. Zo kloten we een paar dagen maar wat aan. Prima alternatief ten opzichte van bijna dagelijks naar een nieuw plekje op zoek gaan.
En zo af en toe gebeurt er ook nog eens wat. Turtles vinden we nauwelijks, behalve dan af en toe een kopje boven water wanneer je er net niet naar op zoek bent (met name ‘s ochtends in het drukke haventje bijvoorbeeld). Maar wel zien we opeens een motorjachtje voorbij komen zetten. Hij gaat rakelings naast een paar zeiljachten (waarvan de bewoners volgens mij alleen gericht waren om er voor te zorgen dat ze niet geraakt werden maar verder niet meer omkeken) en drijft dan verder richting Turtle Island. Toch maar even met de dinghy er op af zou je zeggen. Wanneer we langszij komen komen er net ook 2 andere dinghy’s aanzetten (niet toevallig?) allebei ook Nederlanders.
Samen met Sander ga ik aan boord om te proberen de boot te starten of om het anker verder te laten zakken, maar beide blijkt op de afgesloten boot niet mogelijk. Wanneer we de boot dan maar op sleeptouw willen nemen komt er net een stel Duitsers aanzetten die zich afvragen “wat wij op hun boot doen” en enigszins ongelovig kijken wanneer we vertellen dat die toch echt eerst 500 meter verderop lag. Het levert ons vervolgens wel een twijfelachtige fles Griekse rosé op maar belangrijker 2 nieuwe vrienden.
Sander en Nicolette zijn de boot van zijn broer naar Dubrovnik aan het varen, fors zeilschip van een meter of 20. Borreltjes op beide boten, lekker uit eten bij Mythos en veel zeil- en andere verhalen. Zo komen we de tijd wel door.
Terwijl we bij Mythos zitten te eten komt er weer een aantal Canadairs over en deze keer is het geen oefening maar schijnt er een behoorlijke bosbrand aan de oostkant van het eiland te zijn. A bit of a worry omdat er ook vrij veel wind staat, maar het blijft aan de andere kant een mooi gezicht op de gele vliegtuigen in de weer te zien om het water op te scheppen.
De volgende dag zien we ook Elvis de helicopter nog wat nablussen nadat hij het water via een uitschuifbare stang uit zee heeft opgeslurpt.
Mooie beelden met de drone van de Laumare wanneer zij uiteindelijk bij zonsopkomst weer vertrekken voordat ons volgende bezoek aan boord komt. Zij varen ongeveer dezelfde kant op als wij later zullen doen, zodat we regelmatig updates krijgen over mooie plekjes en de omstandigheden.
Heel gezellig om de Meulentjes weer aan boord te hebben. We zagen de Transavia kist al aankomen net boven Turtle island en het enorme jacht Luna wat bijna net zo groot lijkt als het hele eiland. Kort ritje met de taxi naar Limni Keri waar we ze met de dinghy konden oppikken.
Wel een beetje jammer dat ze altijd slecht weer meenemen. Roos en ik zagen de prachtige luchten die er aan vooraf gingen al vroeg in de ochtend, maar kort daarna ging het onweer ook direct boven ons los. Geen punt in de ondiepe baai, al vliegen er her en der losse onderdelen om ons heen.
Nog maar een dagje in deze baai dus, kunnen we ook samen nog een keer ons favoriete restaurant op de heuvel uitproberen.
Wanneer het weer opklaart is het echter eerst tijd om alle nieuwe dingen uit te proberen. Nummer 1 op het lijstje is het kadootje waar Flip het al een tijd over heeft, dat blijkt een op afstand bestuurbaar duikbootje te zijn met camera en al. Ik realiseer me nu ik dit schrijf dat we niet eens meer geprobeerd hebben die beelden er ook nog af te krijgen, beetje jammer gezien het korte leven van de yellow submarine. Na een paar bemoedigende rondjes lag hij immers al snel op de bodem en die blijkt voor een paar kneusjes als wij toch vaak net verder naar beneden dan voor ons haalbaar is. Ik geloof niet dat wij het heel goed zouden doen in vergelijking met alle strakke spear fishing & freediving toppers van andere sailing channels.
Wanneer het eindelijk lukt om met het visnetje en het anker van de dinghy de duikboot op te vissen van de bodem blijkt hij helaas al te zijn overleden.
Roos heeft het ook al maanden over de dinghy nadat ze op de enige zonnige dag in Noorwegen al met de kleinere versie rond aan het varen was geweest. Goeie job voor Marijke om haar dat te leren, een van de weinigen immers waar dat eikeltje ook maar iets van aanneemt.
Omdat er aan de westkant van het eiland nog steeds behoorlijk wat wind en deining staat gaan we toch maar linksom het eiland. De stad Zakynthos slaan we over omdat er daar nog niet veel goeds over gehoord hebben. We varen direct door naar Agios Nikolaos aan de noordoost kant van het eiland. Nu weten we precies waar we de boot kunnen ankeren zodat hij stevig maar niet in de weg voor de veerboot ligt. Blijft toch een beetje onrustig dat we hier vorige keer van het anker zijn geslagen, maar het zou moeten helpen dat het anker nu niet op een aflopende slope ligt.
Mooie gelegenheid om ook het andere top-restaurant want we al eerder gevonden hadden te showen aan Flip en Marijke. Kan mijn Marijke toch nog even de broek scoren die ze in het winkeltje daar al eerder gezien had. Flip heeft voor deze lunch al behoorlijk aan zijn teint kunt werken, als die eenmaal tussen de visjes aan het snorkelen is raakt hij volgens mij elk gevoel van tijd kwijt. Is er meteen genoeg tijd voor de volgende snorkelles van de princes waar enthousiasme en pure paniek voor de visjes elkaar voorlopig nog even afwisselen.
De volgende ochtend zijn we al vroeg wakker en halen we het anker maar meteen op om ook vroeg in Ship Wreck Bay te komen. Dat is immers nog best een stukje varen, en andere plekken waarvan boten daar naar toe komen liggen duidelijk dichterbij.Deze keer zijn we zelfs als eerste op het strand, maar aan de stoet achter ons hebben we dan al gezien dat we niet lang alleen zullen blijven.
Dat blijkt een extreem eufemisme te zijn, want binnen een uur ziet het strand werkelijk zwart van de mensen en proberen nieuw aankomende commerciële boten een plekje aan het strand te bemachtigen door als een dolle te blijven toeteren. Ok dan, duidelijk dat het tijd is om over te steken naar Kefalonia, het eiland ten noorden van Zakynthos. Nu pas komen we er achter dat het vorige keer met Adriaan alleen maar dikke mazzel was dat er een forse deining recht in de baai stond.
Sander en Nicolette hebben ons al gewaarschuwd dat er aan de zuid en zuidoostkant van Kefalonia niet zoveel te beleven is. We varen dan met een korte stop ook maar door tot het avond wordt en we aan bakboord toch nog wel een schattig dorpje vinden. Hier legt ook de grote veerboot aan die de eilanden verbindt, net naast een ruim haventje waar ook nog meer dan genoeg plek is. Daarnaast met dit weer prima ankerplekken precies voor het dorp Poros, uit de wind en in ondiep water.
Er is een oude aanlegsteiger aan de boulevard waar we onze dinghy kunnen parkeren zodat we dit overzichtelijke deel van het dorp kunnen verkennen.
Wel even benieuwd tot hoe laat de rockband zal gaan spelen die net het podium op aan het bouwen zijn precies voor onze neus op de boulevard. Het plaatsje zelf is nogal uitgestrekt vanaf de haven tot een stuk voorbij de boulevard. Allemaal een stuk pizza in een tentje op de boulevard terwijl de band al aan het spelen is voordat we het optreden weer vanaf de andere kant gaan bekijken.
De Laumare ligt dan al in Vathy, een grote natuurlijke haven aan de noordkant van het eiland Ithaka. Daar gaan we ook gezellig naar toe, kunnen we meteen ook even tanken. We kiezen voor de buitenom route aan de oostkant van Ithaka in plaats van de route door het kanaal richting Fiskardho waar we dan daarna wel naar toe gaan.
Halverwege vinden we nog een prachtig turquoise baaitje om nog even af te koelen en te snorkelen. De paar mensen die het strand hebben weten te vinden vanaf het land zouden ons liever op iets meer afstand hebben gehad maar toch. Heerlijk in het water, maar alles bij elkaar is er op de meeste plekken hier onder water niet zo heel veel te zien.
Vathy blijkt inderdaad een top haven te zijn waar je prima kunt ankeren in ondiep water. We tanken eerst nog even diesel voor de grote en benzine voor het kleine bootje zodat we voorlopig vooruit kunnen. Dan parkeren we de boot naast Laumare waar Sander en Nicolette al zitten zwaaien. Tijd voor een borrel voordat we naar de kant gaan om aan het water een hapje te eten. Vooraf hebben de dames de eerste fatsoenlijke supermarkt in tijden al weten te vinden dus ook op dat front komt het weer goed.
Vanuit Vathy varen we in de ochtend eerst naar het noordoosten richting het eilandje Atokos. Daar ziet het er allemaal prachtig en rustig uit, tot we het hoekje om komen naar de beoogde ankerbaai en die al echt afgeladen vol ligt. Een beetje passen en meten om het plekje in te nemen van een boot die net is vertrokken maar het blijft toch leuker wanneer het aantal boten een beetje in verhouding blijft tot de omvang van een baai.
Vanuit Atokos varen we dan na een duik om het eiland heen weer door naar Kioni. Niet om in herhaling te vallen maar ook Kioni is echt heel erg leuk. Ook hier gaan we voor anker en hebben we ruimschoots zicht op alle boten en flottieljes die allerlei capriolen uithalen om hier naast elkaar te “Med-mooren” met het anker uit en dan met lijnen vanaf de achterkant van de boot naar de kant. Wij hebben makkelijk lachen want dat is helemaal nog niet zo eenvoudig, nog even los van de wirwar van ankerkettingen die in deze chaos moet ontstaan.
In het restaurant achter de plek waar we de dinghy kunnen aanleggen staat al een gemoedelijke meneer klaar om ons heel bescheiden te laten zien dat hij al een lekkere geit in de oven heeft staan. Zeker in de niet al te toeristische plekken bevalt ons de sfeer en de vriendelijkheid van de mensen erg goed.
De geit suddert nog even door terwijl wij door het schattige stadje slenteren en naar de bedrijvigheid beneden in het water kijken die nog steeds volop door gaat. Tijd genoeg om helemaal om de baai heen te lopen tot de plek waar de boot rustig aan het anker op ons ligt te wachten. Roos heeft zich er inmiddels (meestal) bij neergelegd dat zij ook een actieve bijdrage mag leveren aan alle foto’s en video’s.
Gaat uiteraard wel ten koste van de zendtijd van de Marijke’s maar die hebben al een behoorlijke voorsprong opgebouwd.
Het eten is prima, kennelijk eten we nog steeds relatief vroeg voor lokale begrippen want de geit laat na het voorgerecht nog heel even op zich wachten voor de laatste final touch.
Next stop is alsnog Fiskardho aan het noordelijke eindje van de sund tussen Kefalonia en Ithaka. Daar vinden we buiten de haven ook een ankerplekje, maar hier liggen we niet per definitie ook heel stabiel op de schuine slope. Roos brengt de Marijke’s inmiddels al op snelheid het bloedhete stadje in terwijl Flip en ik lekker op de veel koelere boot blijven. Net als iedereen weer terug is zien we een kopje boven het water steken in het kleine baaitje waar we net voor liggen. Hup het water in met de snorkels maar in eerste instantie lijkt ie al weer verdwenen. Net als we op de terugweg zijn ziet Marijke hem opeens zwemmen, boven het wier zie je een turtle nauwelijks, maar bij de stukken zand steken ze veel duidelijker af.
De turtles hier zijn niet extreem schuw maar duidelijk schuwer dan wat we op de Galapagos meemaakten. Hij of zij doet dan ook zijn uiterste best om enige afstand tot ons te bewaren tot het ook voor hem tijd wordt om eens een luchtje te komen happen. Kunnen we het kleine potentaatje in ieder geval op de video laten zien hoe hij er uit zag.
Begin augustus vliegen we samen met Flip en Marijke eerst nog even naar Nederland voordat we op vakantie gaan naar Engeland en Schotland. De boot blijft dan in Cleopatra Marina waar ook de airco dan definitief gemaakt wordt door hun Tech Department. Arthur heeft goede ervaringen met Cleopatra en heeft er in overleg met Lagoon voor gezorgd dat zij de reparatie onder garantie mogen uitvoeren (er schijnt nog geen officiële Lagoon service partner te zijn in Griekenland?).
Wanneer we dan mid-augustus weer terugkomen komen Kjeld en Ilse aan boord. Kjeld hebben we ontmoet bij mijn eerste kite lessen op Bonaire en hij komt me verder op weg helpen in ruil voor vakantie op de boot.
Ter voorbereiding gaan we daarom alvast kijken bij Vasiliki. Dat ligt een paar uurtjes pal noord van Fiskardho op Lefkada, dus daar zijn we zo. De baai van Vasiliki zelf is wel een paar mijl diep en wordt nauwer naar het einde. Het concept van deze stormbaai zoals Rene hem noemt zit hem in het dagelijkse thermische effect waarmee de wind in de middag van de bergen komt zetten. Het kan zijn dat we net te laat aankomen, maar op deze dag maken we nog niet veel wind mee. Ondanks dat is de baai afgeladen vol met catamarannetjes, zeilbootjes en surfers. Geen kite te zien, later blijkt dat op de site die we gevonden hadden ook duidelijk stond dat het een windsurf-spot is.
Vasiliki zelf is weer wat drukker met een hoog niet al te hoogstand Engels gehalte. Tientallen restaurantjes en barretjes aan de haven waar je met veel enthousiasme naar toe gelokt wordt. Supermarktjes en zelfs een heuse winkelstraat met allerlei dingetjes. Op zich een prima plek om te oefenen als het kiten te combineren is met de windsurfers.
De volgende ochtend zijn alle golven verdwenen en is de spiegelgladde zee het toneel van yoga-op-de-sup en dat soort dingen. Ik geloof best dat mensen die hier op vakantie zijn de hele dag lekker bezig kunnen zijn. Wij maken meteen van de gelegenheid gebruik om te kijken of we ook kunnen mono skiën achter de dinghy maar dat blijkt na een aantal pogingen, zelfs vanaf het platform, toch teveel gevraagd te zijn. Vanaf het platform kan het aan techniek gelegen hebben, vanuit het water trekt de 40pk motor het gewoon niet. Misschien kunnen we nog ergens een goedkope 2e ski opduikelen om te kunnen starten op 2 en de 2e dan uit te schoppen zoals we dat vroeger ook op de plas deden.
We varen om de zuidkant van Lefkada heen aan de westkant van Meganisi om te kijken of de baaien aan de noordkant van dat eiland geschikt zijn. Ziet er super uit, niet al te druk en prachtige kleuren. De bodem is wel vrij steil en de eerste paar pogingen om te ankeren pakken niet ok uit.
Wanneer het dan ook nog fors begint te waaien uit het noorden liggen we daar ook nog aan lager wal. We kunnen de baaien verderop om het hoekje van Meganisi opzoeken of oversteken naar het privé eiland Skorpios. Dat eiland schijnt inmiddels van de dochter van een Russische meneer te zijn. We denken dat we haar met hondje en al nog hebben zien lopen ook tussen de mannen-in-pak-met-oortjes-in.
Mooie plek ook om te ankeren, als is het niet duidelijk of dat helemaal de bedoeling is. Internet geeft aan dat hier wat lokale justice van toepassing is, maar voorlopig mogen we er kennelijk gewoon liggen. Geen goede plek voor de nacht echter dus pakken we de boot weer op en brengen we hem om het hoekje in de volledig afgeschermde baai van Vlikho, nog achter Nidri. Wij denken uiteraard dat je niet beter beschermd kunt liggen dan in de ondiepe baai die aan alle kanten omgeven is door bergen. Toevallig hebben we vandaag gehoord dat er 4 jaar geleden in deze baai zelfs een hurricane is ontstaan waarbij zelfs een paar doden gevallen zijn.
Bij ons is het windstil, dus no worries. Restaurantje, koffietje, slaapje en dan weer op tijd op om weer verder richting Preveza te gaan. Eerst nog even de drone de lucht in en dan kunnen we eerst maar eens richting het Lefkas kanaal. Op de kaart lijkt dat kanaal extreem smal maar in praktijk valt het allemaal wel mee en kunnen er nog wel een paar boten naast elkaar doorheen. De kaart klopt hier sowieso voor geen meter, want we varen regelmatig door stukken waarop op de kaart staat aangegeven dat het er maar een halve meter diep is. We hebben nog geprobeerd om vooraf te achterhalen wanneer de tijdelijke veerpontbrug over het kanaal open gaat, maar dat bleek in praktijk lastig. Net te laat voor de brug van 12 uur, en als we naast een Italiaan voor anker gaan liggen vlakbij Lefkas Marina weet hij te melden dat de brug om 14:00 weer gaat. Dat is overzichtelijk.
Bijna lachwekkend om te zien dat sommige medemensen hun dagelijkse stress kennelijk op vakantie nog niet kwijt hebben kunnen raken. Wanneer de brug dan bijna gaat beginnen er allerlei bootjes te dringen om maar eerder door de brug te kunnen. Net naast cq achter ons varen er zelfs twee bijna tegen elkaar aan in een poging in te halen waar een grote groene boei dat uiteindelijk onmogelijk of toch tenminste zwaar af te raden maakt.
Interessante brug, de originele brug schijnt ook interessant te zijn maar die is al enige jaren in reparatie. De nieuwe brug is gewoon een veerpont die precies in het gat past en waar de auto’s aan de ene kant op en aan de andere kant er weer af rijden. Die vaart dan telkens even aan de kant om de boten er door te laten.
Na de brug is het nog maar een klein stukje langs het vliegveld en dan door het kanaal dat naar de binnenzee achter Preveza leidt. Tussen de brug en het vliegveld is ook nog een tweetal populaire kitespots te vinden. De ene kunnen we met de boot zeker niet bereiken en van de ander is het onzeker in verband met het rif wat deze baai zo ongeveer afsluit. Dat moeten we dan tegen die tijd maar eens in praktijk voorzichtig proberen. Wanneer het waait in de middag is het ook beter in te schatten of we de boot hier aan lager wal kunnen laten liggen. Aan de (noord)west kant is alleen maar zee tot Italie, maar ‘s nachts en in de ochtend is het telkens vrijwel windstil zodat het lastig in te schatten is hoeveel golven zich hier in praktijk opbouwen wanneer het in de middag wel waait.
Achter het stadje Preveza, aan de andere kant van het kanaal dan Cleopatra Marina, ligt een prima ankerplek waar je heel safe in ondiep water kunt ankeren. Ook in het hoogseizoen is hier meer dan genoeg plek, dus het lijkt niet echt nodig om in een van de havens te gaan liggen tenzij je zelf van boord gaat.
Heerlijke ankerplek, prachtige ondergaande zon, vissertjes die hun netten uitgooien, dolfijn erbij zo komen we de laatste avond buiten de haven nog wel door. Ook een mooie gelegenheid om Preveza town marina te gaan bekijken. Hier kunnen we later deze maand nog gaan liggen, Cleopatra is dan vol en Preveza marina kost maar een derde. We varen er met de dinghy heen om het terplekke te kunnen bekijken. Ze zijn al een jaar of 15 aan het bouwen aan deze marina, en je kunt zien dat alles op de kant nog niet af is. Maar de havenplekken zelf zijn prima, de ontvangst door een super aardige Griek ook. De plek waar we waarschijnlijk kunnen liggen is ook al helemaal goed dus het besluit is snel genomen.
Deze keer gaan we nog in Cleopatra Marina, ook omdat hier dus tijdens onze afwezigheid de reparaties zullen worden uitgevoerd door hun Tech Department. Eerst nog even de boot schoon gemaakt op de ankerplek, en dan kunnen we al terecht aan de overkant waar we keurig opgevangen worden door een man of 3 a 4 en een prima plekje vinden in de noordwest hoek van de haven. Aardige en slagvaardige mensen van het Tech Department, die weer kunnen ademhalen wanneer we aangeven dat alleen wij morgen al weer weg zijn, maar dat de boot nog even blijft. Ik geloof dat ze ons zelfs geholpen zouden hebben wanneer dat niet zo was geweest, daar kunnen ze op Sicilië echt nog wat van leren.
Het restaurantje in de marina is ok, de taxi naar het vliegveld is besteld (3 minuten) en daarmee zit dit deel van de trip er weer op en is het tijd voor vakantie.
Reacties