Greatcircle - Kreta

Dhia voor de kust van Heraklion is voornamelijk een verlaten rots midden in zee. We liggen in de eerste van 4 baaien aan de zuidkant van het eiland, waar bij de ingang nog enig teken van bewoning ligt. Verderop in de baai staat alleen nog het karkas van wat een restaurant geweest zou kunnen zijn.
‘s-Avonds ziet Heraklion met alle lichtjes aan de overkant van de baai er zelfs enigszins schattig uit.

Gelukkig geen problemen met de ontvangst zodat ik uitgebreid naar de winst van Max in Malaysia heb kunnen kijken, Weliswaar geen Carbon, maar wij hadden ook nog een flesje over om het te vieren terwijl we richting Agios Nikolaos varen.

We maken een tussenstop in de grote Lagoon bij Elounda, net voorbij Spinalonga eiland waar stapels bezoekers elke dag naar het fort en de voormalige lepra-kolonie gaan kijken. Geen goeie plek voor lepra lijders, je ledematen waaien er hier sowieso al bijna af door de valwinden vanaf de bergen.

Moeilijk kiezen waar we zullen gaan eten. Direct bij de boot is een aantal dure resorts met verschillende restaurants. De bebouwing naar het zuiden is langgerekt over vrijwel de hele westkant van de lagoon. We varen met de dinghy naar de kern van Elounda zelf waar een haven is met tientallen restaurants er om heen. Nogal “ontwikkeld” hier allemaal maar ook weer te ver lopen terug naar het noorden naar de top van de tripadvisor lijst. Pizzaatje dan maar.

Mazzel op de terugweg naar de boot. Tot 3 keer toe raken we met de vin van de motor de grond naast het restaurant in het midden van de haven zo hard dat de boot achter omhoog komt. We varen toch een behoorlijk eind uit de kant, geen enkele boei te zien, lekker dan. Gelukkig heeft de prop deze keer geen schrammetje opgelopen maar dat lijkt meer geluk dan wijsheid.

Prachtige zonsopkomst in de ondiepe lagoon, granny gaat lekker nog even zwemmen. De andere uitgang van de baai is alleen voor kleine bootjes, dus varen we weer terug langs Spinalonga. Fokje uit, motoren uit, lekker op ons gemakje een kleine 2 uurtjes naar Agios Nikolaos.

Even om de Eclipse van Abramovitsj heen, voorheen het grootste motorjacht van de wereld, en dan eerst maar even zoveel mogelijk uit de swell het anker uit bij Akra Ammoudi.

Marijke gaat voor de zekerheid met de dinghy nog even in de haven kijken. We verwachten al dat die helemaal vol zou zijn, veel boten liggen hier immers al voor de winter. Toen wij de haven weken geleden belden voor een winterplekje werd gewoon de telefoon erop gegooid. Deze keer is het al een stuk behulpzamer, maar plek in de haven zit er niet in. We kunnen hier gelukkig wel even water tanken zodat er wellicht ook weer een douche inzit.

Valt nog niet mee om hier met de dinghy naar de kant te gaan. De swell beukt behoorlijk op de kademuur en de rotsen eronder. De vissershaven ligt er compleet onbeschermd bij dus dat lijkt ook geen optie. Ook willen we graag de boot aan het anker nog even een tijdje in de gaten houden, ook al is het hier over een behoorlijke afstand ondiep en zou het op zich goed moeten gaan. In het hoekje van de baai waar we liggen lijkt een klein steigertje te liggen. Daar maar eens proberen dan, ook omdat één van de restaurants die we uitgezocht hebben (Piato) daar ergens zou moeten liggen.

Het steigertje blijkt van Ammoudi beach club te zijn, ziet er allemaal top uit dus lijkt het net zo netjes om daar maar hier te gaan eten. Geen goede beslissing….. We zitten er top, het uitzicht is prima, we kunnen de boot uitstekend in de gaten houden, maar over het eten wil ik het niet meer hebben.

Gelukkig maak het vrouwelijk schoon op het strand en hun bevallige poses een hoop goed.

Stukje lopen dan maar langs het water richting het bodemloze meer (in praktijk blijkt dat toch een bodem te hebben op 64 meter) waar ook een hele stapel restaurants omheen gevestigd is. De komende dagen zullen we zien dat daar ook nog best een aantal niet alleen leuke maar ook goede plekjes tussen zitten.

We schuiven toch nog even een baaitje op, daar kunnen we net iets verder de baai in zodat we duidelijk rustiger liggen. Later blijkt dat we hier naast het resort liggen waar volgende week ook Rudy en Martin zullen zitten. Wat we op dat moment ook nog niet wisten is dat er op de bodem een wirwar van kettingen ligt met enorme ankers er aan. Met het snorkeltje in het toch steeds koudere water blijkt dat de ketting met allerlei hoeken aan deze ankers ligt maar er gelukkig nergens omheen gedraaid zit. We hadden hier nog niet op drift kunnen raken al hadden we het graag.

We mogen onze dinghy deze keer aan het steigertje leggen van het duik resort in de baai. Van daaruit is het een stukje lopen richting Ammoudi beach waar we deze keer wel Piato weten te vinden. Prima eten (flinke grouper om te delen), echt lekker wijntje, enthousiaste eigenaar.

Woensdag is de wisseldag, John & Serena vliegen weer terug naar Schotland en Karin & Rens komen vandaag op Heraklion aan. Airportstaxitransfers werkt hier ook prima, de chauffeur die de Schotten op komt halen weet al te melden dat hij straks mijn zusje ook komt brengen. Wij hebben mooi de tijd om alle wassen weer even te draaien, door het stadje heen nog even naar de haven te lopen en even te lunchen bij La Strada aan het binnenmeertje. Makkelijker om de dinghy onder het bruggetje in de haven door hierheen te varen en aan te leggen.

Het blijkt druk te zijn op Heraklion airport (dat zullen we later ook zien wanneer we daar in de haven liggen), zodat het vliegtuig vanuit Nederland pas een klein uurtje later vertrekt maar verder weten we Karin & Rens soepeltjes in het donker aan boord te krijgen.

Productief rondje door de stad de volgende dag, waarbij mijn verzameling Modous shirts van 5 naar 11 wordt opgetrokken en ook de kapitein weer een en ander weet te scoren (voordat ze de volgende dag de bankpas overboord laat waaien….).

Daarvoor lukte het gelukkig, zij het met enige moeite, om de ankerketting los te zigzaggen van de ankers op de bodem. Nog net op tijd bij de haven om de watertanks weer te vullen, want op de terugweg begint het nog harder te waaien dan op de dagen ervoor. We meten max 38 knopen opeens en leggen de boot maar weer even terug in de baai, nu op veilige afstand van alle obstakels onder water.

Als we van daaruit weer met de dinghy naar het binnenmeer gaan bedenken we een nieuwe truc om de boot in de gaten te houden wanneer we van boord zijn terwijl we aan het anker liggen. Op Marinetraffic is de positie immers niet altijd actueel, en waarschijnlijk sowieso niet wanneer de navigatie niet aan staat. Maar via find my phone kunnen we altijd de actuele positie aflezen zolang er maar een i-apparaat online is op de boot. Scheelt een stuk in de gemoedsrust van de baas.

Later die dag wordt het al een stuk rustiger en varen we eerst weer naar de lagoon bij Spinalonga waar de één na laatste portie tonijn er aan gaat. De wind draait dan naar het zuiden waardoor het meteen ook weer een stuk warmer aanvoelt.

Het blijft lastig om een goede weervoorspelling te krijgen en daardoor ook lastig om de juiste plek voor de nacht te bepalen. We varen van Spinalonga in een uur of 5 weer terug naar het westen. Bij zuidenwind zouden de ankerplaatsen op Dhia minder beschut kunnen komen te liggen, en dan maakt het voor de keuze van de baai ook nog uit of het dan zuidwest of zuidoost wordt. We kiezen uiteindelijk maar voor de 2e baai vanaf het oosten, daar gaan net 3 dagtrip-boten weg wanneer wij aankomen zodat we de nauwe baai helemaal voor ons zelf hebben. Aan de overkant zien we dan de lichten van Heraklion al weer, daar gaan we dan op zaterdag de haven in.

Lekker weertje in de ochtend, helder groenblauw water met hier nu eens een keer wel een heleboel visjes. Da’s een stuk beter dan de ratten waarvoor ze ons hier gewaarschuwd hebben, dus eerst maar eens even lekker snorkelen. In de hoek van de baai is een aparte grot met een groot wit kruis ervoor. Het is niet meteen duidelijk of het een soort geïmproviseerd kapelletje is of dat hier ook daadwerkelijk iemand begraven ligt…

In een uurtje varen we naar de overkant, waar een grote haven is die ook voor vrachtschepen en ferries gebruikt wordt. Jachten kunnen normaal gesproken in het kleine haventje helemaal aan het einde van de grote haven. Daar is voor ons geen plaats, maar zoals vooraf al was aangegeven is er plek genoeg aan de kade voor de port police.

Een beetje passen en meten maar dan liggen we goed. De kademuur is zo hoog dat we niet al te dichtbij kunnen liggen zonder het risico te lopen om met de tenderlift tegen de muur te knallen bij traffic in the haven. Aan de andere kant moet je er wel weer af kunnen, deze keer maar via de dinghy dan. Ook water blijkt a bit of a worry want we krijgen dat niet werkend. De dame die de pasjes verkoopt weet te melden dat het zaterdag is en dat er maandag pas iemand kan komen om er iets aan te doen….Gelukkig hebben we nog een tweede waterslang ergens bewaard (ruimte genoeg immers), daarmee halen we het net richting de voorkant van de boot. Het is duidelijk dat we hier nog wat dichter bij de sahara zitten want het kleine buitje van gisteren heeft de hele boot roodbruin gekleurd.

Traffic is er overigens genoeg, te zee ter land en in de lucht. We zitten precies in het verlengde van de startbaan en er komen tientallen vliegtuigen recht op ons af voordat ze net voor ons een bocht naar het noorden draaien.

Volgens de pilots moet Heraklion verschrikkelijk zijn. Dat valt in praktijk nogal mee. De winkelstraat is er misschien één van dertien in een dozijn maar er zijn overal leuke tentjes die allemaal overvol zitten. Wij kiezen uiteindelijk voor een plekje bij Central waar een schattig serveerstertje vooral naar Marijke luistert maar de rest uiteindelijk ook niets tekort komt.

Ook in de avond is er vanaf de boot nog meer dan genoeg te zien. De enorme veerboten gaan weer op pad, en nog steeds komt er om de paar minuten een vertrekkend vliegtuig recht op ons af bulderen.

Vandaag zijn we zelfs iets cultureels gaan doen. Met de taxi is het maar een klein stukje van de haven naar Knossos waar we naar de opgravingen uit Minoan tijden gaan zo’n 4000 jaar geleden. Als ik het nou goed begrepen heb is die beschaving tot een einde gekomen met de eruptie / explosie van Thyra (Santorini). Ik weet zeker dat mijn eigen Indiana Jones er nog veel meer over kan vertellen.

Morgen vertrekken Karin en Rens dan weer en komen Martin en Rudy juist aan. Wij varen dan door naar Rethymnon waar zij ook ergens een huis hebben.