De mooring in Poros gaat het dus niet worden. Niet helemaal duidelijk of onze verzekeringsmakelaar Paul L’Ortye problemen heeft door irma maar een schreeuwende verzekeringsagent aan de telefoon met Marijke is een opvallend unicum.
Hoe we het in ons hoofd halen om nog een mailtje met argumenten te sturen terwijl “hij toch al nee gezegd heeft”. Hij bedoeld waarschijnlijk het mailtje dat we op verzoek van zijn collega hebben gestuurd inclusief foto’s en toelichting waarom naar onze mening de versterkte mooring in Poros minimaal zo veilig zou zijn als “bewaakte jachthavens of stallingen” in de buurt.
Volgens een al iets professioneler mailtje later die avond zijn er meer dan voldoende alternatieve mogelijkheden in de buurt, die hebben wij dan alleen nog even niet gevonden. Jammer, want dat betekent dat het nu alleen om verzekeringstechnische redenen lastig gaat worden een plek te vinden waar we ook in de winter nog makkelijk naar toe zouden kunnen. Ook op de kant valt het trouwens nog niet mee iets te vinden, veel mensen die eerder naar Turkije gingen komen nu vanwege de enorm gestegen prijzen en het politieke klimaat deze kant op. Op de kant in Kalamata en Koiladhia gaat al niet meer (vol), Cleopatra reageert al niet eens meer, en andere boat yards kunnen alleen kleinere cats uit het water krijgen. Ook de marina aan de oostkant op Kreta is vol. We kunnen in Licate op Sicilie terecht, maar dat is wel weer 500 mijl tegen de wind in naar het westen.
Liacos van de moorings is ons al wel aan het helpen, wellicht lukt het om alsnog een plek op het droge op Aegina te bemachtigen.
Het voordeel van al het geregel de afgelopen dagen is wel dat we een paar gezellige dagen met Stein en Marianne hebben gehad in Poros, en dat we ook weer andere mensen hebben leren kennen. Druk druk druk. Zo zijn we ook bij Carl en Loes aan boord geweest van hun FP Eleuthera Tao II. Tao II is een 60 voets catamaran, qua ruimte vergelijkbaar met die van ons.
Zij hebben hem 13 jaar geleden nieuw gekocht en hij staat nu te koop omdat ze een andere boot gekocht hebben (www.tao2.com). Pete en Melly komen er ook weer aan die dag, maar wij hebben nog een dag of 5 om naar Santorini te komen.
Tijd om weer te vertrekken richting de Cycladen dus, eerste bestemming is Kithnos, kleine 100 kilometer pal oost van Poros. De route gaat via het kale eiland Georgios wat onbewoond lijkt als je alle windmolens niet meeteld. Revolutionair ontwerp van de vuurtoren (op windenergie).
Er staat weinig wind dus kunnen we meteen de watermaker eens goed testen na de reparatie. De eerste 2 uur loopt hij als een zonnetje en produceert hij geruisloos (Sea recovery Ultrawhisper) een halve gallon per minuut. Dan is het opeens weer over, de druk valt weg, productie gaat naar 0, en bij herstart komt er een nieuwe foutmelding en is het weer gedaan. Beetje jammer.
Motocraft, de Griekse dealer, reageert weer direct (zelfs op zondag) maar ook zij moeten weer eerst via Parker / Sea Recovery in de US. Hopelijk komt er nu langzaam iemand op het idee om een structurele oplossing te bedenken voor dit kloteapparaat. Als Sea Recovery inderdaad de Bentley onder de water makers is hebben wij misschien met een maandagochtend apparaat te maken.
Terwijl ik de klep van de motorruimte maar weer dicht doe begint de vislijn boven me als een dolle te zoemen. Er zit iets zwaars aan de lijn. Eigenlijk geen idee wat we nu moeten doen. De eerste keer was de tonijn al half dood voor we er achter kwamen dat we beet hadden, en de tweede keer was het maar een kleine dorade. Moet ik hem meteen op de rem zetten en zo ja hoe hard? Moet ik nog iets doen om de haak goed vast te maken? De vislijn is al snel bijna op, dus zit er sowieso niet veel anders op dan maar eens voorzichtig in te gaan draaien. Dat valt nog niet mee, dit is zeker geen kleine dorade.
Wanneer ik hem eindelijk dichtbij de boot heb blijkt het weer een behoorlijke tonijn te zijn, en weten we hem samen met wat kunst en vliegwerk nog aan boord te krijgen ook. Gelukkig hebben we het vanaf dit punt al eerder een keer meegemaakt, samen met Flo op weg naar Ibiza. Het beest uit zijn lijden verlossen en schoonmaken gaat dus wel lukken. Misschien haal ik er niet de maximale opbrengst uit met onze botte messenset, maar hier kunnen we toch weer even mee vooruit. Alles bij elkaar ben ik net helemaal klaar wanneer we al aankomen in de ankerbaai.
Bij Fikiadha ligt een zandbank waar je aan weerszijden prima kunt ankeren in ondiep water. Er liggen dan ook al een boot of 30. Ook is er een restaurant op de kant dat er prima uit ziet (maar verder echt helemaal niets). Wij hebben vandaag geen restaurant nodig, er staat immers tonijn op het menu. Prachtige bijpassende zonsondergang, wijntje erbij, en er wordt naast ons zelfs vuurwerk afgestoken. Life is good.
De volgende ochtend vertrekken we op tijd richting Paros. We varen langs de noordkant om de hoek naar Paros het meest gunstig te maken. Mooie dag om lekker te zeilen. Heerlijk windje voor de code 0. Als de wind later nog wat aantrekt wisselen we die voor de zekerheid tijdelijk voor de fok, maar achteraf was dat wellicht niet eens nodig geweest. Op de fok loopt hij ook ruim 8 knopen, en we hebben niet echt haast toch?
Op Paros gaan we voor anker in de grote baai van Paroika. Het is meteen duidelijk dat Paros en Naxos weer een stuk toeristischer zijn maar in september is dat allemaal wel te overzien. De (vaak enorme) ferries varen hier af en aan, maar daar hebben we in het ankergedeelte van de baai helemaal geen last van. Eenmaal aan wal is het gebied van het haventje tot aan de molen waar de veerboten aankomen niet echt heel bijzonder maar gelukkig lopen we nog een stuk door en komen we in het schattige deel van de stad. Allemaal krioelende kleine straatjes met witten huizen met allerlei blauwe accenten. Overal kleine winkeltjes (gelukkig niet allemaal open op zondag) en allerlei leuke restaurantjes op kleine pleintjes en binnenplaatsjes.
Grote supermarkt tegenover de haven, alleen op zondag gesloten. Daar kunnen we dus de volgende ochtend terecht en wanneer de boot weer vol zit varen we tussen Paros en Antiparos naar het zuiden. Beetje oppassen hier, de ene pilot vindt zelfs dat je hier helemaal niet zou moeten varen en de ander moedigt ons aan nog voorzichtiger te zijn. Bij rustig weer valt dat in praktijk reuze mee en zie je de echte ondieptes prima, zowel op de kaart als in het echt.
Een stukje verder naar het zuiden is een prachtige lagoon tussen een paar kleine eilandjes. Volgens de Duitser die we op Mallorca uit het water hebben gepikt is dit een kitesurf mekka. Gisteren bij aankomst hebben we in deze richting wel vliegers gezien, maar vandaag liggen we nagenoeg alleen in deze baai en staat er nauwelijks wind.
We twijfelen even of we nog in een baai aan de zuidkant van Paros voor anker zullen gaan of dat we doorvaren naar Ios, halverwege tussen Paros en Santorini waar woensdag John & Serena aankomen. De pilot heeft het over Ios als party eiland vol blote jongeren, dus toch maar naar Ios dan. Er staat weinig wind en we zijn lui dus rollen we alleen de code 0 uit. Alleen daarop loopt de boot al ruim 6 knopen bij maar net iets meer true wind. Lekker laten waaien dus.
We gokken er in eerste instantie maar op dat er eind september nog een plaatsje in de haven is, anders kunnen we altijd nog ankeren. Ik merk aan Marijke dat zij het ook leuk vindt om af en toe in de haven te liggen. Voor het geld hoef je dat hier in Griekenland niet te laten, en als je eenmaal gewend bent aan de manier van mooren valt dat eigenlijk ook nogal mee. Onderweg zien we nauwelijks boten, dus lijkt de kans groot dat er nog wel een plekje zal zijn.
Plaats genoeg blijkt als we bij zonsondergang de baai bij het stadje invaren. De enthousiaste havenmeester staat al te zwaaien. Voor de zekerheid hangen we de ballen nog even buiten, maar zelfs dat was uiteindelijk niet nodig geweest. We liggen aan beide kanten gewoon helemaal vrij, en dat geldt ook voor de 450 die zelfs na ons nog aankomt.
De havenmeester vindt onze boot wel wat en staat er meteen foto’s van te nemen. Wanneer ik zijn detailvragen over prijs en zo enigszins probeer te ontwijken gaat hij meteen op internet aan de slag om het allemaal op te zoeken. Wanneer we naar het restaurant gaan wat ons bij de water-en-electriciteit-pasjes-verkoper is aanbevolen lopen we langs zijn kantoortje en heeft hij zelfs al filmpjes van de Greatcircle gevonden…
Dat restaurant is even zoeken de berg op als je hier de weg niet kent maar blijkt vervolgens wel iets bijzonders te zijn. We hadden ons een heel andere voorstelling gemaakt bij Grandma’s Restaurant, maar de naam en de kleuren op de ansichtkaart spraken ons meteen aan. Blijkt het restaurant onderdeel te zijn van een luxe SLH (pleonasme) met prachtig uitzicht over de hele baai.
Ook een mooie plek dat Ios. We dubben een beetje over wat slim is voor John & Serena die morgen aankomen. Er komt vanaf donderdag wat meer wind, en het is dan niet meer mogelijk om nog terug naar het noorden te zeilen. Op woensdagmiddag is het ook niet meer mogelijk om een ferry van Santorini naar Ios of Milos te nemen. Dat kan pas donderdagochtend weer. Je kunt ook niet zomaar op één dag op en neer tussen deze eilanden. Voorlopig kiezen we er dan maar voor om het originele plan aan te houden. We zijn nu alvast onderweg naar Santorini waar er als het goed is een plekje voor ons is in de haven aan de zuidkant van het eiland.
Santorini is een vulkaan waarvan naast de oostelijke halve maan ook nog het middelste deel en een deel van de noordwestrand boven water komt. Net als bij Stromboli loopt de kust hier onderwater dan ook op de meeste plaatsen steil af. Zeker met de voorspelde wind kun je hier dus niet zomaar overal ankeren, vandaar dat het plekje in de haven wel belangrijk wordt. Vandaar uit kunnen we dan eerste de verschillende eilanden van Santorini verkennen voordat we vervolgens naar Kreta zeilen.
Het lijkt er inmiddels inderdaad op dat we een plekje hebben op de kant op Aegina. Dat blijkt dat de buurman van Gregoris te zijn die een grote boat yard heeft. Het lijkt er op dat we dan via een omweg tegen Griekse prijzen daar op de kant komen te liggen. Betekent ook dat we deze winter niet op de boot zullen zijn, dus dan moeten we weer andere dingen verzinnen. Gaat vast lukken, zien we in ieder geval iedereen thuis weer wat vaker en kunnen we Meribel en Luz ook weer eens luchten. Misschien zelfs nog wat projecten verkopen tussendoor?
Reacties