Vol programma weer terug in Nederland, niet eens gelukt om iedereen weer even te zien voordat we al weer vertrokken richting onze vrienden In London en Schotland.
Toch nog een intensieve vakantie met eerst een paar gezellige dagen bij Sue en Chris in London, dan voor een paar tientjes eerste klas met Virgin Trains naar Carlisle aan de Schotse grens. Duurt een paar uurtjes maar dat is prima vol te houden met catering stroom en internet. Vanaf Carlisle is het dan maar een klein stukje met een andere trein naar Dumfries waar Serena al op ons staat te wachten om ons met de auto naar Carvengrove hun schattige kasteeltje te brengen.
Vol programma daar, met ook de avonden gevuld met cultuur. Beetje jammer dat ik de cello op de tweede avond gemist heb omdat ik lokale verplichtingen had om te proberen het avondeten uit de wei te schieten. Vanwege de afstand en mijn gebrekkige omsingeltechnieken uiteindelijk niet gelukt, op de schietschijf lukte het beter.
Dan maar herkansen op het prachtige eigen loch van John en Serena, compleet met blokhut, BBQ en bootje. John had ons al even laten oefenen met casten, maar ik geloof niet dat Chris en ik er veel talent voor hebben. Beetje gepriegel dat fly-fishen met al dat lichte spul. John is er een stuk beter in en weet de eer toch te redden met een bruine forel zodat we toch nog thuis kunnen komen.
De volgende ochtend vroeg op en met de taxi naar Lockerbie, waar de trein naar Edinburgh vertrekt voor het festival. Het been van Marijke is net op tijd aan het herstellen van alle valpartijen op de boot (eerst door een luik naar beneden gestort in het donker en daarna nog eens dunnetjes over door een paar treden van de trap naar de kuip over te slaan). Dat komt goed uit want we lopen altijd behoorlijk wat af hier in Edinburgh tussen de verschillende lokaties. Er zijn ruim 3600 verschillende optredens te zien tijdens het festival en Sue en Serena zijn er dan ook al weken mee bezig geweest om te kijken welke we daarvan gaan zien.
Wij brengen de koffers alvast even naar 2 Hillside Crescent terwijl zij zo ongeveer vanuit de trein naar een eerste voorstelling gaan. Iets met de eerste wereldoorlog, toch een beetje sprake van een generatiekloof ben ik bang los van onze bevestigde status als cultuurbarbaar. No worries wij wachten ze hen wel op in het restaurant voor de verjaardagslunch van de manke kapitein.
Op dag 2 staan er zelfs 5 optredens voor ons ingepland dus dat zou wel eens even doorbijten kunnen worden. Misschien toch maar eentje overslaan? Dat was dan waarschijnlijk de mime-speelster geworden, maar dat blijkt achteraf denk ik toch de leukste sessie te zijn geweest. Geluk bij een ongeluk (voor hem dan toch) dat Chris tijdens zijn gastoptreden niet voor een van de hoofdrollen hoefde te gaan.
Marijke en ik moeten op de laatste dag op tijd op om de trein te kunnen halen naar Manchester. Beetje omslachtig om via Manchester rechtstreeks op Preveza te kunnen vliegen maar zo sparen we wel honderden euro’s uit. Daar moet je dan wel het gemiddelde Manchester publiek en hun luchthaven bij op de koop toenemen, maar als je eenmaal in Carlisle hebt rondgekeken valt dat op zich ook wel weer mee. Zelfs na het uitvallen van het security systeem (nee meneer ik mag u niet doorlaten met uw mobiele boarding card, u moet echt dat papieren vodje gaan halen waar precies dezelfde informatie op staat…) en 2 uur vertraging (Easyjet wisselt doodleuk de vliegtuigen met de vlucht naar Gibraltar) was het wel de moeite waard om deze omweg te maken.
We komen nu wel rond middernacht aan bij Cleopatra Marina, maar we moeten hier morgenochtend toch nog op Kjeld en Ilse wachten die met Transavia aankomen.
Reacties